Ας ξεκινήσουμε με τον σκηνοθέτη: Ο Λιν
Γιουσιάν γεννήθηκε στην Ταϊβάν το 1974. Από τα 6 έργα που έχει γυρίσει τα δύο
είναι ντοκιμαντέρ. Το τελευταίο του, το «Ποτέ μην πεις αντίο» (τραγούδι μέσα στο
έργο) γυρίστηκε στην Σαγκάη και στην Ιταλία. Οι εταιρείες παραγωγής, διαβάζω,
είναι όλες κινέζικες. Ο σκηνοθέτης είναι γνωστός με την ταϊβανέζικη μεταγραφή
του ονόματός του, όμως εγώ τον έγραψα και με pinyin, γιατί με αυτά είμαι πιο σίγουρος για την προφορά
του ονόματος.
«Ψέματα Σικελία» είναι ο αρχικός τίτλος. Δεν
βγάζει νόημα από μόνος του, παρά μόνο μέσα από την πλοκή.
Ο Park Junho, κορεάτης, μαζί με
την φίλη του την Γκου Σιαογιού δουλεύουν ως εσωτερικοί διακοσμητές σε μια
εταιρεία. Είναι ζευγάρι. Όμως κάποια στιγμή ο Τζουνχό έχει μια ασυνήθιστη
αιμορραγία στη μύτη. Οι εξετάσεις δείχνουν ότι έχει καρκίνο στον εγκέφαλο. Έχει
έξι μήνες ζωή, του λέει ο γιατρός απαντώντας στην ερώτησή του.
Σκέφτεται την κοπέλα του. Έχει δυο επιλογές:
να της πει ότι πρόκειται να πεθάνει ή να τη χωρίσει; Επιλέγει τη δεύτερη. Είναι
ιδιαίτερα σκληρή γι’ αυτόν, όμως πιστεύει ότι είναι η καλύτερη για την
Σιαογιού. Το χωρισμό με τον σύντροφό σου τον ξεπερνάς πιο εύκολα από ό,τι τον
θάνατό του.
Υποκρίνεται ταξίδι στην Ιταλία. Στη Σικελία;
Ψέματα (ο κινέζικος τίτλος). Εκεί βρίσκεται όντως η αδελφή του, όμως ο ίδιος θα
μείνει στη Σαγκάη. Μάλιστα θα νοικιάσει στον πάνω όροφο για να μπορέσει να τη
βλέπει από μακριά. Όταν βλέπει ότι δεν μπορεί να ξεπεράσει τον χωρισμό,
σκηνοθετεί το θάνατό του στην Ιταλία, και μια ψεύτικη κηδεία. Αυτό κάνει τα
πράγματα χειρότερα για την Σιαογιού, που έχει βυθιστεί σε μεγάλη κατάθλιψη. Δυο
ατυχήματα παρά λίγο να της στοιχίσουν τη ζωή.
Εγώ δεν κάνω σπόιλερ, όμως όποιος θέλει να
μάθει για την υπόθεση ας διαβάσει τον σύνδεσμο της βικιπαίδειας. Εγώ θα πω,
πέρα από το πόσο με συγκίνησε η ταινία, ότι μου άρεσε η αφηγηματική τεχνική,
την οποία έχω δει σε ελάχιστες ταινίες. Ο χρόνος είναι κατακερματισμένος, συχνό
αυτό, όμως κάποια επεισόδια επαναλαμβάνονται συμπληρωμένα ρίχνοντας φως στην
πλοκή, όχι συχνό αυτό. Η αρχή της γνωριμίας τους έχει πολύ χιούμορ.
Όσο θα επιμένουν οι εταιρείες να μην φέρνουν
παρά ελάχιστες κινέζικες ταινίες, τόσο εγώ θα επιμένω να γράφω γι’ αυτές.
Posts
No comments:
Post a Comment