Mel Broooks, Blazing saddles (1974)

Mel Broooks, Blazing saddles (1974)

  Το είπαμε, τα καλά έργα, ιδιαίτερα αν είναι κωμωδίες, τα βλέπουμε ξανά και ξανά.

  Δεν θυμάμαι πόσες φορές είδα το «Μπότες, σπιρούνια και καυτές σέλες» (μ’ αυτό τον τίτλο κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα τα «Blazing saddles»), πάντως η τελευταία ήταν η χθεσινοβράδυνη.

  Το κύριο θέμα είναι ο ρατσισμός. Έχουμε ένα μαύρο που γλίτωσε την κρεμάλα και έγινε σερίφης εξαιτίας μιας δολοπλοκίας. Οι κάτοικοι της πόλης θα τον περιφρονήσουν αρχικά, θα αλλάξουν όμως σιγά σιγά γνώμη, ιδιαίτερα όταν σώζει την πόλη από τους κακοποιούς τους οποίους είχε εξαποστείλει ο γενικός εισαγγελέας, γιατί θέλει να αγοράσει τη γη τους αφού από εκεί θα περάσει ο σιδηρόδρομος. Και τα ρατσιστικά τους αισθήματα θα σβήσουν όταν δεχθούν τη βοήθεια από τους μαύρους που δουλεύουν στην κατασκευή του σιδηρόδρομου.

  Το εφέ υπερβολής είναι συνηθισμένο στις κωμωδίες. Ο απαγχονισμός ενός αλόγου και του αναβάτη του δεν είναι το μοναδικό. Όμως εδώ βλέπουμε και άλλα ξεκαρδιστικά εφέ.

  Ένα τέτοιο, καθόλου συνηθισμένο, είναι ένα δήθεν εφέ αποστασιοποίησης με τη μετάβαση στα στούντιο γυρισμάτων, όπου οι ηθοποιοί της ταινίας μπλέκονται σε ένα γενικό καυγά με τους ηθοποιούς που γυρίζουν ένα μιούζικαλ μπαίνοντας στο χώρο τους. Ακόμη βλέπουμε αναχρονισμούς (οι γερμανοί στρατιώτες είναι μια περίπτωση) και μια σύμφυρση χρονικών επιπέδων, με χαρακτηριστικό εκείνο του τέλους, όπου ο  Cleavon Little και ο Gene Wilder ξεπεζεύουν από τα άλογά τους (η ταινία είναι western και η υπόθεση διαδραματίζεται κάπου στα μέσα του 19^ου αιώνα) και επιβιβάζονται σε μια πολυτελή κούρσα.

  Ξεκαρδιστικότατη, λέω σιγά σιγά να ξαναδώ τον Mel Brooks.