Johan Bergenstrahle, Με λένε Στέλιο (Jag heter Stelios, 1972)

 Johan Bergenstrahle, Με λένε Στέλιο (Jag heter Stelios, 1972)

 

  Από σήμερα στο Στούντιο, αλλά και σε άλλους κινηματογράφους.

  Τη θυμάμαι την ταινία. Την είχα δει φοιτητής και μου άρεσε πολύ.

  O Στέλιος είναι μετανάστης στη Σουηδία, τόπος προορισμού πολλών ελλήνων μεταναστών εκείνη την εποχή. Ζει με τον θείο του και μια ομάδα άλλους έλληνες σε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι. Στην αρχή μοιράζει εφημερίδες, αλλά σύντομα θα πιάσει δουλειά σε ένα εστιατόριο.

  Ο θείος του είναι άρρωστος. Θα ήθελε να πεθάνει στην πατρίδα.

  Ας μη μου δώσει η μοίρα μου

  εις ξένη γη τον τάφο

  είναι γλυκύς ο θάνατος

  μόνον όταν κοιμώμεθα

  εις την πατρίδα.

  Ούτε σ’ αυτόν, ούτε και στον Κάλβο, έκανε το χατίρι η μοίρα.

  Οι εκδηλώσεις ρατσισμού δεν ήταν δυνατόν να απουσιάζουν.

  Και τα σύνορα της αγάπης, αδιαπέραστα εδώ.

  Δεν ξέρω αν έχουν γυριστεί άλλες ταινίες με θέμα τους έλληνες μετανάστες, ξέρω όμως το «Διπλό βιβλίο» του Δημήτρη Χατζή που συζητήσαμε στη Λέσχη Ανάγνωσης, που αναφέρεται όμως στους μετανάστες στη Γερμανία.

  Γερμανία, Σουηδία, Καναδάς, Αυστραλία, αυτές ήταν κυρίως οι χώρες προορισμού των ελλήνων μεταναστών εκείνα τα χρόνια.

  Ελλήνων μεταναστών εργατών.

  Τώρα πια δεν γίνεται εξαγωγή ελλήνων εργατών αλλά ελλήνων επιστημόνων, που είναι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτοι σε χώρες του εξωτερικού και σταδιοδρομούν εκεί.

  Ω, πώς αλλάξαν οι καιροί.

  Δεν θα ξαναγυριστεί τέτοια ταινία, αξίζει να τη δείτε.  

 

Luis Ortega, Σκοτώστε τον Τζόκεϋ (El Jockey, 2024)

 Luis Ortega, Σκοτώστε τον Τζόκεϋ (El Jockey, 2024)

 

Από σήμερα στους κινηματογράφους

Δεν είναι από τις ταινίες που μου αρέσουν.

Η βαθμολογία της στο IMDb είναι 6,4.

Αυτό σημαίνει ότι από αυτούς που βαθμολόγησαν, λίγοι πάνω από τους μισούς έβαλαν 7 και λίγοι κάτω από τους μισούς έβαλαν 6 (χοντρικά μιλάμε). Αυτό σημαίνει ότι σε κάποιους απλά άρεσε (σ’ αυτούς που έβαλαν 7) και σε κάποιους απλά δεν άρεσε (σ’ αυτούς που έβαλαν 6).

  Θυμήθηκα το ανέκδοτο, αλλά θα το αφήσω για το τέλος.

  Εμένα δεν μου άρεσε γιατί είχε μια περίεργη πλοκή.

  Ο Τζόκεϊ είναι αιτία και σκοτώνεται το άλογο του αφεντικού, μικρομαφιόζου, που το αγόρασε πανάκριβα.

  Δεν κατάλαβα γιατί αποφάσισαν να τον σκοτώσουν για αυτό.

  Η φίλη του, τζόκεϊ και αυτή, θα είναι στο πλευρό του.

  Είναι έγκυος.

  Από αυτόν;

  Μάλλον.

  Θα κρατήσει το παιδί ενώ αρχικά είχε αποφασίσει για έκτρωση.

