Μια ίωση δεν με έχει ρίξει ακριβώς στο
κρεβάτι, αλλά σκέφτηκα ότι καλό είναι να βλέπω ταινίες που δεν είναι
απαιτητικές. Έτσι αποφάσισα να δω τον «Άνθρωπο χωρίς όνομα», που είναι και η
ακριβής μετάφραση του κινέζικου τίτλου, ένα «ντοκιμαντέρ χωρίς λόγια» του
κινέζου ντοκιμαντερίστα Wang Bing. Ακούμε μόνο κάποια μουρμουρητά του
ανθρώπου χωρίς όνομα, που είναι χωρίς ιδιαίτερο νόημα.
Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος;
Είναι ένας άνθρωπος που ζει ολότελα
αποκομμένος από τον πολιτισμό. Μια σπηλιά είναι η κατοικία του, αλλά έχει και
ένα σπίτι που το έχτισε μόνος του, με λάσπη και χόρτο. Στο τέλος της ταινίας
τον βλέπουμε να το «σοβαντίζει», ή μάλλον να ενισχύει τους τοίχους του με λάσπη
και χόρτο πετώντας τα με ένα φτυάρι και μετά ισιώνοντάς τα.
Πώς ζει;
Τον βλέπουμε να κουβαλάει χώμα σε ένα χώρο προφανώς
άγονο. Εκεί θα φυτέψει. Νερό θα κουβαλήσει από ένα ρυάκι. Θα δούμε αργότερα να
έχουν φυτρώσει καλαμπόκια και κάτι σαν κολοκύθες. Θα τον δούμε μαγειρεύει μια
κολοκύθα και μετά να την τρώει μαζί με μακαρόνια, μέσα στη σπηλιά. Για ξυλάκια
έχει κυριολεκτικά δυο ξυλάκια, κομμένα από κάποιο θάμνο ή δένδρο. Φυσικά είναι
ντυμένος με παλιόρουχα.
Μεγάλα μονόπλανα, μας συναρπάζουν με το πώς ένας
άνθρωπος μπορεί να ζήσει αυτάρκης με τόσα λίγα.
Μάθημα ζωής.
Posts
No comments:
Post a Comment