Κάνε καλό και ρίξε το στο γιαλό

 

Κάνε καλό και ρίξε το στο γιαλό

 

Σκέφτηκα να κάνω την ανάρτηση αλλά μετάνιωσα. Μετά από συζήτηση όμως που είχα με το γιο μου αποφάσισα να την κάνω, γιατί έκανε κι αυτός τις ίδιες σκέψεις που είχα κάνει κι εγώ (τα μεγάλα πνεύματα, ή μάλλον τα ίδια γονίδια…).

Ο παππούς του φίλου μου του Κώστα, που θα φτειάξει βιβλιοθήκη στη μνήμη του στο χωριό του και εγώ θα τον τροφοδοτήσω με βιβλία, τρέχει με το άλογό του, μετά την κατάρρευση του μετώπου στην Μικρά Ασία, με κατεύθυνση τα παράλια. Στο δρόμο συναντάει έναν πεζό στρατιώτη που τον παρακαλάει να τον πάρει μαζί του.

Τον παίρνει.

Ο παππούς διψάει.

Περνώντας από ένα χωριό, σταματάει και κατεβαίνει να πιει νερό από τη βρύση. Πίνει νερό, και γυρνώντας βλέπει τον στρατιώτη που πήρε μαζί του, να απομακρύνεται καλπάζοντας.

Κάνε καλό και ρίξε το στο γιαλό λοιπόν;

Ο γιος μου μού είπε το σενάριο που σκέφτηκα κι εγώ.

Ο παππούς (ένα χρόνο πιο μεγάλος από τον πατέρα μου, πέθανε λίγους μήνες πιο πριν, σε ηλικία 94 ετών), κατάφερε και έφτασε στην ακτή και μπάρκαρε για την Ελλάδα. Αυτός που του πήρε το άλογο, έπεσε πάνω σε τσέτες που τον πετσόκοψαν. Αν δεν του είχε πάρει το άλογο, θα έπεφταν και οι δυο πάνω σε τσέτες που θα τους σκότωναν.  

Όπως και να έχει ο παππούς κατάφερε να φτάσει στην ακτή, που αν ήταν με το άλογο ίσως και να μην τα κατάφερε. Όσο για τον άλλο, αν υπάρχει δίκης οφθαλμός θα είχε το τέλος που γράψαμε παραπάνω, ή κάτι ανάλογο. Κανείς δεν αγαπάει την αχαριστία, πολύ περισσότερο ο Θεός.

Πιθανόν να το εμπνεύστηκα υποσυνείδητα από μια ιστορία που διαβάσαμε σε ένα από τα κινέζικα αναγνωστικά μας. Την μεταφέρω όσο πιο σύντομα μπορώ.

Σε ένα χωριό της Κίνας, ένας νεαρός κερδίζει σε μια λαχειοφόρο αγορά ένα άλογο. Χαρές στην οικογένεια. Και ο παππούς: -Καλά… Σε δυο τρεις βδομάδες ο νεαρός πέφτει από το άλογο και σπάει το πόδι του. Κλάματα στην οικογένεια. Και ο παππούς: -Καλά… Σε δεκαπέντε μέρες κηρύσσεται πόλεμος, έρχονται οι στρατολόγοι και παίρνουν όλους τους νέους του χωριού, εκτός από τον νεαρό που είχε σπασμένο το πόδι του.

Συμπέρασμα: κάτι καλό μπορεί να σου βγει σε κακό, και αντίστροφα.

Προσωπικό παράδειγμα.

Μπαίνουν διαρρήκτες στο σπίτι μας και το κάνουν άνω κάτω, τη βραδιά που επιστρέφαμε από την Κρήτη, 30 Αυγούστου του 2000.

Δεν γίνεται, θα βάλουμε συναγερμό.

Ένα από τα δυο παιδιά που τοποθέτησαν τον συναγερμό είχε πάθος με την ψηφιακή φωτογραφία. Μας έβγαλε δυο φωτογραφίες.

Και η σύμπτωση: (έχω μανία με τις συμπτώσεις). Εκείνη την εποχή ο lycos σου έδινε χώρο να κάνεις δωρεάν μια ιστοσελίδα στο tripod. Έκανα αυτήν εδώ αναρτώντας αυτές τις δυο φωτογραφίες. Ήταν η πρώτη μου ιστοσελίδα, εντελώς στοιχειώδης. Την βλέπει ο doctor Ahmat της Αιγυπτιακής Εταιρείας Θεωρίας της Λογοτεχνίας και με καλεί στο συνέδριο που ετοίμαζαν. Τίτλος της εισήγησής μου ήταν «Hypertext, surpassing the limitations of the text». Στο επόμενο, που έγινε μετά από τρία χρόνια, γνώρισα…

Αν δεν μας είχαν διαρρήξει το σπίτι δεν θα συνέβαιναν όλα αυτά.

  Υπήρξαν και άλλες συμπτώσεις. Σε όλες αυτές αναφέρομαι σε ένα από τα τρία ανέκδοτα βιβλία μιας αυτοβιογραφικής τριλογίας το οποίο έχει τίτλο «Οι ρίζες της σύμπτωσης» και υπότιτλο «Ο έρωτας».