Θέατρο Νο, Atsumori

Η πλοκή τοποθετείται τον 13 αιώνα, τότε που οι φυλές των Τάιρα (ή Χάικε) νίκησαν κατά κράτος τις φυλές των Μιναμότο. Οι Μιναμότο τρέχουν στις βάρκες να γλιτώσουν από την καταδίωξη των Τάιρα. Ένας δεκαπεντάχρονος νεαρός γυρνάει πίσω για να μαζέψει την φλογέρα του που του έπεσε στην άμμο. Ένας Τάιρα που τους καταδιώκει, τον βλέπει. Υποθέτει ότι μαζεύει το όπλο του. Τον σκοτώνει. Γυρνώντας τον ανάποδα, βλέπει ότι πρόκειται για έναν δεκαπεντάχρονο νεαρό, άοπλο, που κρατάει στο χέρι του μια φλογέρα. Οι τύψεις τον οδηγούν να γίνει καλόγερος, που παίρνει το όνομα Rensho. Στο έργο συναντάται με το φάντασμα του Ατσουμόρι. Ο θύτης με το θύμα συμφιλιώνονται, μια από τις βασικές διδαχές της βουδιστικής φιλοσοφίας. Ο θύμα προσεύχεται για την ψυχή του θύτη. Στο κομμάτι που ανεβάσαμε, ο Ατσουμόρι αφηγείται χορεύοντας την ιστορία του και αποχωρεί. Να πούμε ότι πολλές φορές στο Νο, κομμάτια που υποτίθεται ότι τα λέει ο ήρωας, στην πραγματικότητα τραγουδιούνται από τους τραγουδιστές.
Πριν πάρα πολλά χρόνια είδα ένα ντοκιμαντέρ βιολογίας, νομίζω του Ντέιβιντ Ατένμπορο. Μιλούσε για τη φυσική επιλογή. Πολλοί Μιναμότο πνίγηκαν στη θάλασσα. Στο σημείο αυτό οι ψαράδες ψάρευαν κάποια όστρακα. Συμπτωματικά κάποια από αυτά έφεραν στο καβούκι τους κάποια σχήματα που θύμιζαν ανθρώπινη μορφή. Νόμιζαν ότι ήταν οι ψυχές των πνιγμένων Μιναμότο, και τα ξανάριχναν στη θάλασσα. Έτσι λειτούργησε η φυσική επιλογή, και τώρα όλα τα όστρακα που ψαρεύονται στην περιοχή έχουν πάνω μια ανθρώπινη μορφή.
Άλλο παράδειγμα φυσικής επιλογής. Σε μια βιομηχανική περιοχή του Λονδίνου υπήρχαν πεταλούδες μαύρες και άσπρες. Όταν τα δένδρα γέμισαν καπνιά, οι μαύρες είχαν φυσικό καμουφλάζ, και έτσι τα πουλιά ανακάλυπταν και έτρωγαν μόνο τις άσπρες. Έτσι, ενώ πριν την βιομηχανική επανάσταση οι άσπρες ήταν η πλειοψηφία, τώρα αυτές σχεδόν εξαφανίστηκαν και έμειναν οι μαύρες.