Hikari, 37 seconds (2019)

Hikari, 37 seconds (2019)

 

  Τα 37 δευτερόλεπτα που έκανε να αναπνεύσει η Yuma Takada κατά τη γέννησή της, που οφειλόταν εν πολλοίς στο ότι ήλθε δεύτερη μετά τη δίδυμη αδελφή της, ήταν αρκετά για να της δημιουργήσουν εγκεφαλική παράλυση, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να περπατήσει και να κινείται με καροτσάκι. Για της ανάγκες της, λούσιμο, ντύσιμο, τη βοηθάει η μητέρα της.  

  Είναι ταλαντούχα στο manga, όπως είναι γνωστό το γιαπωνέζικο comics. Δουλεύει για κάποιαν η οποία εκμεταλλεύεται το ταλέντο της. Την πληρώνει, αλλά τη «δόξα» την καρπώνεται η ίδια. Δεν την αναφέρει καν σαν βοηθό. Όταν σε μια παρουσίαση manga όπου είχε πάει και η Yuma την αγνοεί τελείως, η Yuma καταλαβαίνει ότι είναι καιρός να την κάνει.

  Μια εκδότρια βρίσκει θαυμάσια τα σχέδιά της, αλλά οι σκηνές σεξ δεν είναι πειστικές. Έχει κάνει έρωτα; Να κάνει, και τότε να ξαναέλθει.

  Ο πληρωμένος έρωτας θα είναι η είσοδός της στον κόσμο. Θα γνωρίσει άτομα, θα διασκεδάσει, θα μεθύσει, θα το σκάσει από το σπίτι, από την υπερπροστατευτική μητέρα της που δεν την αφήνει να ξεπορτίσει ούτε να ντύνεται όπως θέλει γιατί έξω κυκλοφορούν φρικιά.

  Ευτυχώς που στο δρόμο της βρέθηκαν δυο άτομα γεμάτα καλοσύνη που της συμπαραστάθηκαν και τη βοήθησαν. Με το νεαρό θα πάει να επισκεφθεί τον πατέρα της. Έχει τη διεύθυνσή του από μια κάρτα που της έστειλε, αλλά δεν τόλμησε να επικοινωνήσει μαζί του. Είχε χωρίσει με τη μητέρα της.

  Στο σπίτι του μένει ο αδελφός του. Της λέει ότι πέθανε πριν πέντε χρόνια, και πάντα είχε τη λαχτάρα να τη συναντήσει. Τώρα μαθαίνει για πρώτη φορά για τη δίδυμη αδελφή της που εργάζεται ως δασκάλα στην Ταϊλάνδη.

  Θα πάει να τη συναντήσει, με τη βοήθεια του νεαρού. Συγκινητική η συνάντηση.

  Γιατί χώρισε η μητέρα της;

  Γιατί την αγαπούσε πάρα πολύ και δεν ήθελε να την αποχωριστεί.

  Συμπληρώνουμε με το μυαλό μας το στόρι: ο πατέρας της δεν άντεχε να ζει με μια ανάπηρη κόρη και ήθελε να τη δώσουν σε ίδρυμα, όμως αυτή αρνήθηκε. Πήρε την άλλη κόρη και έφυγε.

  Πολλοί άνδρες έχουν δυσκολία να αποδεχθούν τη γέννηση ενός ανάπηρου παιδιού. Ο άντρας μιας φίλης μου την εγκατέλειψε όταν γεννήθηκε το τρίτο τους παιδί, η δεύτερη κόρη τους, με σύνδρομο down. Μια ηρωίδα μητέρα, πραγματικά τη θαυμάζω.

  Υπερπροστασία λοιπόν που έπνιγε τη Yuma, όμως και μια απέραντη αγάπη γεμάτη αυτοθυσία.

  Ναι, η αδελφή, όταν πάει στην Ιαπωνία θα επισκεφθεί τη μητέρα τους.

  Και η Yuma;

  Καταπληκτική η δουλειά της, δεν υπάρχει σεξ σ’ αυτήν, είναι manga για παιδιά, προσλαμβάνεται.

