Kogonada, Columbus (2017)

Kogonada, Columbus (2017) 

  «Ο Τζιν, ένας γεννημένος στην Κορέα αμερικανοθρεμμένος άντρας, βρίσκεται κολλημένος στο Κολούμπους της Ιντιάνα, όπου ο αποξενωμένος του πατέρας, ένας αρχιτέκτονας, έχει πέσει σε κώμα. Ο Τζιν γνωρίζει μια νεαρή κοπέλα που θέλει να μείνει εκεί με τη μητέρα της, μια ναρκομανή σε ανάρρωση, αντί να κυνηγήσει τα όνειρα της. Μαζί οι δυο τους εξερευνούν διάφορα κτήρια με περίτεχνη αρχιτεκτονική στην πόλη (μια πόλη που φημίζεται για αυτό και έχει γίνει γνωστή ως «η Αθήνα του λιβαδιού»), ενώ την ίδια ώρα αποκαλύπτει ο ένας στον άλλον το τι θα ήθελε να γίνει».

  Το παραπάνω είναι paste από μια περίληψη της ταινίας, την οποία αποφάσισα να δω όταν διάβασα πως ο σκηνοθέτης της αποκάλυψε ότι είχε σαν πηγή έμπνευσης τον Yasujiro Ozu, και συγκεκριμένα την ταινία του «Tokyo story».

  Επειδή τώρα μόλις τέλειωσα και τις 37 σωζόμενες ταινίες του Όζου και έχω γράψει γι’ αυτές (δεν έχω αναρτήσει, θα είναι το επόμενο σε ψηφιακή αυτοέκδοση βιβλίο μου, αφού διαβάσω κάποια βιβλία για αυτόν), μπορώ να πω ότι μόνο δυο επεισόδια από το «Tokyo story» μπορούν να θεωρηθούν σαν αφετηρία της πλοκής. Το πρώτο, εκεί που η γριά μητέρα πέφτει σε κώμα και έρχονται στο πλευρό της τα παιδιά της. Το δεύτερο, η ξενάγηση της πεθεράς στο Τόκιο από τη χήρα νύφη της. Όμως σίγουρα ο Kogonada είναι επηρεασμένος γενικά από τον Όζου, σαν ποιητική αλλά και σαν θεματική.

  Σαν θεματική, βλέπουμε το «κόλλημα» της κόρης στη μαμά, που δεν θέλει να την εγκαταλείψει και να κυνηγήσει τα όνειρά της. Σε κάποιες ταινίες του Όζου η κόρη δεν θέλει να εγκαταλείψει, όχι τη μητέρα της αλλά τον χήρο πατέρα της, και όχι για να ακολουθήσει τα όνειρά της αλλά για να παντρευτεί.

  Σαν ποιητική, βλέπουμε την ίδια αγάπη για τις ευθείες γραμμές που σχηματίζουν κανονικά γεωμετρικά σχήματα. Και πού θα δει κανείς περισσότερα τέτοια σχήματα παρά σε κτίρια; Και στην ταινία βλέπουμε αρκετά. Ακόμη βλέπουμε την αγάπη για τα «αμφιπλεύρου συμμετρίας» πλάνα, με παραβίαση κάποιες φορές της συμμετρίας με τη μετατόπιση της κεντρικής γραμμής για χάρη της χρυσής τομής.  

  Πολύ ωραία ταινία.