Alexandre de La Patellière et Matthieu Delaporte, Le prenom

Alexandre de La Patellière et Matthieu Delaporte, Le prenom (2012)

Πρέπει να το έχω ξαναγράψει, οι καλύτερες κινηματογραφικές κωμωδίες κατά τη γνώμη μου είναι αυτές που αποτελούν μεταφορά θεατρικών έργων. Και το «Le prenom» (Για όλα φταίει το όνομά σου) είναι τέτοιο έργο. Οι συγγραφείς του το μετέφεραν και στη μεγάλη οθόνη.

Μια φάρσα για το όνομα που θα δώσουν στο αγόρι που ακόμη βρίσκεται στην κοιλιά της μαμάς του έχει σαν αποτέλεσμα να ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου και να έλθουν σε σύγκρουση οι φίλοι που βρέθηκαν μαζί για να απολαύσουν ένα δείπνο, αποκαλύπτοντας διαθέσεις και μυστικά. Όμως στο τέλος τους βλέπουμε φιλιωμένους στο μαιευτήριο. Αναρωτιέμαι αν αυτή η σκηνή υπάρχει και στο θεατρικό έργο. Γλυκόπικρη κωμωδία, που οι συγγραφείς και σκηνοθέτες της έδωσαν ένα happy end.

Και η φάρσα:

Έχουν αποφασίσει, λέει ο μέλλων μπαμπάς, να βαφτίσουν το παιδί Αδόλφο. –Σοβαρά; Το όνομα του Χίτλερ; Ένας ζωηρός καυγάς ακολουθεί, με επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα, μέχρι να αποκαλυφθεί ότι επρόκειτο για φάρσα.

Προβληματίστηκα πάνω σ’ αυτή τη φάρσα. Μετά τον Χίτλερ υπάρχουν άραγε γονείς που βαφτίζουν το παιδί τους Αδόλφο; Ίσως κάποιοι νεοναζί, αλλά δεν έχω συγκεκριμένα κάτι υπόψη μου. Πάντως το σίγουρο είναι ότι κάποια ονόματα σε κάποιες χώρες αποφεύγονται. Για παράδειγμα, βαφτίζει κανείς το γιο του στην Ελλάδα Κύρο ή Δαρείο; Στο Ιράν όμως σίγουρα, έχοντας υπόψη μου τους σκηνοθέτες Cyrus Nowrasteh (ιρανοαμερικάνος αυτός) και Dariush Mehrjui, έχω παρουσιάσει ταινίες τους. Θυμάμαι επίσης τον Cyrus Vance, τον αμερικανό διαμεσολαβητή στην κρίση του 1967 ανάμεσα στην Τουρκία και την Ελλάδα, ενώ η πρώτη συμφωνία του Darius Milhaud που την ανακάλυψα φοιτητής ήταν από τις αγαπημένες μου.

Θυμήθηκα και ένα παλιό σύντροφο, τον Τίτο. Όχι, δεν αποφάσισε η μητέρα του να του δώσει το όνομα του αγίου, αλλά ο πατέρας του, από θαυμασμό στον Γιόζεφ Μπρος.

Στο τέλος ο μπαμπάς θέλει να επαναφέρει χιουμοριστικά τη φάρσα, λέγοντας ότι το παιδί θα το βαφτίσουν prune, δαμάσκηνο (στα γαλλικά έχει την συνδήλωση του δικού μας σύκου. Υπήρξε μια σκηνή στο έργο πάνω σ’ αυτό).

Και γιατί όχι; λέω εγώ, φέρνοντας στο μυαλό μου τα «Ηλεκτρικά δαμάσκηνα» (Electric prunes), που το τραγούδι τους I had too much to dream last night ήταν από τα αγαπημένα μου, τότε που ήμουν μαθητής.