  Συγκινητική ταινία με θέμα ένα άτομο με ειδικές ανάγκες.

  Και τι εκπληκτική στην ερμηνεία της η Mei Kayama, που πάσχει και η ίδια από εγκεφαλική παράλυση.

  Θυμάμαι δυο άλλες ταινίες όπου τα κεντρικά πρόσωπα ήταν AMEA. Τη μια σίγουρα την ξέρετε, «Ο άνθρωπος της βροχής» (1988) με τον Ντάστιν Χόφμαν στο ρόλο του αυτιστικού αδελφού. Την άλλη όχι, είναι κινέζικη, «The shower» (1999), όπου τον κεντρικό ήρωα, ένα άτομο με σύνδρομο down, τον υποδύεται ένα άτομο που πραγματικά έχει σύνδρομο down. Επί τη ευκαιρία θα τις ξαναδώ για να γράψω δυο λόγια και γι’ αυτές.  

  Ουάου!!! Η ταινία της Hikari «Where we begin» έχει βαθμολογία στο IMDb 9,6. Πάτροκλε, κάνε κάτι.

Juan Jose Campanella, Το κόλπο της νυφίτσας (El cuento de las comandrejas, 2019)

Juan Jose Campanella, Το κόλπο της νυφίτσας (El cuento de las comandrejas, 2019)

 

  Από προχθές στους κινηματογράφους.

  Αυτός, ηθοποιός, είναι ανάπηρος, εδώ και σαράντα χρόνια. Κυκλοφορεί με καροτσάκι. Η γυναίκα του είναι επίσης ηθοποιός, αρκετά επιτυχημένη στα νιάτα της. Στο αρχοντικό της ζουν μαζί τους ο σεναριογράφος και ο σκηνοθέτης. Μαζί τους ήταν και οι γυναίκες τους (η μια ήταν αδελφή της ηθοποιού) όμως η μια πέθανε και η άλλη έφυγε. Αργότερα βέβαια θα αποκαλυφθούν άλλα πράγματα.

  Ένα νεαρό ζευγάρι που δουλεύουν σε μια κτηματομεσιτική εταιρεία έχουν βάλει στο μάτι το αρχοντικό. Στη θέση του μπορεί να κτισθεί ένα θαυμάσιο συγκρότημα. Όμως πρέπει να πείσουν την ιδιοκτήτρια να το πουλήσει.

  Ποντάρουν στη ματαιοδοξία της, την κολακεύουν, και αυτή πείθεται. Οι άλλοι βέβαια έχουν αντίρρηση. Εν τάξει, αυτή θα πάρει τα λεφτά, θα της αγοράσουν κάτι στο Μπουένος Άυρες (Στο Βουένος Άερ, έτσι έλεγε η γιαγιά μου την πόλη όπου μετανάστευση ο παππούς μου), θα πάρει μαζί της και τον άντρα της, όμως οι άλλοι δυο τι θα απογίνουν, θα τελειώσουν τη ζωή τους σε γηροκομείο;

  Πριτς.

  Η απόφαση της ηθοποιού βγάζει στην επιφάνεια μυστικά και παράπονα. Όμως το σημαντικό είναι να εμποδίσουν την πώληση του σπιτιού. Και θα φανούν αδίστακτοι.

  Έχω γράψει ότι δεν μου αρέσουν ταινίες με αρνητικούς ήρωες.

  Έξι άτομα, ο ένας χειρότερος από τον άλλο.

  Και η ποιητική δικαιοσύνη πού βρίσκεται;

  Ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος επιφύλαξαν την καλύτερη μοίρα στον σκηνοθέτη και τον σεναριογράφο, παρά το ότι αυτοί…

  Δεν μου άρεσε καθόλου μα καθόλου η ταινία. Όμως η ταινία άρεσε στο κοινό, όπως δείχνει η βαθμολογία της, 7,2, στο IMDb.