  Το λεσβιακό εισχωρεί στην ταινία, δεν κατάλαβα το λόγο.

  Ούτε γιατί αυτός, μετά τον τραυματισμό του από την πτώση στις κούρσες που στοίχισε το θάνατο του αλόγου, μετασχηματίζεται σε γυναίκα.

  Μια αλλοπρόσαλλη πλοκή σε ένα συχνά σουρεαλιστικό συνονθύλευμα πλάνων.

  Δεν κατάλαβα πού κόλλαγε το να μας δείξει τον φυλακισμένο τζόκεϊ να περπατάει ανάποδα στο ταβάνι, χωρίς αυτό να σοκάρει στο ελάχιστο τον δεσμοφύλακα, θεωρώντας το καθόλα φυσιολογικό.

  Όμως πάλι η σύμπτωση.

  Έχω μανία με τις συμπτώσεις, δεν κουράζομαι να το επαναλαμβάνω.

  Αυτό τον καιρό ξαναδιάβασα την «Άννα Καρένινα» και είδα κινηματογραφικές της μεταφορές. Και εκεί βλέπουμε μια κούρσα. Ο κόμης Βρόνσκι, από αδέξιο χειρισμό, οδηγεί το άλογο στην πτώση με αποτέλεσμα να σπάσει η σπονδυλική του στήλη και να τραυματιστεί και ο ίδιος.

  Δεν σκοτώνουν τα άλογα μόνο όταν γεράσουν, αλλά και όταν πληγωθούν θανάσιμα.

  Και το ανέκδοτο.

  -Έμαθα λέει ότι προβλέπεις τον καιρό παρακολουθώντας τις αγελάδες σου. Πώς γίνεται αυτό;

  -Να, όταν είναι όρθιες πάει να πει ότι θα βρέξει ενώ όταν είναι ξαπλωμένες πάει να πει ότι δεν θα βρέξει.

  -Μα εγώ βλέπω ότι οι μισές αγελάδες είναι όρθιες και οι άλλες μισές είναι ξαπλωμένες.

  -Αυτό πάει να πει ότι μπορεί να βρέξει και μπορεί και να μη βρέξει.

  Ας το δούμε σαν μεταφορά:

  Η ταινία μπορεί να είναι καλή, αλλά μπορεί και να είναι κακή.

  Αυτό θα το αποφασίσετε εσείς, αν πάτε να τη δείτε.

 

Μαθήματα ιστορίας

 Μαθήματα ιστορίας

 

Η κοσμοαντίληψή μου διαμορφώθηκε σε μεγάλο βαθμό από τη γνώση της ιστορίας. Και το ότι είμαι ιδιοσυγκρασιακά συγκριτολόγος, όπως με χαρακτήρισε ένας καναδός καθηγητής, με βοηθάει αφάνταστα στη γνώση της.

Στην προηγούμενη ανάρτησή μου αναφέρθηκα στο σήριαλ που βλέπω τώρα, μεταφορά της «Άννας Καρένινας». Διευκρινιστικά, η ιστορία της Άννας και του Βρόνσκι εγκιβωτίζεται στην αφήγηση του Βρόνσκι, τραυματισμένου στον ρωσοϊαπωνικό πόλεμο (1904-1905), στον γιο της Άννας, τον Σεργκέι, που είναι στρατιωτικός γιατρός και έχει αναλάβει την φροντίδα του.

Η πλοκή τοποθετείται στη Μαντζουρία, την οποία εποφθαλμιούσαν και οι δυο χώρες.

Άθλιοι ιμπεριαλιστές, θα σκεφτείτε, ιδιαίτερα για τους γιαπωνέζους που την κατέκτησαν τελικά μετά την ήττα της Ρωσσίας.

Αλήθεια, ξέρετε ότι οι Μαντζού, οι κάτοικοι της Μαντζουρίας, κατέκτησαν την Κίνα το 1644 και επέβαλαν την δυναστεία τον Qing, που κράτησε μέχρι το 1911, οπότε έγινε η  επανάσταση που έφερε τη δημοκρατία;

Τώρα υπέστησαν οι ίδιοι την κατάκτηση.

