Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, Η τελευταία εξίσωση του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή

Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, Η τελευταία εξίσωση του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή, Στοχαστής 2013, σελ. 170.

Η βιβλιοκριτική αυτή δημοσιεύτηκε στο Λέξημα

  Μια μυθιστορηματική βιογραφία του μεγάλου Έλληνα μαθηματικού

  Μετά το «Μια απρόσμενη συνάντηση Αϊνστάιν-Καραθεοδωρή», ένα διήγημα που δίνει και τον τίτλο στη συλλογή διηγημάτων που κυκλοφόρησε το 2010 από τις εκδόσεις ΑΛΔΕ, ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης γράφει μια μυθιστορηματική βιογραφία του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή. Για την ακρίβεια μια μυθιστορηματική βιογραφία κατά το ήμισυ, γιατί το υπόλοιπο ήμισυ είναι ένα κανονικό μυθιστόρημα, που έχει βέβαια σαν θέμα τον Καραθεοδωρή. Ένας νεαρός φοιτητής κάνει μια εργασία πάνω στον Καραθεοδωρή, ενώ με τον Καραθεοδωρή ασχολείται και ο πατέρας της φίλης του. Οι βιογραφικές σελίδες εναλλάσσονται με τις μυθιστορηματικές σελίδες. Παρεμπιπτόντως την ίδια τεχνική χρησιμοποιεί και ο Ίρβιν Γιάλομ στο μυθιστόρημά του «Το πρόβλημα Σπινόζα» που παρουσιάσαμε πρόσφατα.

  Για τον Καραθεοδωρή ήξερα ότι ήταν ένας μεγάλος μαθηματικός αλλά αγνοούσα βιογραφικές λεπτομέρειες, όπως και το ότι «Με την συμβολή του στον Λογισμό των Μεταβολών βοήθησε στην ανάπτυξη της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας προκαλώντας τον θαυμασμό του ίδιου του Αϊνστάιν», όπως διαβάζουμε στη Βικιπαίδεια.

  Πέρα από την επινόηση του διπλού στόρι ο Ελπιδοφόρος με το «μυθιστόρημα» ανασυστήνει το κλίμα της χιτλερικής και μεταχιτλερικής Γερμανίας, με τις παρακολουθήσεις και τις διώξεις, αλλά και τους αμετανόητους φανατικούς, σε επεισόδια γεμάτα σασπένς προς το τέλος του βιβλίου.

  «Με όρισαν διαχειριστή και έμενα στο δωμάτιο του κήπου. Ήξερα και κατασκόπευα όχι μόνο τις κινήσεις τους, αλλά και το τι έκαναν στην προσωπική τους ζωή. Στην πολυκατοικία ο πιο επικίνδυνος, επειδή ήταν έξυπνος, ήταν ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής. Μπορεί να κρατούσε τα προσχήματα και να μην αντιστάθηκε ενεργά, αλλά υπάρχουν υπόνοιες ότι ήταν ενάντια στο καθεστώς. Λίγο να έπαιρνε θάρρος και θα δήλωνε την αντίθεσή του. Κάποτε με πληροφόρησαν πως βοήθησε να σωθούν Εβραίοι καθηγητές του πανεπιστημίου. Είναι τυχερός γιατί δεν είχα αδιάσειστα στοιχεία. Θα τον διέλυα. Θα τον συνέτριβα» (σελ. 155).

  Το βιβλίο είναι εξαιρετικό, καθώς πέρα από την ιστορική γνώση προσφέρει και την απόλαυση του κειμένου, τόσο με την επινοητικότητα στο στόρι όσο και με τη γλαφυρότητα της γραφής.

Μπάμπης Δερμιτζάκης