Luca Guadagnino, Call me by your name (Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου 2017)

Luca Guadagnino, Call me by your name (Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου 2017)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

   Έχω γράψει για τις ειδολογικές μου προτιμήσεις, ότι μου αρέσουν οι κωμωδίες και οι ταινίες drama, και δεν μου αρέσουν οι ταινίες horror. Βλέποντας την ταινία του Λούκα Γκουαντανίνο «Να με φωνάζεις με το όνομά σου» συνειδητοποίησα ότι έχω και θεματικές προτιμήσεις. Δεν είμαι ομοφοβικός, αλλά δεν μου αρέσουν οι ταινίες που αναφέρονται στον ομοφυλόφιλο έρωτα. Εν τάξει, όταν πρόκειται για λεσβιακό έρωτα και παίζουν δυο όμορφες κοπέλες όπως η Léa Seydoux και η Adele Exarhopoulos δεν θα πω όχι, όμως θα το πω για μια ταινία με θέμα την ανδρική ομοφυλοφιλία.

  Μήπως δεν θα έπρεπε να μου αρέσει και ο «Θάνατος στη Βενετία»;

  Ίσως με επηρέασε θετικά το ότι είναι μεταφορά νουβέλας του Τόμας Μαν. Επίσης εκεί δεν υπάρχει σωματική επαφή, η διάθεση μένει στο πλατωνικό αίσθημα, που μετουσιώνεται σε μια λατρεία της ομορφιάς. Επίσης εκεί η εστίαση είναι στον Άσενμπαχ. Εδώ είναι στον νεαρό Έλιο, μέσα από τα μάτια του οποίου βλέπουμε τη σχέση του με τον Όλιβερ.

  Στο τέλος βλέπουμε τον πατέρα, που έχει διαισθανθεί τη σχέση, να συμβουλεύει το γιο του σχετικά. Ο Όλιβερ του λέει σε μια τηλεφωνική επικοινωνία που είχαν μετά, ότι ο δικός του πατέρας αντίθετα θα τον είχε στείλει σε αναμορφωτήριο.

  Όμως, εκεί που λες «Μπράβο, τι γονιός με κατανόηση», σε ξενερώνει η ομολογία του ότι στα νιάτα του ένιωσε κι αυτός έτσι αλλά δεν τόλμησε να το προχωρήσει.

  Μην επηρεάζεστε από τα γούστα μου, είπαμε, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Εξάλλου η ταινία είχε κάτι που μου άρεσε σε σχέση με τα δυο προηγούμενα έργα της τριλογίας του. Ή μάλλον δεν είχε: δεν είχε πτώματα.

  Α, ναι, παρά λίγο να το ξεχάσω. Μου αρέσουν τα dramaτα, όχι όμως των μεγαλοαστικών οικογενειών όπως αυτές που βλέπουμε στις τρεις ταινίες της τριλογίας (και στις τρεις ταινίες θα δούμε πισίνες). Προτιμώ τα δράματα των μικροαστών σαν και μένα, και της εργατικής τάξης. Και οπωσδήποτε τα δράματα «των κολασμένων της γης» όπως είναι σήμερα οι μετανάστες, και που σε πρώτη προβολή βλέπουμε επίσης σήμερα την σχετική ταινία του Ai Weiwei «The human flow».