Bénédicte Acolas, Une histoire d'âme (2015)

 

  Η σύμπτωση: Την εβδομάδα που μας πέρασε παίχτηκε σε επανέκδοση η «Επαφή» του Ingmar Bergman. Ψάχνοντας στο IMDb για την «Ψυχική ιστορία» διαβάζω ότι αποτελεί μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του θεατρικού έργου του Bergman «En Själslig Angelägenhet», μια διανοητική υπόθεση.

  Ξέρω για θεατρικούς μονόλογους, όμως πρώτη φορά βλέπω κινηματογραφικό μονόλογο. Η ταινία είναι κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά one man show με την εξαιρετική Σοφί Μαρσώ στο ρόλο της διαταραγμένης ηρωίδας, η οποία έχει νοσηλευτεί σε ψυχιατρικές κλινικές. Περιφερόμενη σε ένα κυριολεκτικά γυμνό διαμέρισμα φέρνει στο μυαλό της επεισόδια και πρόσωπα. Μιλάει για τον πατέρα της, τον άντρα της, αλλά μιλάει και για τον Στράους (νομίζω τον Ρίχαρντ), επίσης για ένα ζωγράφο που δεν συγκράτησα το όνομά του, του οποίου ένας πίνακας την εντυπωσίασε, και τον βλέπουμε καθώς τον φαντασιώνεται.

  Ένας άλλος σκηνοθέτης θα μπορούσε να δραματοποιήσει αυτές τις φαντασιώσεις, όμως όχι η Bénédicte Acolas η οποία, σεβόμενη τον Bergman, προτίμησε ένα θεατρικό στήσιμο. Προσπάθησε όμως να κάνει τη λήψη όσο γίνεται πιο κινηματογραφική, μεταφέροντας την ηρωίδα της σε διάφορους χώρους μέσα στο διαμέρισμα. Επίσης ο λόγος της Σοφί Μαρσώ είναι κάποιες φορές σκέψεις τις οποίες φαντασιώνεται, την ακούμε δηλαδή μιλάει ενώ τα χείλη της είναι κλειστά. Επίσης βλέπουμε το «εφέ της αποστροφής», δηλαδή μιλάει σε πρόσωπα τα οποία φαντασιώνεται σαν να βρίσκονται μπροστά της.

  Βλέπω η ταινία έχει χαμηλή βαθμολογία στο IMDb, μόλις 5,9, κάτι που το καταλαβαίνω. Ο θεατρικός μονόλογος είναι δύσκολο είδος, πολύ περισσότερο βέβαια ο κινηματογραφικός. Αναρωτιέμαι αν έχει γυριστεί άλλη ταινία με μόνο ένα πρόσωπο.

  Όπως και να έχει εμένα μου άρεσε η ταινία, όχι μόνο για την ερμηνεία της Μαρσώ και τη σκηνοθεσία της Acolas, αλλά και για το λόγο του Bergman.