Carl Dreyer, Ημέρες οργής (Dies irae, 1943)

 Carl Dreyer, Ημέρες οργής (Dies irae, 1943)

 

Από σήμερα στο Ατενέ

  O Ντράγιερ πρέπει να είναι απόγονος του Κίρκεγκορ, με τη βαθιά θρησκευτικότητα που τον διακρίνει. Η θρησκεία και ο απαγορευμένος έρωτας είναι τα θέματα που τον κατατρύχουν.

  Η ταινία με άφησε αμήχανο. Όχι, δεν ήταν ο αργός ρυθμός που του καταμαρτυρούν διάφοροι κριτικοί όπως διαβάζω στη βικιπαίδεια, και που εμένα μου αρέσει γιατί δεν με κουράζει, ήταν το στόρι. Να το ξαναπώ άλλη μια φορά, για μένα το σενάριο είναι το πιο σημαντικό σε μια ταινία. Όσο καλογυρισμένη και αν είναι, όπως οι «Μέρες οργής», δεν θα με ενθουσιάσει.

  Η πλοκή τοποθετείται στις αρχές του 16^ου αιώνα, τότε που είχαν αποδυθεί, και σε Ευρώπη και σε Αμερική, στο κυνήγι των μαγισσών, και στηρίζεται σε πραγματική ιστορία. Και στην ταινία βλέπουμε μια ηλικιωμένη που κατηγορήθηκε ως μάγισσα να ικετεύει τον πάστορα να τη σώσει, όπως έσωσε την πεθερά του.

  Δεν θα καταφέρει να τον πείσει. Θα καεί στην πυρά, όπως η Ζαν ντ’ Αρκ.

  Και εδώ βλέπουμε την υποκρισία της εξουσίας, όπως και κάθε εξουσίας.

  Έσωσε τη μητέρα της νεαρής γυναίκας του από την πυρά, μόνο και μόνο για να αποκτήσει την κόρη της.

  Πίστευε αληθινά ότι θα μπορούσε να τον αγαπήσει;

  Ένας που παντρεύεται μια πολύ νεότερή του γυναίκα, μάλλον έχει κατακτήσει το κορμί της, με τα πλούτη του σχεδόν πάντα (κυκλοφορούν αρκετά ανέκδοτα και γελοιογραφίες γι’ αυτό), όχι την καρδιά της.

  Την καρδιά της θα την κατακτήσει ο γιος του, που εμφανίζεται ξαφνικά στο σπίτι.

  Όχι, δεν θα κάνω σπόιλερ αποκαλύπτοντας το τέλος, απλά θα πω αυτό που συνέβη «εκτός πλαισίου της ιστορίας», που δεν θα το δούμε δηλαδή στο έργο.

  Αυτό που απέφυγε η μητέρα της δεν θα το αποφύγει αυτή.

  Παρά το ότι με ξενέρωσε το στόρι μου άρεσε πάρα πολύ η ταινία, ιδιαίτερα οι σκηνές με το ερωτευμένο ζευγάρι.

  8,1 η βαθμολογία της, αξίζει να τη δείτε.

  Και ενώ στα horror λέω όχι, θα δω το Vampyr, που θα προβληθεί την επόμενη Πέμπτη. Περιμένω τη New Star να μου στείλει το screener.

  Παρά λίγο να το ξεχάσω.

  Το Dies irae το έψελναν παιδιά την ώρα που η μάγισσα καιγόταν πάνω στην πυρά. Και είδα ότι είναι ένα από τα μοτίβα στο μέρος «Η πορεία προς το μαρτύριο» της «Φανταστικής συμφωνίας» του Μπερλιόζ, που μου άρεσε τόσο ώστε έμαθα να το κουτσοπαίζω στη λύρα. Τελικά έκανα λάθος, είναι από το 5^ο και τελευταίο μέρος, «Όνειρο μιας νύχτας του Σαββάτου».