Έχει ο καιρός γυρίσματα.

Δεν θέλω να κάνω γενίκευση για το σήμερα γιατί θα παρεξηγηθώ.

Φανταστική συμφωνία, κακοπαιγμένη στη λύρα

 

Φανταστική συμφωνία

Ελεημοσύνη

 Ελεημοσύνη

 

  Βλέπω ένα ρώσικο σήριαλ, μεταφορά της «Άννας Καράνινα» που μόλις πριν λίγες μέρες ξαναδιάβασα. Βλέπω τον Βρίνσκι να δίνει στο σταθμάρχη 200 ρούβλια για τη χήρα του εργάτη που, μεθυσμένος, έπεσε στις ράγες του τραίνου και σκοτώθηκε, μια προοικονομία για τον θάνατο της Άννας.

Και έκανα τη σκέψη: Δεν ήταν μια καλή πράξη αυτό που έκανε; Δεν παίρνει ένα πόντο; Με τέτοιους πόντους ισοσταθμίζεις τους αρνητικούς πόντους από τα αμαρτήματά σου, κάνοντας την ζυγαριά να γέρνει προς τη μεριά του παραδείσου.  

Και οι φτωχοί που δεν έχουν την πολυτέλεια για ελεημοσύνες;

Θα πρέπει να φροντίσουν να μην κάνουν αμαρτίες.

Κάτι ήξερε το Βατικανό που έβγαλε τα συγχωροχάρτια. Πολλοί φτωχοί που δεν είχαν λεφτά να αγοράσουν κατέληξαν στην κόλαση.

Νομίζω πρόσφατα το έγραψα, συγκρίνοντας τον Τολστόι με τον Ντοστογιέφσκι: Καλύτερα δυστυχισμένος πλούσιος παρά δυστυχισμένος φτωχός.

Και εδώ προστίθεται κάτι άλλο: σαν πλούσιος έχεις τη δυνατότητα για ελεημοσύνες (κάνουν αρκετές τέτοιες οι αστέρες του κινηματογράφου), σαν φτωχός όχι.

Για να επιβεβαιωθεί για άλλη μια φορά το ρηθέν: όπου φτωχός και η μοίρα του.

Όταν οι ΑΙ διαφωνούν...

 Όταν οι ΑΙ διαφωνούν…

 

Ο Όσκαρ Ουάιλντ είχε πει: Όταν οι κριτικοί διαφωνούν, ο καλλιτέχνης είναι σίγουρος για τον εαυτό του.

Το βρήκα στα ευφυολογήματα που προτάσσονταν στο «Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι», που το αγόρασα μαθητής, και μου έκανε τόση εντύπωση που δεν το ξέχασα ποτέ.

Μου αρέσει να κάνω παραφράσεις. Μια από αυτές είναι και: Όταν οι γιατροί διαφωνούν, ο ασθενής δεν είναι καθόλου σίγουρος για τον εαυτό του.

Είναι οικονομική πολυτέλεια η δεύτερη γνώμη, εκτός και αν πρόκειται για δημόσιες δομές υγείας (ΕΟΠΠΥ και νοσοκομεία), όμως αναγκαία. Μια τρίτη είναι σίγουρα αναγκαία αν υπάρχει διχογνωμία στις δυο πρώτες.

Εγώ δεν έχω χρόνο να τρέχω σε ΕΟΠΠΥ και νοσοκομεία για ψύλλου πήδημα.

Να πάω στο γιατρό για να τον ρωτήσω αν πρέπει να παίρνω βιταμίνη C για καλύτερη απορρόφηση σιδήρου;

Μα αφού έχουμε τις ΑΙ (Artificial Intelligence).  

Και όταν διαφωνούν οι ΑΙ;

  Το ερώτημά μου: Είναι απαραίτητη η βιταμίνη C για την απορρόφηση του σιδήρου που παίρνω από το σκεύασμα fysiofol, που είναι σε υγρή μορφή;

Ρωτάω την πρώτη. Όχι, δεν είναι αναγκαία, αναγκαία είναι για την απορρόφηση φυτικού σιδήρου (φακές κ.λπ.)

