Kaveh Bakhtiari, L’ escale (Stop-over, 2013)

Kaveh Bakhtiari, L’ escale (Stop-over, 2013)

  Πρέπει να παρακολουθώ τις καινούριες ταινίες και να τελειώνω με τον Μιτζογκούτσι, έτσι κάποιες ιρανικές ταινίες που έχω παραμένουν στη λίστα αναμονής. Έκανα εξαίρεση με τον «Ενδιάμεσο σταθμό», για δυο λόγους. Ο πρώτος, αφορά τους σημερινούς κολασμένους της γης, που είναι οι λαθρομετανάστες. Ο δεύτερος, ο ενδιάμεσος αυτός σταθμός είναι η Αθήνα.

  Παρακολουθούμε τη ζωή κάποιων Ιρανών μεταναστών που έχουν παγιδευτεί στην Αθήνα, και οι οποίοι έχουν σαν τελικό προορισμό κάποια βόρεια ευρωπαϊκή χώρα, οι περισσότεροι τη Σουηδία. Κρυφτούλι με την αστυνομία, φυλακίσεις, εξαπάτηση από τους λαθρέμπορους που τους μετέφεραν, κατάθλιψη από την αβεβαιότητα για το πόσο θα μείνουν ακόμη εδώ, δεν είναι καθόλου μικρά προβλήματα. Ένας βρίσκεται στην Αθήνα πέντε χρόνια και ακόμη δεν τα κατάφερε να φύγει. Δυο απελπίζονται, κάνουν απεργία πείνας, ο ένας μάλιστα θα ράψει τα χείλη του. Τα κανάλια αδιάφορα, δεν είναι δα και τρομερή είδηση, όμως στο τέλος θα τα καταφέρουν και θα πάρουν το πολυπόθητο διαβατήριο.

  Έχουμε δει και άλλες ταινίες με λαθρομετανάστες, οι περισσότερες για τη ζωή τους στη χώρα προορισμού, ένα ντοκιμαντέρ για τη θαλασσινή περιπέτεια μέχρι να πατήσουν στη στεριά («Φωτιά στη θάλασσα») και ένα άλλο («Ανθρώπινη ροή») για τις συνθήκες παραμονής τους σε στρατόπεδα προσφύγων, μεγάλο μέρος του οποίου δείχνει τη ζωή τους στην Ιδωμένη.

  Οι λαθρομετανάστες από τη Συρία έρχονται για να ξεφύγουν από τον πόλεμο. Οι λαθρομετανάστες από το Πακιστάν για να ξεφύγουν από την φτώχεια. Οι λαθρομετανάστες από το Ιράν για να ξεφύγουν από τι άραγε;