Rasoul Sadrameli, Every night loniless

Rasoul Sadrameli, Every night loniless (2007)

Έχουμε δει δυο ακόμη ταινίες του Ρασούλ Σαντραμελί, «Το κορίτσι με τα σπορ πάνινα παπούτσια» και το «Είμαι η Ταρανέ».

Εξαιρετική και αυτή η ταινία του Rasoul Sadrameli, όπως και οι δυο προηγούμενες που είδαμε. Το θέμα της δεν είναι συνηθισμένο.

Πώς νοιώθει ένας καταδικασμένος από μια σπάνια αρρώστια σε θάνατο; Η αίσθηση του επικείμενου τέλους, τι αλλαγές φέρνει στη συμπεριφορά του;

Τέτοια είναι η περίπτωση της Attiyeh. Η δουλειά της είναι να δίνει συμβουλές σε ζευγάρια σε μια ραδιοφωνική εκπομπή, πώς να αντιμετωπίζουν τα προβλήματά τους. Τώρα, ποιος θα τη συμβουλεύσει να διαχειριστεί το δικό της πρόβλημα;

Το θυμήθηκα τώρα, μου το εξομολογήθηκε φίλος: -Μπορώ και συμβουλεύω μια χαρά τους άλλους για τα προβλήματά τους, τον εαυτό μου δεν μπορώ να συμβουλεύσω για τα δικά μου.

Βρίσκονται σε τριήμερες διακοπές με τον άντρα της σε ένα ξενοδοχείο. Αυτή θέλει να επισπεύσει την επιστροφή. Ο άντρας της φεύγει να της αγοράσει φάρμακα που χρειάζεται. Δεν είναι εύκολο να τα βρει. Όταν επιστρέφει αυτή απουσιάζει. Την ψάχνει παντού. Μετά από πολύωρη περιπλάνηση, ενώ έχει ήδη νυχτώσει, θα την βρει να συνομιλεί με κάποιο γεράκο σε ένα παγκάκι.  

Θα τη μαλώσει. Απελπισμένη ξεσπάει μαζί του. Αυτός, ξέροντας το πρόβλημά της, προσπαθεί να την παρηγορήσει.

Την επόμενη φορά που θα χωρίσουν της δίνει ραντεβού σε συγκεκριμένο μέρος. Την προειδοποιεί, να μην αργήσει.

Αυτή όμως θα αργήσει. Ένα κοριτσάκι έχει χαθεί και κλαίει σπαρακτικά. Το παίρνει από το χέρι και προσπαθεί να το παρηγορήσει. Του αγοράζει παπούτσια, γιατί δεν έχει. Προσπαθεί να βρει τη μητέρα του. Μήπως το έχει εγκαταλείψει;

Μάλλον. Μια γυναίκα κρυφοκοιτάζει από μια γωνιά, κρυμμένη κάτω από την μπούργκα της. Κάποια στιγμή κλαίει.

Βλέπουμε την τρυφερή σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στην Ατιγιέ και το κοριτσάκι. Βγάζουν μάλιστα και φωτογραφίες μαζί. Δεν έχουν παιδιά, θα ήθελε να το κρατήσει, αλλά με το πρόβλημα που έχει δεν ξέρει τι να κάνει. Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορεί να το παρατήσει.

Αποκοιμούνται και οι δυο σε ένα πεζούλι. Μια γυναίκα έρχεται και παίρνει το κοριτσάκι. Προφανώς είναι η μαμά του. Μέσα στην αγκαλιά της, με το κεφάλι στραμμένο προς τα πίσω, της χαμογελάει και της γνέφει με το χεράκι του αντίο.

Στην τελευταία σκηνή βρίσκεται με τον άντρα της στο τραίνο. Η κάμερα την παρακολουθεί από το παράθυρο που του δείχνει τη φωτογραφία με το κοριτσάκι. Είναι χαμογελαστή.

 Η ζωή πάντα μας επιφυλάσσει ευχάριστες στιγμές, ακόμη και αν βρίσκεται στο τέλος της. Ας μη βυθιζόμαστε στην απελπισία, ας πίνουμε με ηδονή τις τελευταίες σταγόνες της. Σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι.

Και θυμήθηκα τη ρήση του Καζαντζάκη, ένα από τα οξύμωρά του.

Να ζεις σαν να ήταν να μην πεθάνεις ποτέ.

Να ζεις σαν να ήταν να πεθάνεις αύριο.  

Την όμορφη Leila Hatami την είδαμε και στη «Leila» του Dariush Mehrjui (παντρεύτηκε τον συμπρωταγωνιστή της με τον οποίο έκανε δυο παιδιά, ένα γιο και μια κόρη), στον «Έρημο σταθμό» του Alireza Raisian, στη «Σαλάτα εποχής» του Fereydoun Jeyrani, στη «Σιρίν» του Αμπάς Κιαροστάμι, στο «Ένας χωρισμός» του Ασγάρ Φαρχαντί και στο «Low heights» του Ebrahim Hatamikia.

Χρειάζεται να το ξαναπώ; Είμαι φαν του ιρανικού κινηματογράφου.