Ρωτάω τη δεύτερη: Ναι, είναι αναγκαία.

Ρωτάω την τρίτη: Ναι, είναι αναγκαία.

Ρωτάω την τέταρτη: ελάχιστα βελτιώνει.  

Ρωτάω την πέμπτη: μπορεί να βοηθήσει λίγο.  

  Όσο για την έκτη, μου τα λέει αντιφατικά. Αντιγράφω:

  Η βιταμίνη C μπορεί να βοηθήσει στην απορρόφηση του μη-αιμικού σιδήρου (ο σίδηρος που βρίσκεται σε φυτικές πηγές και συμπληρώματα, όπως το Fysiofol) ενισχύοντας τη μετατροπή του σε μια πιο απορροφήσιμη μορφή. Το Fysiofol είναι ένα συμπλήρωμα σιδήρου σε υγρή μορφή, το οποίο συνήθως περιέχει σίδηρο σε μορφή που επωφελείται από την παρουσία βιταμίνης C.

  Συμπέρασμα: Η βιταμίνη C δεν είναι απαραίτητη για τη λήψη του Fysiofol, αλλά μπορεί να ενισχύσει σημαντικά την απορρόφηση του σιδήρου, ειδικά αν το συμπλήρωμα ή η διατροφή σας δεν περιλαμβάνουν ήδη επαρκή ποσότητα».

  Δεν είναι απαραίτητη… αλλά μπορεί να ενισχύσει σημαντικά. Γιατί να μην είναι απαραίτητη εφόσον ενισχύει σημαντικά; Εγώ, αν και παίρνω βιταμίνη C, ο αιματοκρίτης μου είναι κάτω από τα όρια.

  Θα συνεχίσω να την παίρνω, εφόσον έχει και άλλα οφέλη. Μαζί με την D3 και τον ψευδάργυρο ενισχύουν το ανοσοποιητικό, και εγώ είμαι κρυουλιάρης.

  Είμαι φαν της ΑΙ, την χρησιμοποιώ κατά κόρον, αλλά πάντοτε κριτικά. Δεν την έχω κάνει Δία, αλλά έναν από τους θεούς του Ολύμπου.

  Να έχετε πάντα μια μικρή αμφιβολία για της απαντήσεις της, και αν μπορείτε να διασταυρώνετε με άλλες ΑΙ.

  Ας παραθέσω δυο χαρακτηριστικές περιπτώσεις.

  Η πρώτη: διόρθωσα δυο ή τρεις φορές την ΑΙ σε σχέση με ιρανικές ταινίες. Τις απέδιδε σε άλλο σκηνοθέτη. Μου είπε και ευχαριστώ.

  Η δεύτερη: ήθελα να μάθω για το πολιτικό προφίλ του δολοφόνου του Τσάρλι Κερκ, που δολοφονήθηκε στις 10 του Σεπτέμβρη. Και η απάντηση της ΑΙ; -Μα τι λες τώρα (λέω με δικά μου λόγια), ο Κερκ δεν δολοφονήθηκε. -Μα έτσι διαβάζω στο διαδίκτυο. -Στο διαδίκτυο κυκλοφορούν πολλές ψεύτικες ειδήσεις. -Μα…

  Τσακωθήκαμε κανονικά. Στο τέλος δεν είχα άλλη επιλογή παρά να υποχωρήσω.

  25-10-2025

Wojciech Has, To χειρόγραφο της Σαραγόσα (Rękopis znaleziony w Saragossie, 1965)

 Wojciech Has, To χειρόγραφο της Σαραγόσα (Rękopis znaleziony w Saragossie, 1965)

 

  Από σήμερα στο Στούντιο και στο Ατενέ

  Πολύ επιτυχημένα μεταφέρει ο Has την ισπανική ατμόσφαιρα στην ταινία του, γυρισμένη στην Πολωνία, και που αποτελεί μεταφορά μυθιστορήματος του οποίου η πλοκή διαδραματίζεται το 1815, κατά τους ναπολεόντειους πολέμους (Θυμηθείτε τον πίνακα του Γκόγια).

