Εισαγωγή σε ανάρτηση

Μου συνέβη μόνο μια φορά να χάσω ένα κείμενό μου. Ήταν ένα σύντομο συγκριτολογικό, ανάμεσα σε ένα διήγημα του Ανδρέα Μήτσου και στο Μακριά από το αγριεμένο πλήθος του Τόμας Χάρντυ. Έφαγα τον κόσμο, έκανα search στον σκληρό, έψαξα ένα σωρό δισκέτες, τίποτα. Από τότε έγινα πιο προσεκτικός. Και βέβαια για να το ξαναγράψω ούτε λόγος, δεν είχα το κουράγιο.
Το παρακάτω επίσης μου συνέβη για πρώτη φορά. Ελπίζω δηλαδή, γιατί δεν μπορώ να ξέρω.
Μια τοπική εφημερίδα, η «Ιεράπετρα 21», έστειλε «πρόσκληση στους γεραπετρίτες δημιουργούς» να στείλουν τα πονήματά τους, πεζά, ποιήματα κ.λπ. προκειμένου να εκδοθούν σε ένα συλλογικό τόμο. Καταληκτική ημερομηνία η σημερινή, για την ακρίβεια η χθεσινή μια και είμαστε μετά τα μεσάνυχτα. Σκέφτηκα ότι κάτι έπρεπε να στείλω, είχα γράψει κάτι μαντινάδες, αλλά τελικά σκέφτηκα να στείλω ένα ποίημα, έντονα βιωματικό, γραμμένο την εποχή της χούντας. Έδωσα find με λέξεις – κλειδιά, αλλά καλού κακού είπα να ψάξω και ο ίδιος. Βρήκα ένα αρχείο με τίτλο palakida. Τι διάβολο είναι αυτό, λέω. Το ανοίγω και βρίσκομαι μπροστά σε ένα κείμενο ξεχασμένο, δύο σελίδων, που είχα σκοπό να το επεξεργαστώ και να το αναπτύξω περισσότερο.
Το να ξεχάσω κάτι που έχω γράψει δεν μου είχε ξανασυμβεί. Κοιτάζω στις ιδιότητες του αρχείου, και διαβάζω «τροποποιήθηκε, Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2002». Βρήκαμε λοιπόν το terminus ante quem. Το terminus post quem είναι μετά την ενασχόλησή μου με το ασιατικό θέατρο, που αν θυμάμαι καλά ξεκίνησε λίγο μετά που τέλειωσα το διδακτορικό, δηλαδή μετά το 1996, και αφού είδα το Αντίο Παλλακίδα μου, video cd που μου έφερε η κυρία Yu, δασκάλα μου στα κινέζικα, και που στάθηκε αφορμή να είμαι pioneer στην αγορά dvd player, 225 χιλιάρικα, νομίζω το 1997. Πριν δυο μήνες μου είπε ο γιος μου ότι το Carrefour έδινε dvd player με 8 ή 9 ευρώ, δεν θυμάμαι. Τρία χιλιάρικα δηλαδή, εξευτελισμένα μετά από τόσα χρόνια.
Μετράω τις λέξεις του κειμένου, τέλεια! Κάπου 800 τόσες, με όριο τις 1000. Το ξανακοιτάζω λιγάκι, είχε κενά, πράγματα που έπρεπε να ψάξω, τα έψαξα, έκανα και τις ανάλογες διορθώσεις, δεν αντέχω να κάνω άλλες, και είπα να το αναρτήσω και στο blog μου αφού το στείλω.
Τώρα θα μου πείτε, γιατί να μην το επεξεργαστώ περισσότερο, να το στείλω κάπου αλλού;
Τι νόημα θα είχε μια πιο φιλόδοξη δημοσίευση παραπάνω; Και με αυτές που έχω, στις πρόσφατες επιλογές των σχολικών συμβούλων πήρα το μάξιμουμ στα μόρια για το συγγραφικό έργο, και δεν είδα να με ωφέλησε.
Έχω ένα κατάλογο με καμιά εικοσαριά πιθανά θέματα για επεξεργασία, με μορφή ανακοίνωσης ή άρθρου. Για καθένα έχω καταγράψει κάποιες σκέψεις ή έχω αντιγράψει σχετικά αποσπάσματα. Σκεφτόμουν κάποτε να τα επεξεργαστώ. Τώρα ξέρω ότι δεν έχει νόημα να το κάνω. Μπορώ να καταγράψω απλά τις ιδέες, σε κείμενα μιας ή δυο σελίδων. Να κάνω κάτι ανάλογο με αυτό που λέει κάπου ο Μπόρχες, δεν θυμάμαι πού και δεν σκοπεύω να το ψάξω, ότι αντί να γράψεις ένα μεγάλο πλατειαστικό μυθιστόρημα μπορείς να γράψεις για τα πράγματα που θα ήθελες να βάλεις σ’ αυτό το μυθιστόρημα. Αυτό τουλάχιστον ελπίζω πως θα καταφέρω να το κάνω. Ελπίζω, γιατί η ζωή φέρνει πολλά απρόοπτα.
Το συγκεκριμένο κείμενο, μια και το έχω έτοιμο, το αναρτώ, μην το χάσω όπως το άλλο (αν και γι αυτό δεν υπάρχει κίνδυνος), ή μην το ξεχάσω (γι αυτό υπάρχει κίνδυνος, το Alzheimer βλέπω να εξαπλώνεται σαν επιδημία. Και δεν υπάρχει και εμβόλιο).