  Έχω γράψει, παραφράζοντας τον Προυστ, ότι μπορεί να είμαι κριτικός όμως είμαι «από τη μεριά του αναγνώστη/θεατή». Τελικά είμαι πέραν του καλού (αναγνώστη) και του κακού (κριτικού).

  Ποιον παραφράζω εδώ;

 

 

Alfred Hitchcock, Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων (North by northwest 1959)

Alfred Hitchcock, Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων (North by northwest 1959)

 

  Από χθες στους κινηματογράφους

  Μπορεί ο αγγλικός τίτλος «North by northwest» να μη σημαίνει τίποτα όπως διαβάζω στο Αθηνόραμα, όμως ακόμα λιγότερα σημαίνει ο ελληνικός. «Κατάσκοπος κατά λάθος» θα ήταν πιο ταιριαστός τίτλος.

  Τον Κάρι Γκραντ, έναν διαφημιστή, τον εξέλαβαν κατά λάθος για διπλό κατάσκοπο. Και από εκεί ξεκινάει μια περιπέτεια που βέβαια θα έχει αίσιο τέλος, με ένα ερωτικό happy end.

  Είμαστε στην περίοδο του ψυχρού πολέμου. Ο πόλεμος των κατασκόπων στο φόρτε του. Οι διπλοί κατάσκοποι ήταν αυτοί που ρίσκαραν περισσότερο, και αυτούς προσπαθούσαν να εντοπίσουν, τόσο οι Αμερικάνοι όσο και οι Ρώσοι που όμως, πολύ έξυπνα, δεν κατονομάζονται.

  Ο Αμερικάνοι φτιάχνουν έναν ανύπαρκτο διπλό πράκτορά τους, τον George Kaplan, για να καλύψουν τον πραγματικό. Έλα όμως που από μια διαβολική σύμπτωση οι ρώσοι εκλαμβάνουν τον διαφημιστή Κάρι Γκραντ ως τον Καπλάν και τον απαγάγουν.

  Και αρχίζουν οι περιπέτειες του Κάρι Γκραντ. Το πώς καταφέρνει και τη γλιτώνει κάθε φορά είναι θαύμα, ιδιαίτερα στο επεισόδιο που ένα ψεκαστικό τον καταδιώκει. Πέφτει στο έδαφος, το αεροπλάνο περνάει ξυστά από πάνω του, ξανά το έχει πίσω του, τελικά καταφεύγει σε ένα χωράφι με καλαμπόκια. Το αεροπλάνο τον ψεκάζει.

  Στο τραίνο τον γλιτώνει μια κοπέλα. Πάντως όχι τυχαία, όπως αποδεικνύεται σε ένα εφέ έκπληξης. Πρόκειται και εδώ για ένα συναρπαστικό επεισόδιο.

  Όμως το επεισόδιο στο βουνό Rushmore όπου είναι σκαλισμένα τα κεφάλια Αμερικανών προέδρων σίγουρα είναι το πιο εντυπωσιακό. Αυτός με την κοπέλα προσπαθούν να ξεφύγουν από τους διώκτες τους, σε απότομες αναβάσεις και καταβάσεις, σαν να κάνουν ορειβασία.

  Μου θύμισε ένα ανάλογο επεισόδιο στην πρώτη ομιλούσα ιρανική ταινία, «The Lor girl» (1933) του Ardeshir Irani. Και εκεί ο άντρας προσπαθεί να σύρει την αγαπημένη του για να μην πέσει στον γκρεμό (σ’ αυτήν με σκοινί, στην ταινία του Χίτσκοκ με τα χέρια) ενώ ο κακός προσπαθεί να τον εμποδίσει. Μάλιστα το επεισόδιο είναι τόσο εντυπωσιακό, που το συμπεριέλαβε ο Μοχσέν Μαχμαλμπάφ στην ταινία του «Once upon a time cinema» (1991), δίνοντάς του σουρεαλιστικές χιουμοριστικές προεκτάσεις.

  Προσυπογράφω απόλυτα το 8,3 που έχει η ταινία στο ΙΜDb. Και για να μη μειωθεί, εγώ έβαλα 9 και όχι 8.