  Δυο αξιωματικοί, από αντίπαλα στρατόπεδα, πέφτουν πάνω σε ένα χειρόγραφο. Ο ένας μεταφράζει στον άλλο. Ο άλλος ανακαλύπτει ότι ο συγγραφέας του βιβλίου δεν ήταν άλλος από τον παππού του.

  Και ξεκινούν το διάβασμα.

  Και μετά, και μετά;

  Ένας καταιγισμός από επεισόδια, σε κάποια από τα οποία προεξάρχει το στοιχείο του τρόμου (νεκροκεφαλές, φίδια, κρεμασμένοι) και σε κάποια το ερωτικό.

  Ένας άντρας, δυο γυναίκες… όχι πάντα οι ίδιες.

  Αλλά καλύτερα να παραθέσω ένα απόσπασμα από τον σύνδεσμο της βικιπαίδειας.

  Part 2 is primarily filled with the nested tales told by the leader of a band of gypsies who visit the castle. "Frame story" or "tale-within-a-tale-within-a-tale" only begins to describe the complexity, because some of the inner tales intertwine, so that later tales shed new light on earlier experiences recounted by other characters. Multiple viewings of the film are recommended in order to comprehend the plot, as well as identify the appearance of certain characters before they are "introduced" by the gypsy raconteur to tell their own tales.

  Δεν είμαστε καλά. Για να καταλάβουμε λέει την πλοκή πρέπει να δούμε και να ξαναδούμε την ταινία. Και καλά εγώ, που την έχω καθώς η εταιρεία διανομής, η New Star Cinemas, μου έστειλε τον σύνδεσμο για να την κατεβάσω, αλλά οι θεατές; Θα πάνε και θα ξαναπάνε στην αίθουσα, θα πληρώσουνε ξανά και ξανά εισιτήριο;

  Ναι, η πλοκή είναι αξεδιάλυτη, και γι’ αυτό πρέπει να απολαύσετε τα επεισόδια ξεχνώντας την όποια συνάφεια μπορεί να έχουν μεταξύ τους.

  Θεωρείται από τις καλύτερες ταινίες, 7,7 η βαθμολογία της, αρκετά πρωτότυπη, αξίζει να τη δείτε.  

 

Andres Veiel, Στην καρδιά του Γ΄ Ράιχ (Riefenstahl, 2024)

 Andres Veiel, Στην καρδιά του Γ΄ Ράιχ (Riefenstahl, 2024)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  H Leni Riefenstahl ήταν μια εξαιρετική κινηματογραφίστρια, που το όνομά της συνδέθηκε με τους ναζί, γιατί δέχτηκε παραγγελίες να κινηματογραφήσει εκδηλώσεις τους, μαζικές συγκεντρώσεις κ.ά. Αυτό το πλήρωσε μεταπολεμικά, παρόλο που δεν καταδικάστηκε. Την κατηγόρησαν επανειλημμένα, και αυτή έκανε μηνύσεις σ’ αυτούς που την συκοφαντούσαν.

  Τις κέρδισε όλες.

  Δεν υπήρξε μέλος του κόμματος, όμως την κολάκευε το ότι την θεωρούσαν εξαιρετική κινηματογραφίστρια και της προσέφεραν δουλειά.

  Μπορούσε άραγε να αρνηθεί, ακόμη και αν ήθελε;

  Οι ναζί θα την έγραφαν στα μαύρα κατάστιχα.

  Στα ντοκιμαντέρ, συνήθως το ύφος υποχωρεί μπροστά στο θέμα. Μπορώ να πω ότι το ντοκιμαντέρ μου άρεσε, και έμαθα αρκετά πράγματα για την Riefenstahl την οποία ήξερα σαν όνομα.

