Pinchas Perry, When Nietzsche wept

Pinchas Perry, When Nietzsche wept (2007)

  Τώρα που πήρα φόρα είδα και την ταινία. Το βιβλίο το διάβασα πριν χρόνια, αλλά δεν ξέρω για ποιο λόγο, δεν έγραψα γι’ αυτό, ενώ έγραψα για άλλα τέσσερα του Irving Yalom. Ίσως το διάβασα πριν το blog. Και βέβαια, όπως ξέρουν οι αναγνώστες μου, έκανα πρόσφατα πέντε αναρτήσεις για βιβλία του Νίτσε.

Συμπιέζοντας λίγο το χρόνο ο Perry βάζει ούτε λίγο ούτε πολύ τον Μπρόιερ, τον δάσκαλο του Φρόιντ (εμφανίζεται και αυτός) να κάνει «θεραπεία δια της συζήτησης» στον Νίτσε, που υποφέρει από φοβερούς πονοκεφάλους. Στην πραγματικότητα όμως πρέπει να τον θεραπεύσει από την «απελπισία» του που ο έρωτάς του για τη Λου Σαλομέ δεν ευοδώθηκε. Η απελπισία αυτή τον είχε οδηγήσει σε απόπειρα αυτοκτονίας (εμείς, πρόσφατα, διαβάσαμε για τρεις). Η Λου Σαλομέ ήταν εκείνη που παρακάλεσε τον Μπρόιερ να τον αναλάβει, κρυφά εννοείται, για να τον θεραπεύσει τάχα από τους πονοκεφάλους. Τελικά και ο Νίτσε θα ασκήσει μια σημαντική θεραπευτική επιρροή στον Μπρόιερ, που ήταν κι αυτός απελπισμένα ερωτευμένος με μια ασθενή του.

Από ένα «στατικό» μυθιστόρημα (μόνο στο «Πρόβλημα Σπινόζα» ο Γιάλομ καταφέρνει να δώσει συναρπαστική πλοκή. Η αξία των μυθιστορημάτων του έγκειται στους διαλόγους, από τους οποίους μαθαίνουμε πολλά για φιλοσοφία και ψυχανάλυση) καταφέρνει να κάνει μια εντυπωσιακή ταινία, μένοντας αρκετά πιστός κατά τα άλλα στη βιογραφία του Νίτσε.

Είδαμε για δευτερόλεπτα και την πραγματική φωτογραφία-σκάνδαλο, τον Πάουλ Ρέε τον οποίο προτίμησε τελικά η Λού και το Νίτσε ζεμένους σε μια άμαξα, και αυτή από πίσω με ένα μαστίγιο. Την αντέγραψα, όμως τελικά τη βρήκα στο διαδίκτυο, καλύτερη.

Είναι πολύ γνωστό αυτό που είπε ο Νίτσε: Όταν πηγαίνεις σε μια γυναίκα κράτα μαζί σου και το μαστίγιο. Ίσως είχε υπόψη του αυτή τη φωτογραφία. Καλύτερα να το αρπάξεις εσύ πρώτος, πριν προλάβει να το αρπάξει αυτή.