Johan Bergenstrahle, Με λένε Στέλιο (Jag heter Stelios, 1972)

 Johan Bergenstrahle, Με λένε Στέλιο (Jag heter Stelios, 1972)

 

  Από σήμερα στο Στούντιο, αλλά και σε άλλους κινηματογράφους.

  Τη θυμάμαι την ταινία. Την είχα δει φοιτητής και μου άρεσε πολύ.

  O Στέλιος είναι μετανάστης στη Σουηδία, τόπος προορισμού πολλών ελλήνων μεταναστών εκείνη την εποχή. Ζει με τον θείο του και μια ομάδα άλλους έλληνες σε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι. Στην αρχή μοιράζει εφημερίδες, αλλά σύντομα θα πιάσει δουλειά σε ένα εστιατόριο.

  Ο θείος του είναι άρρωστος. Θα ήθελε να πεθάνει στην πατρίδα.

  Ας μη μου δώσει η μοίρα μου

  εις ξένη γη τον τάφο

  είναι γλυκύς ο θάνατος

  μόνον όταν κοιμώμεθα

  εις την πατρίδα.

  Ούτε σ’ αυτόν, ούτε και στον Κάλβο, έκανε το χατίρι η μοίρα.

  Οι εκδηλώσεις ρατσισμού δεν ήταν δυνατόν να απουσιάζουν.

  Και τα σύνορα της αγάπης, αδιαπέραστα εδώ.

  Δεν ξέρω αν έχουν γυριστεί άλλες ταινίες με θέμα τους έλληνες μετανάστες, ξέρω όμως το «Διπλό βιβλίο» του Δημήτρη Χατζή που συζητήσαμε στη Λέσχη Ανάγνωσης, που αναφέρεται όμως στους μετανάστες στη Γερμανία.

  Γερμανία, Σουηδία, Καναδάς, Αυστραλία, αυτές ήταν κυρίως οι χώρες προορισμού των ελλήνων μεταναστών εκείνα τα χρόνια.

  Ελλήνων μεταναστών εργατών.

  Τώρα πια δεν γίνεται εξαγωγή ελλήνων εργατών αλλά ελλήνων επιστημόνων, που είναι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτοι σε χώρες του εξωτερικού και σταδιοδρομούν εκεί.

  Ω, πώς αλλάξαν οι καιροί.

  Δεν θα ξαναγυριστεί τέτοια ταινία, αξίζει να τη δείτε.