Ken Loach, Η τελευταία παμπ (The old oak, 2023)

 

Ken Loach, Η τελευταία παμπ (The old oak, 2023)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους.

  Μας αρέσει ο Κεν Λόουτς για τις ευαισθησίες του απέναντι σε κάθε λογής κολασμένους της γης. Στην ταινία αυτή της γης οι κολασμένοι είναι σύριοι πρόσφυγες που κατέφυγαν κάπου στη βορειοανατολική Σκοτία, σε ένα χωριό που έσφυζε από ζωή μέχρι που έκλεισαν τα ανθρακωρυχεία.

  Κεντρικά πρόσωπα είναι ο Μπαλαντάιν, ο ιδιοκτήτης της πάμπ και η Γιάρα, η νεαρή σύρια.

  Ο Μπαλαντάιν θα της συμπαρασταθεί. Αλλά και άλλοι στο χωριό θα τους συμπαρασταθούν, και θα τους εφοδιάσουν με διάφορα που οι ίδιοι δεν χρειάζονται.

  Όμως υπάρχουν και οι «κακοί», οι ρατσιστές, που βλέπουν με μισό μάτι αυτή την κατάσταση. Αφενός υπάρχουν στην πραγματικότητα και αφετέρου είναι απαραίτητοι για να δημιουργηθεί το απαραίτητο σασπένς στην πλοκή.

  Ακριβώς όπως και στα σκυλιά. Τα «κακά» σκυλιά κατασπαράζουν το σκυλάκι του Μπαλαντάιν το οποίο του έσωσε τη ζωή (δεν θα πούμε πώς).

  Θυμάμαι τους αγώνες των άγγλων ανθρακωρύχων, τότε επί Θάτσερ.

  Η Γιάρα κοιτάζει φωτογραφίες απ’ αυτό τον αγώνα.

  Σε κάποια είναι κολλημένη η λεζάντα: Όταν τρώτε μαζί, κολλάτε μαζί.

  Τρώγαμε μαζί στο «κοινόβιο» (μην πάει το μυαλό σας στο σεξουαλικό) της Νέας Αριστεράς (καμιά σχέση με τη σημερινή). Μια πολυκατοικία με έξι διαμερίσματα, στο Καλαμάκι, τρώγαμε εκ περιτροπής όλοι μαζί σε κάθε διαμέρισμα.

  Αλλά και στο Κέντρο Ζωής και Πολιτισμού στην Καλλιθέα.

  Αλλά και στην Ένωση Κρητών Γαλατσίου.

  Αυτά τα κοινά συσσίτια υπήρχαν επί Μάο, τότε που ιδρύθηκε η Λαοκρατική Δημοκρατία της Κίνας, αλλά μετά καταργήθηκαν.

  Καλό είναι να γίνονται πότε πότε, αλλά κάθε μέρα, όπως τότε στην Κίνα, καταντάει κουραστικό.

  Μου άρεσε η ταινία, 7,1 η βαθμολογία της στο IMDb.