Abdolreza Kahani, Twenty

Abdolreza Kahani, Twenty (2009)

http://www.imdb.com/name/nm3213992/

http://www.clevelandfilm.org/festival/films/2010/twenty   http://www.youtube.com/watch?v=BfueUYTUoVY

http://www.screendaily.com/twenty-bist/5003607.article

  Όπως και στην ταινία Border café του Kambuzia Partovi, στο «Είκοσι» του Abdolreza Kahani έχουμε το ίδιο setting, ένα εστιατόριο, και την ίδια ηθοποιό, τηFereshteh Sadre Orafaiy (βλέποντας τόσες ιρανικές ταινίες έχουμε μάθει και ιρανικές λέξεις, Fereshteh σημαίνει άγγελος, και σαν όνομα είναι το αντίστοιχο της δικής μας Αγγελικής). Εξαιρετική ταινία και αυτή, με την εξαίρετη ηθοποιό στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Εδώ η Αγγελική δεν είναι ιδιοκτήτρια, είναι απλή υπάλληλος. Ο ιδιοκτήτης είναι ένας μεσήλικας, χωρισμένος, με ψυχολογικά και καρδιακά προβλήματα. Το ότι το εστιατόριό του χρησιμοποιείται συχνότερα για κηδείες παρά για γάμους επιδεινώνει την ψυχολογική του κατάσταση, με αποτέλεσμα να θελήσει κάποια στιγμή να σταματήσει την επιχείρηση και να πουλήσει το κτίριο. 

  Το προσωπικό του είναι σαν μια οικογένεια. Στηρίζουν συνεχώς ο ένας τον άλλο. Η κατάστασή τους είναι κάπως καλύτερη από εκείνων που ζουν στη «Γειτονιά των καταφρονεμένων» του Κουροσάβα, και αρκετά καλύτερη από εκείνων που ζουν στο «Κάτω από το φεγγαρόφωτο» του ιρανού σκηνοθέτη Sayyed Reza Mir Karimi την οποία παρουσιάσαμε πρόσφατα. Μια χήρα γυναίκα διώχνεται από το σπίτι της και εκλιπαρεί τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου να μείνει για λίγο σε μια γωνιά εκεί με την κορούλα της, ένας άλλος είναι άστεγος και κοιμάται στο φορτηγάκι του εστιατορίου εν αγνοία του αφεντικού, ενώ η Fereshteh δουλεύει χωρίς μισθό για να βοηθάει τον ανάπηρο από το ένα χέρι άντρα της που εργάζεται ως μάγειρας για να μην απολυθεί. 

  Ο καλόψυχος κατά βάθος ιδιοκτήτης θα μετανιώσει κάποια στιγμή και θα ακυρώσει την αγοραπωλησία. Όμως ενώ το έργο πορεύεται σε ένα happy end τελειώνει με το θάνατό του, πριν προλάβει ο νεαρός μουσικός τον οποίο προσέλαβε πρόσφατα, μετά από μεγάλη επιμονή δική του, να του αποκαλύψει ότι είναι γιος του.

  Η διαφορά με τις δυο ταινίες που αναφέραμε είναι πως εδώ υπάρχει σασπένς, ενώ σ’ αυτές δεν βλέπαμε παρά απλές σκηνές από τη ζωή αυτών των δυστυχισμένων. Θα πουληθεί τελικά το εστιατόριο; Πότε ο νεαρός μουσικός θα του αποκαλύψει τελικά ότι είναι γιος του; Γιατί η αφηγηματική αναμονή είναι πως το μυστικό κάποια στιγμή θα αποκαλυφθεί, που όμως διαψεύδεται δραματικά.

  Πρόκειται για μια ταινία που παρουσιάζει την ανθρώπινη δυστυχία αλλά και την ανθρωπιά, μοιρασμένη εξίσου σε αφεντικό και εργάτες. Μας άρεσε πολύ.