Bahram Beizai, Ballad of Tara Maybe Some Other Time

Bahram Beizai, Ballad of Tara

http://en.wikipedia.org/wiki/Bahram_Bayzai

Διαβάζοντας στην βικιπαίδεια βλέπω με συγκίνηση ότι έχω κάτι κοινό με τον Beizai: «Beyzaie is also the first scholar in Iran to publish books on theater in China and Japan». Να διαφημίσω λοιπόν, μια και μου δόθηκε η ευκαιρία, το βιβλίο μου «Εισαγωγή στο θέατρο της Ιαπωνίας και της Κίνας».

Ballad of Tara, 1979
Έχουμε ήδη δει το Yazdgert και το Bashu, και έχουμε γράψει για αυτά. Προχθές είδαμε και το Maybe some other time. Εντυπωσιαστήκαμε και από τα τέσσερα έργα. Στο Ballad of Tara είδαμε την πρωταγωνίστρια του Maybe some other time κατά εννιά χρόνια νεότερη. Σε εκείνο το έργο ήταν εύθραυστη και σε κατάθλιψη, μαθαίνοντας ότι είναι υιοθετημένο παιδί και ψάχνοντας απεγνωσμένα για τους πραγματικούς γονείς της. Εδώ είναι «Όμορφη και δυναμική» όπως λέει ένα από τα πρόσωπα του έργου.
Η ταινία θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια επιτομή ειδών. Είναι ταινία εποχής, μια και βλέπουμε ένα φάντασμα, σαν τους πολεμιστές του Κουροσάβα στο Ραν και στο Καγκεμούσα, να εμφανίζεται στην ηρωίδα. Κάποια στιγμή θα της πει ότι δεν μπορεί να επιστρέψει στη φυλή του, όχι γιατί ψάχνει το σπαθί του, που στο μεταξύ το έχει βρει, αλλά γιατί είναι ερωτευμένος μαζί της. Είναι επίσης ταινία φαντασίας, ακριβώς γιατί εμφανίζεται το φάντασμα. Είναι τραγωδία, γιατί βλέπουμε ένα δρώμενο και έναν περίπου χορό γυναικών, μαυροντυμένες όπως οι γυναίκες στα «Χελιδόνια της Καμπούλ» για τις οποίες μιλάει η Γιασμίνα Χαντρά, αλλά το φόρεμα αυτό δεν είναι μπούργκα. Και στο κεφάλι δεν έχουν τσαντόρ, αλλά μια μαύρη μάσκα στο πρόσωπο. Θυμίζουν χορό αρχαιοελληνικής τραγωδίας.
Αυτό που ένοιωσα βλέποντας αυτή την ταινία είναι ότι με καθήλωναν οι σκηνές με την εικαστικότητα-ποιητικότητά τους. Το αγροτικό περιβάλλον στο οποίο διαδραματίζεται η υπόθεση προσφερόταν ιδιαίτερα για αυτόν τον ποιητικό λυρισμό. Θα ριψοκινδυνεύσω να πω ότι το στόρι είναι προσχηματικό, και το χρησιμοποιεί ο Beizai για να δώσει τις ποιητικές του εικόνες. Και έχω το επιχείρημα: Υπάρχουν δυο συγκλονιστικές σκηνές στο τέλος του έργου: Η μια είναι εκείνη που οι στρατιώτες του πολεμιστή, νεκροί πριν από αιώνες, αναδύονται σιγά σιγά μέσα από το νερό. Και η δεύτερη, όταν ο πολεμιστής αποφασίζει να φύγει, ενώ η Ταρά, ερωτευμένη πια μαζί του, τον ακολουθεί στο νερό μέσα στο οποίο εκείνος εξαφανίζεται με το άλογό του (θυμήθηκα βέβαια τον Περικλή Γιαννόπουλο), και οργισμένη σπαθίζει τα κύματα, σε μια σκηνή που κρατάει 4,5 λεπτά. Ήταν ένα έργο που πραγματικά με καθήλωσε.

Death of Yazdgert, 1982
http://hdermi.blogspot.com/2011/11/bahran-beizai-yazdgerd.html

Bashu, 1986
http://hdermi.blogspot.com/2011/11/bahram-beizai-bashu.html

Maybe Some Other Time, 1988
Βρήκα μια περίληψη στη βικιπαίδεια, και την παραθέτω.
«How well can a husband know his wife? In Maybe Some Other Time, veteran writer/director Beizai constructs an elegantly elliptical, Nicolas Roeg-like puzzle of paranoia and suspicion centering on the relationship of a television commentator and his mentally fragile wife. While selecting footage for a documentary on pollution, Mr. Modabber (Dariush Farhang) becomes obsessed with a shot which seems to show his wife Kian (Sussan Taslimi, his real-life wife) in a car with another man. While Modabber seeks to identify the mystery man, Kian is involved in a search of her own-to establish her true parentage and identity».
Και σε αυτό το έργο, όπως στο Ballad of Tara, σε καθηλώνουν οι σκηνές. Όμως εκείνες ήταν σκηνές, παρά το στυλιζάρισμα κάποιων απ’ αυτών, ενός ευτυχισμένου ιμπρεσιονισμού, ενώ αυτές εδώ είναι σκηνές ενός αγωνιώδους εξπρεσιονισμού. Γυρισμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου σε εσωτερικούς χώρους, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ψυχολογικό θρίλερ. Το στόρι βέβαια δεν είναι θρίλερ, όμως ο Beizai χρησιμοποιεί μια μουσική που μόνο στο πιο φρικιαστικό θρίλερ θα μπορούσε να την φανταστεί κανείς. Και αυτή είναι μια εντυπωσιακή ταινία, όπως και οι άλλες τρεις που είδαμε.