Nadav Lapid, To γόνατο της Αχέντ (ahed's knee, 2022)

Nadav Lapid, To γόνατο της Αχέντ (ahed's knee, 2022)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Έχω δει την προηγούμενη ταινία του Nadav Lapid, «Συνώνυμα» (2019), και διαβάζοντας την ανάρτηση που έκανα είδα ότι δεν μου άρεσε. Ένας από τους λόγους είναι υφολογικός. Αντιγράφω: «Έχω δηλώσει ότι … δεν μου αρέσει η τρελή κίνηση της κάμερας, με ζαλίζει, με εξαίρεση αν θέλει ο σκηνοθέτης να υπογραμμίσει κάτι στη σκηνή».

  Στην αρχή της ταινίας υπήρχε αυτή η τρελή κίνηση της κάμερας. Μόνο μια φορά είδα να υπογραμμίζει υφολογικά το περιεχόμενο, την εσωτερική αναστάτωση του ήρωα. Ακόμη μου έκανε εντύπωση που αρκετές φορές, στους διαλόγους, η κάμερα πήγαινε από το ένα άτομο στο άλλο, εκείνο που μιλούσε κάθε φορά, ενώ θα ήταν καλύτερα να άλλαζε πλάνο όπως γίνεται συνήθως.

  Αυτά στην αρχή, καθώς η πλοκή έμοιαζε να μην έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μια βιβλιοθηκάριος υποδέχεται έναν σκηνοθέτη που θα γυρίσει μια ταινία. Όμως τα θέματα από τα οποία πρέπει να επιλέξει είναι συγκεκριμένα, αλλιώς δεν μπορεί να υπογραφεί η σύμβαση για να πάρει την χρηματοδότηση.

  Στη συνέχεια όμως η ταινία γίνεται πολύ ενδιαφέρουσα. Βλέπουμε δραματοποίηση αφήγησης του σκηνοθέτη στη βιβλιοθηκάριο, στην οποία μας δείχνεται η φοβερή κατάσταση που επικρατεί στο στρατό, και η τρέλα που τον χαρακτηρίζει κάποιες φορές.

  Σε ένα ξέσπασμα κάνει κριτική της κυβέρνησης, με την οποία εννοείται κάθε κυβέρνηση, για τη μη ανοχή της σε αμφισβήτηση της πολιτικής της απέναντι στις μειονότητες, αποφεύγοντας να κατονομάσει ευθέως τους παλαιστίνιους. Η μη συμμόρφωση επιφέρει συνέπειες, όχι μόνο στα δικτατορικά καθεστώτα. Αυτό θα τονισθεί πολλές φορές στη συνέχεια.

  Το τέλος είναι ένα δραματικό κρεσέντο, που δίνει μια εντελώς απροσδόκητη εξέλιξη στην πλοκή και στη σχέση των δυο κεντρικών προσώπων. Και μόνο γι’ αυτό αξίζει να δείτε την ταινία. Το 6,3 που έχει στο ΙΜDb κατά τη γνώμη μου την αδικεί.

  Θα ήθελα να κάνω ένα σχόλιο.

  Είχα διαβάσει παλιά αρκετά για τα proxemics. Οι λαοί της Μέσης Ανατολής πλησιάζουν σε μια συζήτηση πολύ ο ένας τον άλλο. Διάβασα μάλιστα ότι σε συνέδρια αυτό έφερνε σε αμηχανία βόρειους σύνεδρους, καθώς οι μεσανατολίτες συνάδελφοί τους τούς πλησίαζαν πάρα πολύ.

  Έβλεπα τον άντρα και τη γυναίκα να βρίσκονται πολύ κοντά κατά τις συνομιλίες τους. Έλεγα, δεν μπορεί, όπου να ’ναι θα φιληθούν. Οι αφηγηματικές αναμονές μου από τις ταινίες που έχω δει μέχρι τώρα ήταν ότι το ειδύλλιο είναι δεδομένο.

  Και όμως.

  Τα τεκταινόμενα αυτή τη στιγμή στη Μέση Ανατολή κάνουν την ταινία κατά κάποιο τρόπο επίκαιρη.

  Επαναλαμβάνω, αξίζει να τη δείτε. 

  Ξέχασα για τον τίτλο.

  «Το γόνατο της Ahed» είναι η ταινία που θα γύριζε ο σκηνοθέτης, πάνω στην «πραγματική» ιστορία μιας παλαιστίνιας που της έσπασαν το γόνατο με ένα σφυρί οι ισραηλινοί.