Danny Boyle, Steve Jobs

Danny Boyle, Steve Jobs (2015)

Καθώς είμαι δηλωμένος tech freak δεν υπήρχε περίπτωση να μη δω την ταινία, όπως βέβαια και να διαβάσω τη βιογραφία του Στηβ Τζομπς. Στην ταινία, όπως είναι φυσικό, δεν θα μπορούσε να δοθεί ο πλούτος των βιογραφικών λεπτομερειών που διαβάζουμε στο βιβλίο, όμως νομίζω ότι σκιαγραφήθηκε ικανοποιητικά η προσωπικότητά του. Κατά το ήμισυ αναφέρεται στις κόντρες που είχε με τους συνεργάτες του και κατά το άλλο ήμισυ στη σχέση του με την κόρη του. Και βέβαια το έργο έχει happy end, με τη συμφιλίωση μαζί της έπειτα από το πρόβλημα που προέκυψε στη σχέση τους, όταν η μητέρα τους πούλησε το σπίτι που τους είχε δώσει.

Ξαναδιαβάζοντας τη βιβλιοκριτική που έγραψα για τη βιογραφία του βλέπω ότι υπήρξαν αλλαγές σε αυτά που έγραψα τότε. Αντιγράφω ένα εκτενές απόσπασμα από αυτήν.

«Ο Cory Doctorow έγραψε ένα μανιφέστο με τίτλο «Γιατί δεν πρόκειται να αγοράσω το ipad». Παραθέτει διάφορα επιχειρήματα. Όταν φίλοι μου μού μιλούσαν με ενθουσιασμό για το ipad, εγώ τους έλεγα γιατί δεν πρόκειται να αγοράσω ipad: Γιατί είναι ακριβό. Ακριβό σε σχέση με τα tablets, και γιατί εμένα μόνο ένα χαρακτηριστικό με ενδιέφερε: η δυνατότητα να διαβάζεις βιβλία. Τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά τα έχει και το pc μου. Όταν είμαι σπίτι ο υπολογιστής μου είναι μονίμως ανοικτός, είτε για να βλέπω τα email μου και να ρίχνω μια ματιά, για διάλειμμα, στο facebook, είτε για να ακούω μουσική. Και φυσικά να γράφω, όπως καληώρα. Όταν είμαι εκτός σπιτιού δεν με ενδιαφέρει να μπαίνω στο internet από το κινητό μου ή να παίζω παιχνίδια. Μιλάω, στέλνω και παίρνω μηνύματα, και ακούω μουσική όταν βρίσκομαι σε αίθουσες αναμονής. Και χρησιμοποιώ το φακό για να πηγαίνω σπίτι μου στο χωριό. Αυτές οι λειτουργίες μου φτάνουν. Δεν θα έκανα ποτέ αυτό που έχω δει να κάνουν μερικοί σε καφετέριες, να πίνουν τον καφέ τους παίζοντας με το κινητό τους ή με ανοιχτό το ipad μπροστά τους. Αν και κάπως τους καταλαβαίνω, είναι μια μορφή αναψυχής».

Και οι αλλαγές:

Ένα μέρος από την απώλεια της ακοής μου ίσως οφείλεται όχι στην ένταση των ηχείων του Ζωιδάκη στο πανηγύρι του χωριού μου το καλοκαίρι αλλά στην ένταση με την οποία άκουγα από το κινητό μου. Βέβαια το ύψωνα μόνο μια σκάλα, παρά την προειδοποίηση ότι αυτό μπορεί να βλάψει την ακοή μου. Τώρα ούτε κατά διάνοια να ακούσω ξανά μουσική από το κινητό μου.

Νόμιζα ότι βιβλίο μπορείς να διαβάσεις μόνο στα tablet. Από δυο φίλους μου, τον Χρήστο και τον Αλέξη, μαθαίνω ότι διαβάζουν βιβλία στο κινητό τους. Βέβαια πρόκειται για κινητά με μεγάλη οθόνη, 5΄. Όταν λοιπόν βρήκα μια προσφορά, ένα κινητό Black View Zeta, το αγόρασα (τελικά τα 100 ευρώ ήταν η τιμή του όπως είδα στο skroutz, όμως το αγόρασα από το κατάστημα της γειτονιάς μου, γλιτώνοντας τα ταχυδρομικά). Στο διαδίκτυο διάβασα για μια άλλη έκδοση του Zeta ότι πρόκειται για κινέζικο κλώνο των iphone, στο ένα πέμπτο της τιμής. Προφανώς και το δικό μου είναι κλώνος μιας προηγούμενης έκδοσης.

Μετέφερα στην sd card τον «Ερωτόκριτο», τον οποίο ήθελα να διαβάσω ακόμη μια φορά, αλλά ήξερα ότι αυτό είναι αρκετά δύσκολο με τόσα βιβλία που με περιμένουν στο ράφι των τύψεων, αλλά και άλλα που είναι πιο επείγον να διαβάσω. Έτσι αποφάσισα να τον διαβάσω σταδιακά. Πριν λίγες μέρες διάβασα τις πρώτες σελίδες στον προθάλαμο του ιατρείου του παθολόγου μου.

