Danny Boyle, Slamdog millionaire (2008)

Danny Boyle, Slamdog millionaire (2008)

Γιατί θέλησα να δω την ταινία.
Γιατί θα την έβλεπα μαζί με το γιο μου. Έχω ξαναγράψει ότι μόνος μου σπάνια θα δω ταινία στην οποία μιλάνε αγγλικά. Ο γιος μου ήθελε να τη δει γιατί πήρε Όσκαρ.
Γιατί θέλησα να γράψω για την ταινία.
Αρχικά για ένα μόνο λόγο: για τα ανθρωπολογικά στοιχεία που διαθέτει. Για μένα το πρώτο μέρος ήταν το συναρπαστικό, εκεί που βλέπουμε τα παιδιά του δρόμου της Βομβάης να προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα κόσμο σκληρό και αδυσώπητο. Είδαμε και άλλη παρόμοια ταινία, Prince de la rue (2000) του Zaoua Ali, όπου παρουσιάζεται η ζωή των παιδιών του δρόμου στην Καζαμπλάνκα. Υποπτεύομαι όμως ότι στους περισσότερους άρεσε το δεύτερο μέρος, το χολιγουντιανό.
Στη συνέχεια προέκυψε και άλλος λόγος. Ένα επεισόδιο ήταν reversible, όπως ακριβώς το Irreversible, ταινία για την οποία γράψαμε σε προηγούμενη ανάρτηση. Εκεί αναστρέψιμη ήταν όλη η ταινία, τα επεισόδια παρουσιάζονταν σε αντίστροφη χρονολογική σειρά, ενώ εδώ η αντιστροφή ήταν μόνο στα πλάνα ενός επεισοδίου.
Και καθώς ετοιμαζόμουνα να γράψω την ανάρτηση αυτή, είπα να ξαναγράψω κάτι που έχω γράψει ήδη.
Η ιστορία είναι μια ιστορία αγάπης. Στις ιστορίες αγάπης σε προηγούμενες εποχές βλέπουμε τους ερωτευμένους να έχουν να παλέψουν ένα σωρό εξωτερικά εμπόδια μέχρι να φτάσουν στην πολυπόθητη ένωση. Διαθέτουν μια φοβερή επιμονή που εδράζεται σε έναν μεγάλο έρωτα. Κλασικό παράδειγμα ο Ερωτόκριτος. Στις σημερινές ιστορίες αγάπης τα προβλήματα είναι εσωτερικά, όχι εξωτερικά. Υπάρχουν εντάσεις, παρεξηγήσεις και αντιθέσεις στις σχέσεις των ερωτευμένων, μέχρι που να υπερπηδηθούν τελικά και να φτάσουν οι ερωτευμένοι στην ποθητή ένωση. Στο μυαλό μου μού έρχεται το σήριαλ «Οι δυο ξένοι», και κάποια λατινοαμερικάνικα σήριαλ για τα οποία έχω γράψει παλιά. Σίγουρα θα υπάρχουν και άλλα που δεν θυμάμαι. Στην ίδια κατηγορία θα τοποθετούσα και το Devdas, ινδική ταινία για την οποία έχουμε επίσης γράψει. Εδώ δεν έχουμε πάντα happy end.
Ε, λοιπόν αυτή η ιστορία αγάπης ανήκει στο ερωτικό μοτίβο των παρωχημένων εποχών. Το happy end υποχρεωτικό, και μάλιστα διπλά happy end. Ο Τζαμάλ, και την αγαπημένη Λατίκα κερδίζει τελικά, και εκατομμυριούχος γίνεται. Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Και βλέπουμε εδώ μια από τις βασικές λειτουργίες κάθε μυθοπλασίας: την σε φαντασιακό επίπεδο ικανοποίηση αυτών που ονειρευόμαστε. Και αυτό που ονειρευόμαστε όλοι, άντε να υπάρχει και καμιά εξαίρεση, είναι ο έρωτας και τα λεφτά (κατ’ άλλους τα λεφτά και ο έρωτας). Σίγουρα η ταινία θα έχει κόψει πολλά εισιτήρια.
Και μια και εγώ κατά βάση είμαι βιβλιοκριτικός και όχι κριτικός κινηματογράφου, όπερ σημαίνει ότι συμπαθώ περισσότερο τους συγγραφείς από τους σκηνοθέτες, να αναφέρω ότι το σενάριο βασίζεται στο μυθιστόρημα του Vikas Swarup Q&A. Ο ινδός αυτός συγγραφέας, διπλωμάτης που υπηρέτησε και στη γειτονική μας Τουρκία, δεν ευτύχησε να έχει τη δόξα του συμπατριώτη του τού Σαλμάν Ρασντί, όμως στο μυθιστόρημά του αυτό είναι ιδιαίτερα επινοητικός.
Και ακούω πριν κάνω την ανάρτηση, ότι στους μικρούς πρωταγωνιστές (ο έρωτας των δυο ηρώων ξεκινάει από όταν ήσαν παιδιά) τους έταξαν ένα σπιτάκι, και τελικά δεν τους το έδωσαν. Το θέμα βγήκε στην τηλεόραση. Αλήθεια ή ψέματα δεν ξέρω, αυτό μου είπαν.

27-5-2009