  Στα βιογραφικά της να αναφέρουμε ότι ξεκίνησε σαν ηθοποιός, αργότερα γύρισε δικές της ταινίες, ο Γκαίμπελς της την έπεφτε αλλά δεν τον έκανε κέφι, νομίζω το 1960 πήγε σε μια αποστολή στο Σουδάν και έζησε για μήνες μέσα σε μια φυλή. Εκτός από κινηματογραφικές λήψεις έγραψε και ένα βιβλίο γι’ αυτή. Παντρεύτηκε, δεν θυμάμαι πώς χώρισε, και αργότερα τα έφτιαξε με έναν βοηθό της, σαράντα χρόνια νεότερο. Γεννήθηκε το 1902, ένα χρόνο πριν τον πατέρα μου, και πέθανε το 2003 (ο πατέρας μου το 1997), 101 χρονών.

  Γιατί πέθανε 101 χρονών και δεν έζησε περισσότερο;

  Γιατί κάποιος, αφηρημένος, όταν ήταν 99 χρονών της ευχήθηκε να τα εκατοστήσει, και φαίνεται η ευχή του έπιασε.

Αντονίν Ντβόρζακ-Συμφωνία του Νέου Κόσμου, largo

Αντονίν Ντβόρζακ-Συμφωνία του Νέου Κόσμου, largo

 Διαβάζω σε μια βιογραφία του Τολστόι τα αισθήματα που ένιωθε ακούγοντας τη μητέρα του να παίζει την «Παθητική». Μα έχω γράψει κι εγώ κάτι ανάλογο, λέω.

Το αντιγράφω από τη αυτοβιογραφία μου, την οποία έγραψα φοιτητής.

«Η πιο συγκινησιακή εμπειρία που μου πρόσφερε αυτή η συμφωνία και ιδιαίτερα το largo ήταν στις 18-3-1969, πρώτο έτος στο Πανεπιστήμιο [Την μουσική την «πέτυχα» με το τρανζίστορ μου, ένα ογκώδες σαν αυτά που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή]. Η υποβλητικότητα της μουσικής μέσα στο μισοσκόταδο του δωματίου ήταν τέτοια, που κάθε μουσική φράση μετασχηματιζόταν μέσα στη φαντασία μου σε ένα σουρεαλιστικό εικονικό ισοδύναμο που το ζούσα τόσο έντονα, λες και τελούσα υπό την επήρεια LSD. Την επομένη προσπάθησα με αρκετά αδέξιες φράσεις να σώσω ό,τι μπορούσα από αυτή την ανεπανάληπτη εμπειρία. Να τι έγραψα για το largo στο πανεπιστημιακό μου ημερολόγιο.

“Βρίσκομαι μέσα σ’ ένα απέραντο δάσος. Το δάσος βρίσκεται σε μια δική του, αυτοτελή ουράνια σφαίρα και την περιβάλλει. Μια σφαίρα πολύ μικρή, ώστε να βλέπω την κυρτότητά της και να μου εμπνέει το αίσθημα του χάους που βασιλεύει γύρο μου. Θα μπορούσα να πω ακόμη ότι αυτό το χάος γεμίζει την ψυχή μου με ουράνια μοναξιά. Τα δένδρα με τα φύλλα υποδηλώνονται σαν νοητές σκιές. Ο ουράνιος θόλος από πάνω και γύρω μου έχει ένα βαθύ μωβ χρώμα, που ποικίλει σε χρωματική ένταση, γινόμενο ανοιχτότερο όσο πλησιάζει προς το κάτω ημισφαίριο της σφαίρας μου, πράγμα που υποδηλώνει ότι μακριά, κάτω απ’ αυτή, υπάρχει μια φωτεινή πηγή. Ξάφνου το φως αυτό λιγοστεύει να εξαφανισθεί τελικά ενώ πάνω από το κεφάλι μου ένα καταστρόγγυλο, ολοφώτεινο φεγγάρι ρίχνει το φως του ανάμεσα απ’ τα φύλλα. Τα φύλλα σε αυτό το φωτεινό φόντο αποκτούν μια ανεξάρτητη υπόσταση, κάτι που γεμίζει την ψυχή μου για λίγες στιγμές. Ενώ το largo σβήνει νιώθω να βυθίζομαι σε λήθαργο, κωπηλατώντας πάνω στα νερά της Λήθης”.