Όμως να κλείσω εδώ λέγοντας ότι μου άρεσε αρκετά η ταινία.

Παρεμπιπτόντως είδα μια ακόμη ταινία του Danny Boyle, το «Slamdog millionaire».

Και επειδή μου αρέσει να βλέπω πράγματα πακέτο, είδα και το ντοκιμαντέρ του Alex Gibney «Steve Jobes, the man in the machine» (2015). Πολύ μου άρεσε, φώτιζε πλευρές της ζωής του που μου είχαν διαφύγει στη βιογραφία. Και βέβαια το σημαντικό είναι ότι βλέπεις τα πραγματικά πρόσωπα. Ο Joshua Michael Stern στο τέλος της ταινίας του «Jobs» (2013) δείχνει τα πραγματικά πρόσωπα με τους ηθοποιούς, για να συγκρίνεις. Εντυπωσιακή όντως η ομοιότητα.

Και αυτή η ταινία είναι πολύ καλή. Σε αντίθεση όμως με του Gibney εστιάζει περισσότερο στην επαγγελματική του, και όχι στην προσωπική του ζωή.

Ο Jobs μπορεί να ήταν χαρισματικός ως επιχειρηματίας, αλλά δεν ήταν και ο πιο συμπαθητικός άνθρωπος. Ήδη στην αρχή της συνεργασίας τους ξεγέλασε τον φίλο του Στηβ Βόσνιακ λέγοντάς του ότι η αμοιβή που εισέπραξαν για ένα παιχνίδι, που ουσιαστικά το έφτιαξε ο Βόσνιακ, ήταν 700 δολάρια ενώ στην πραγματικότητα ήταν 5000, δίνοντάς του μόνο 350 ευρώ. Έτσι δεν απορήσαμε καθόλου που ακούσαμε αργότερα ότι ο Jobs, σε αντίθεση με τον Bill Gates, ήταν αντίθετος με τις αγαθοεργίες. Το ό,τι πάρκαρε πάντα στη θέση των ατόμων με ειδικές ανάγκες δείχνει επίσης αρκετά καλά το χαρακτήρα του, κάτι που δεν ξέφυγε της προσοχής πολλών, που φωτογραφήθηκαν μπροστά στο αμάξι του, στη θέση αυτή όπου είχε παρκάρει.

Ο Βόσνιακ ήταν ο χαρισματικός τεχνικός, ο Jobs ήταν ο οραματιστής. Μαζί έστησαν την Apple. Όμως ο Βόσνιακ δεν τον άντεξε, και κάποια στιγμή σηκώθηκε και έφυγε.

Αλλά και τον Job τον έδιωξαν, από την ίδια του την εταιρεία. Όμως τον ξαναπροσέλαβαν, όταν η Apple κινδύνευε να χρεοκοπήσει.

Ήταν και αυτός χαρισματικός. Χάρη στα iphone η Apple αναδείχθηκε κάποια στιγμή ως η εταιρία με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στον κόσμο.

Δεν αγόρασα ποτέ προϊόν της Apple, ήταν πολύ ακριβά για το πορτοφόλι μου, και επί πλέον υπήρχε το πρόβλημα της συμβατότητας με τα κλασικά pc, που παλιά τα έλεγαν συμβατά IBM. Ο υπολογιστής που είχα στο σπίτι έπρεπε να συνεργάζεται με αυτόν του πανεπιστημίου όπου ήμουν αποσπασμένος και με αυτόν που είχα στην Κρήτη. Η φίλη μου η Μαρία μου μιλούσε με ενθουσιασμό για το γραφικό περιβάλλον του mackintosh, όμως για μένα το πρόβλημα της συμβατότητας ήταν σημαντικότατο.  

Εξακολουθώ να αγοράζω φτηνά πράγματα, φτηνά αλλά πολλά. Με ενδιαφέρει απλά να κάνω τη δουλειά μου. Το πιο ακριβό κινητό που πήρα δεν ξεπέρασε τα 100 ευρώ. Και αυτό για κάποιες δυνατότητες που χρειάστηκα κάποια στιγμή, όπως είναι το double sim και το viber.

Ένα mackintosh δεν τον επιδεικνύεις, όμως ένα iphone το επιδεικνύεις, όπως το rolex, δηλαδή αποτελεί στοιχείο γοήτρου. Το λέω αυτό γιατί αρκετοί αγοράζουν iphone και το μόνο που μπορούν να κάνουν μ’ αυτό, εκτός από το να μιλάνε, είναι να στέλνουν μηνύματα. Η τεχνολογία είναι ένα πρόβλημα για το ευρύ κοινό, ιδιαίτερα για τις μεγάλες ηλικίες.

Οι χαρισματικοί, και όχι μόνο στο χώρο της επιστήμης, δεν είναι πάντοτε και άτομα που θα συμπαθούσαμε. Δυο ανέκδοτα που άκουσα για ένα μεγάλο ποιητή ήταν αρκετά για να τον αμαυρώσουν στη συνείδησή μου. Το ίδιο και έναν άλλο ποιητή, μετά από αυτά που διάβασα στο μυθιστόρημα της Γαλάτειας Καζαντζάκη «Άνθρωποι και υπεράνθρωποι».