Scott Coffey, Adult world

Scott Coffey, Adult world (2013)

  Η Amy είναι αριστούχα μαθήτρια (πήρε το απολυτήριο με 97/100) και μαζί με ένα συμμαθητή της διακρίνονται σαν ποιητές. Η φιλοδοξία της είναι να γίνει ποιήτρια. Στέλνει τα ποιήματά της σε διάφορα περιοδικά, αλλά της τα απορρίπτουν.

Αυτό που μαθαίνω και που, από όσο ξέρω, δεν είναι ελληνική πρακτική, είναι ότι αυτός που υποβάλει το ποίημά του για δημοσίευση πρέπει να πληρώσει. Τι δηλαδή, τζάμπα θα το διαβάσουν για να το κρίνουν;

Όλο της απορρίπτουν, όλο πληρώνει, οι γονείς της αγανακτούν, ειδικά όταν άφησε απλήρωτη την ασφάλεια του αυτοκινήτου της για να μπορέσει να πληρώσει μια υποβολή και της το έκλεψαν.

Δεν έχει άλλη χρηματοδότηση από τους γονείς, πρέπει να βρει δουλειά. Και βρίσκει. Τους το λέει. –Καλωσόρισες στον κόσμο των ενηλίκων, χαιρετίζουν οι γονείς. Δεν ξέρουν ότι έπιασε δουλειά στον «Κόσμο των ενηλίκων», ένα sex-shop.

Η ταινία χαρακτηρίζεται στο imdb ως comedy, drama. Ξεκινάει in media res, σαν δράμα. Η Amy χώνει το κεφάλι της στον φούρνο, για να αυτοκτονήσει όπως η Σύλβια Πλαθ, που η φωτογραφία της είναι κολλημένη στον απέναντι τοίχο.

Τρεις άνδρες είναι στη ζωή της: η Ρούμπια, ένας τραβεστί στον οποίο βρίσκει καταφύγιο όταν περίπου αναγκάζεται να φύγει από το σπίτι, ο Άλεξ, ο νεαρός προϊστάμενος στο sex-shop και ο Rat Billings, ένας από τους αγαπημένους της ποιητές, του οποίου έγινε κολλιτσίδα για να γίνει protegeé του. Αυτός δεν είναι καθόλου ενθουσιασμένος από αυτή τη σχέση, αλλά τι να κάνει. Εντύπωση μου κάνει που δεν επωφελείται (η Emma Roberts είναι πολύ όμορφη), και μάλιστα όταν κάποια στιγμή του την πέφτει η ίδια ανοιχτά. Ένας γνωστός μου ποιητής θα έτριβε τα χέρια του από χαρά αν του τύχαινε τέτοιο λαυράκι. Το ίδιο και ο Άλεξ, που αυτός έχει σαν χόμπι τη ζωγραφική χωρίς όμως το άγχος της δημοσιότητας. Όχι, δεν έχει κάνει έκθεση, απαντάει στην ερώτησή της. Ούτε αυτός θα της κολλήσει, αλλά αυτή θα πέσει στην αγκαλιά του όταν θα δει τους πίνακές του.

Ο Ρατ κάνει μια ανθολογία που έχει τίτλο «Shit-poems: an anthology of bad verse», στην οποία την συμπεριλαμβάνει. Αυτή γίνεται έξω φρενών. Θα τα κάνει γυαλιά καρφιά στο σπίτι του. Αργότερα όμως θα συμφιλιωθεί μαζί του.

Τότε είναι που προσπαθεί να αυτοκτονήσει. Η δεύτερη απόπειρα είναι να σκεπάσει το κεφάλι της με μια σακούλα.

Δεν θα τα καταφέρει. Η ταινία είναι soft comedy, soft drama, βαθιά ρεαλιστική. Και οι δυο φιλόδοξοι καλλιτέχνες αποδέχονται τη μοίρα τους, that’s life. Θα δουλέψουν, για χρόνια ίσως ακόμη, σε αυτό το sex-shop. Δεν συμβαίνει τίποτα εντυπωσιακό στο τέλος. Απλά η ζωή συνεχίζεται, με την Amy πιο προσγειωμένη.

Δεν το είχα προσέξει, το διάβασα στην βικιπαίδεια στο λήμμα για την ταινία. Με τα γράμματα τέλους δείχνονται σκηνές όπου φαίνεται ότι η Amy έχει γίνει πια μια καταξιωμένη ποιήτρια, και ο Ρατ βάζει σε περίοπτη θέση την πρώτη της ποιητική συλλογή στον πάγκο ενός βιβλιοπωλείου. Δεν ξέρω αν αυτό έγινε για λόγους σκηνικής οικονομίας ή για να δώσει ένα happy end, που σε μένα, φαντάζομαι και σε αρκετούς άλλους, θα πέρασε απαρατήρητο.

Πολύ καλή ταινία, αξίζει να τη δείτε.

Πριν λίγα χρόνια διάβασα το «Γράμμα σε ένα νέο ποιητή» του Ρίλκε (της το κάνει δώρο ο Άλεξ στα γενέθλιά της). Δεν είμαι ποιητής, ούτε νέος, και αυτός είναι ίσως ο λόγος που δεν θυμάμαι τίποτα. Θυμάμαι όμως το «Πρώτο σκαλί» του Καβάφη όπου, όσο και αν ο ώριμος ποιητής προσπαθεί να παρηγορήσει τον νέο λέγοντάς του ότι, έστω και αν δεν κατάφερε να πάει πάνω από το πρώτο σκαλί έχει αποκτήσει τον τίτλο του ποιητή, η απαξίωσή του δεν μπορεί να κρυφτεί.

Θα δώσω κι εγώ, σαν συγγραφέας, τη συμβουλή μου σ’ αυτούς που γράφουν. Γράφετε αν σας αρέσει, χωρίς να σκέφτεστε την αναγνώριση. Και να δημοσιεύετε, είτε εκδίδοντας είτε απλά αναρτώντας στο διαδίκτυο. Για παραπέρα, σκεφτείτε τον εαυτό σας σαν μια επιχείρηση, όπου όμως είστε δύο σε ένα, και το τμήμα παραγωγής και το τμήμα διαφήμησης. Πρέπει να αφιερώσετε χρόνο, σίγουρα και χρήμα, και για το δεύτερο. Ο Σεφέρης πλήρωσε τον Καραντώνη και έγραψε ένα ολόκληρο βιβλίο-κριτική για την πρώτη του ποιητική συλλογή. Είχε βέβαια και ταλέντο. Εδώ ταιριάζει η παροιμία –Άγιε Νικόλα βοήθα με. –Αλλά κούνα κι εσύ τα χέρια σου. Αν δεν το κάνετε, το μόνο στο οποίο μπορείτε να ελπίζετε είναι η τύχη. Και, πού ξέρεις, μετά το θάνατό σας, αν η ποίησή σας αξίζει πραγματικά, μπορεί να βρεθεί ένας Παλαμάς να σας ανακαλύψει σε κάποιο παλαιοπωλείο, όπως έγινε με τον Κάλβο. Αλλά τι να την κάνεις τη δόξα μετά θάνατο; Ακόμη και στα γεράματα.

Το άκουσα από κάποιον ποιητή για τον Βάρναλη: όταν τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν σχολίασε: -Τώρα μου το έδωσαν που δεν μου σ#κ*ν&ται;

Αυτός βρισκόταν στον αντίποδα του Ρατ.