Luca Guadagnino, I sono l’ amore (2009)

Luca Guadagnino, I sono l’ amore (2009)

  Εν όψει της ταινίας «Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου», που θα προβληθεί αύριο.

  Τελικά τόσο οι συγγραφείς όσο και οι σκηνοθέτες έχουν τις θεματικές τους εμμονές. Μπερδεμένες ερωτικές σχέσεις είναι το θέμα των τριών ταινιών του Γκουαντανίνο (τελικά διαβάζω ότι πρόκειται για τριλογία, την τριλογία της ερωτικής επιθυμίας όπως την ονόμασε ο ίδιος). Έχουμε ήδη δει την ταινία «A bigger splash» (με τον τίτλο «Κάτω απ’ τον ήλιο» παίχτηκε στην Ελλάδα), remake της «Πισίνας». Σ’ αυτήν, ο φίλος επισκέπτεται τον φίλο με κρυφό στόχο να του πάρει πίσω τη γυναίκα που του είχε πασάρει. Εδώ, η μητέρα τα φτιάχνει με τον φίλο του γιου της. Με ένα τέτοιο σκελετό στην πλοκή, είναι φυσικό να δημιουργείται το σασπένς πώς θα τελειώσει αυτή η ιστορία. Δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα αποκαλυφθεί.

  Όντως θα αποκαλυφθεί. Όμως το δραματικό τέλος, ο θάνατος του γιου της μόλις μαθαίνει για τη σχέση αυτή, την οποία είχε υποψιαστεί, από την ίδια, δεν είναι «κατά το εικός και το αναγκαίο» όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης, είναι από ατύχημα. Το ίδιο και η ομολογία της μαμάς στην άντρα της, θα μπορούσε να μην είχε γίνει. Το διπλά δραματικό τέλος είναι σκηνοθετική επιλογή.

  Η ταινία μου θύμισε τους «Μπούντεμπρουκς»· και μια πεποίθηση του Κέινς, που παρέθεσα σε βιβλιοκριτική μου πρόσφατα. «Δεν είχε μεγάλο σεβασμό για τους επιχειρηματίες, τους οποίους θεωρούσε τεμπέληδες και κουτούς. Πίστευε ότι ίσχυε ένας κύκλος τριών γενεών. Α) Ένας άνθρωπος γεμάτος ενέργεια και φαντασία δημιούργησε μια επιχείρηση. Β) Ο γιος επιβιώνει λόγω κεκτημένης ταχύτητας. Γ) Ο εγγονός τη ρίχνει έξω».

  Εδώ ο γιος δεν επιβίωσε λόγω κεκτημένης ταχύτητας αλλά πούλησε την επιχείρηση, ένα εργοστάσιο. Έτσι δεν έμεινε τίποτα για τον εγγονό για να το ρίξει έξω.

  Μου θύμισε επίσης τον «Εραστή της Λαίδης Τσάτερλι». Ο ταπεινός μάγειρας τα φτιάχνει με την μεγαλοκυρία.

  Συνήθως μιλάω για το μοτίβο του σταχτοπούτου, εδώ θα μιλήσω για πρώτη φορά για το μοτίβο του λολίτου, πάρα πολύ σπάνιο. Το θυμάμαι στα «40 καράτια» του Μίλτον Κατσέλας. Βέβαια ο λολίτος εδώ δεν έχει ακριβώς την ηλικία της Λολίτας του Ναμπόκοφ, είναι νεαρός, όμως με τα μισά χρόνια από τη μητέρα του φίλου του.

  Θυμήθηκα και την Mrs Robinson, δεν θυμάμαι το όνομα της ταινίας, θυμάμαι όμως το τραγούδι των Simon & Garfunkel. Ο Ντάστιν Χόφμαν τα φτιάχνει με τη μαμά, όμως την κόρη είναι που θα πάρει τελικά.

  Θαυμάσαμε την εξαιρετική σκηνοθεσία, αλλά και τη μουσική του John Adams