Το θυμήθηκα τώρα πριν αναρτήσω: Είχα αγοράσει την παρτιτούρα της Συμφωνίας, και είδα το μουσικό του θέμα. Φα, λαλα, φα, μιρε, μι φαλά φαμι/ Φα, λαλα, φα, μιρε, μι φαμι, ρερε.

Marcel Carné, Τα παιδιά του παραδείσου (Les Enfants du Paradis, 1945)

 Marcel Carné, Τα παιδιά του παραδείσου (Les Enfants du Paradis, 1945)

 

  Από σήμερα στο Ατενέ και στο Στούντιο

  Μια γυναίκα, δύο άντρες…

  Λάθος.

  Μια γυναίκα, τέσσερις άντρες.

  Ένας κακοποιός, ένας κόμης, ένας μίμος και ένας ηθοποιός.

  Όλοι είναι ερωτευμένοι μαζί της.

  Αυτή όμως είναι ερωτευμένη με τον μίμο που δεν θα πέσει στην αγκαλιά της, από δειλία του, ή ίσως από υπερβολικό έρωτα. Μάλλον θα ήθελε τα πράγματα να κυλήσουν πιο αργά.

  Αμέσως σεξ, πώς μπορείς να είσαι σίγουρος για τον έρωτα;

  Πριν προχωρήσω, να παραθέσω ένα απόσπασμα από το λήμμα της βικιπαίδειας.

  "I would give up all my films to have directed Les Enfants du Paradis", said nouvelle vague director François Truffaut. In Truman Capote's The Duke in His Domain (1957), actor Marlon Brando called it "maybe the best movie ever made"

  Προς τι η παράθεση;

  Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα μου άρεσε τόσο πολύ η ταινία. 8,3 η βαθμολογία της, εγώ δεν μπορούσα να βάλω κάτω από 10.

  Η πλοκή διαδραματίζεται το 1830. Οι περισσότερες σκηνές διαδραματίζονται μέσα σε ένα θέατρο, το θέατρο των σχοινοβατών. Αλλά και το όλο στήσιμο είναι θεατρικό, έχεις την εντύπωση ότι βλέπεις θέατρο και όχι κινηματογράφο. Σε αυτό σε παρασύρει και η εξαιρετική ερμηνεία των ηθοποιών. Η Αρλέτ εξαιρετική, και τόσο γλυκιά και γοητευτική με το μόνιμο χαμόγελο στα χείλη. Όμως εγώ σαν frame διάλεξα την Maria Casares, την ερωμένη του Αλμπέρ Καμύ. Διάβασα τόσα γι’ αυτήν στη βιογραφία του από τον Ολιβιέ Τοντ. (Άλλο ένα αρχείο που έχασα. Είχα αναρτήσει πριν 15 χρόνια στο Λέξημα που έκλεισε, χωρίς να αναρτήσω και στο blog μου. Ξεκίνησα να το κάνω αλλά κάποια στιγμή κουράστηκα, και είπα θα το συνεχίσω κάποια άλλη στιγμή. Ψάχνω τώρα το αρχείο μου και δεν βρίσκω την κριτική για να την αναρτήσω και να παραθέσω τον σύνδεσμο).

  Αντιγράφω δυο ατάκες:

  «Μια κλωτσιά στα οπίσθια, αν δοθεί σωστά, σίγουρα θα βγάλει γέλιο» και «Υπάρχει μια ολόκληρη σειρά, επιστήμη, ένα στυλ κλωτσιάς στα οπίσθια».

  Εγώ ήξερα μόνο δυο.

  «Αυτή ήτανε πλάκα, πού να φας και μπίκο» (με τη μύτη του παπουτσιού, πονάει περισσότερο, σε αντίθεση με την πλάκα, με το πλάι).

  Τάδε έφη ο καθηγητής μου ο… συγχωρεμένος να ’ναι, ας μη γράψω το όνομά του, σε συμμαθητή μου, αφού του έδωσε τη κλωτσιά και ο μαθητής έκανε ωχ!.

  Είναι μια ταινία που δεν πρέπει να τη χάσετε.