Nancy Meyers, The intern

Nancy Meyers, The intern (2015)

  Βλέπω ταινίες που μου συστήνουνε φίλοι, βλέπω ταινίες που διαβάζω ότι παίζονται σε κινηματογραφικές λέσχες και σε σχολές κινηματογράφου, βλέπω ταινίες δηλαδή για τις οποίες κάποιος εγγυάται για την ποιότητά τους. Δεν εμπιστεύομαι και τόσο τα IMBD. Με έχουν απογοητεύσει κατά καιρούς. Θυμάμαι η πρώτη μου απογοήτευση ήταν με το «Killers» (2010), μια απίθανη κωμωδία που η βαθμολογία που έχει (το κοίταξα και αυτή τη στιγμή, για να βάλω 9) είναι 5,4.

  Η «Αμπάριζα» είναι ένα στέκι στο Γαλάτσι, που βρίσκεται στη γωνία Γαλακηδών και Λυσίου (1984-1990 έμενα στο νούμερο 9), κάτω  από την Αγία Γλυκερία. Εκεί παρουσίασα το βιβλίο μιας φίλης μου, της Ειρήνης Πούλου, πέρυσι. Τώρα γίνονται εκεί και κινηματογραφικές προβολές. Πήρα ένα e-mail που με ενημέρωνε ότι σήμερα (23-10-2016) θα γίνει η προβολή του «Αρχάριου».

  Μαζεύω ταινίες που λίγες από αυτές θα προλάβω να δω. Αυτή ήταν ανάμεσά τους. Είπα να τη δω, αφενός για να τη διαφημίσω και αφετέρου γιατί, καθώς είμαι γριπιασμένος, οικουρώ εδώ και τρεις μέρες.

  Να πούμε ότι μια καλή δραστηριότητα της Αμπάριζας είναι και η συμμετοχή στην κίνηση «Χωρίς μεσάζοντες», δηλαδή χωρίς εμπόρους (οι ίδιοι βέβαια είναι μεσάζοντες αλλά χωρίς κέρδος), κατευθείαν από τον παραγωγό στον καταναλωτή σε είδη σουπερμάρκετ. Για τους γαλατσιώτες που ενδιαφέρονται μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα http://www.xmesazontes.gr/  

  Τελικά είδα ότι η ταινία είχε και προσωπικό ενδιαφέρον για μένα.

  Ο Ben Whittaker είναι συνταξιούχος, εβδομήντα χρονών, δυο χρόνια μικρότερος από τον εξαιρετικό Robert de Νiro που τον ενσαρκώνει. Η γυναίκα του πέθανε πριν από τριάμισι χρόνια. Πώς να περάσει το χρόνο του ένας συνταξιούχος;

  Έχω ένα δικό μου απόφθεγμα, παραλλαγή μιας λατινικής ρήσης: horror vacui temporis, ο τρόμος του κενού χρόνου. Και αυτός που βιώνει τον κενό χρόνο είναι ο συνταξιούχος. Έχω συναντήσει ανθρώπους που βλέπουν με δέος την ώρα της σύνταξης που πλησιάζει. Κάποιοι λίγοι, εκλεκτοί, όπως εγώ, το ευχαριστούνται. Ο Ιάσων Ευαγγέλου δεν κουραζόταν να μας επαναλαμβάνει στο φιλολογικό του καφενείο ότι «Όταν πάρεις σύνταξη αρχίζεις να ζεις». Βέβαια αυτός, όπως κι εγώ, ξέρει πώς να περνάει την ώρα του σαν συνταξιούχος, χωρίς κενά χρόνου. Όμως ο Ben πώς περνάει την ώρα του;

  Μας το λέει ο ίδιος. Ταξίδεψε μέχρι που του τέλειωσαν τα bonus αεροπορικά μίλια που είχε (ήταν διευθυντικό στέλεχος σε μια εταιρεία). Τώρα πηγαίνει κάθε πρωί στα starbucks, και το υπόλοιπο της μέρας ασχολείται με γκολφ, βιβλία, σινεμά, γιόγκα, μαγειρική, κάποια λουλούδια που αγόρασε και, άκουσον άκουσον! μαθαίνει κινέζικα! Μας κάνει και επίδειξη: xiangxin wo, wo shenme dou shiguo le. Μας λέει τη μετάφραση: «πιστέψτε με, έχω δοκιμάσει τα πάντα». Όμως η προφορά του είναι άθλια. Τα pinyin τα προφέρει αμερικάνικα. Κάποιος δεν θα ’πρεπε να του δείξει; Ο σκηνοθέτης; Ο σεναριογράφος; Ένας κινηματογραφιστής θα ξέρει ποιος φέρει την ευθύνη. Μικρό το κακό, αν σκεφτεί κανείς πως το Shanghai οι ξένοι το διαβάσανε Σαγκάη, και όχι Σανχάι που είναι το σωστό (Σαν θα πει πάνω, χάι θα πει θάλασσα, δηλαδή η πόλη πάνω στη θάλασσα).

  Η Jules είναι μια νεαρή γυναίκα που σε χρόνο μηδέν έστησε μια πολύ επιτυχημένη επιχείρηση διαδικτυακού εμπορίου ρούχων. Αν θυμάμαι καλά, έχει πάνω από διακόσια άτομα προσωπικό. Κάποια στιγμή αποφασίστηκε να προσλάβουν συνταξιούχους. Έχουν πείρα, και πάντα υπάρχουν άτομα που θέλουν να σκοτώσουν το χρόνο τους.

  Ο Ben προσλαμβάνεται. Και έχουμε στη συνέχεια πολλά χιουμοριστικά επεισόδια. Ένα όμως μου φάνηκε πολύ κωμικό.

  Η μητέρα της την παίρνει συνεχώς τηλέφωνο, ενώ αυτή είναι πάντα απασχολημένη. Της λέει ότι θα την πάρει αργότερα, αλλά η μητέρα της τής απαντάει ότι δεν χρειάζεται. Σε ένα τέτοιο επεισόδιο, αγανακτισμένη, γράφει ένα e-mail για να το στείλει σε ένα φίλο της: «Why is my mother such a raging bitch?...». Γιατί είναι η μητέρα μου μια τέτοια οργισμένη σκύλα; για όσους δεν ξέρουν αγγλικά.

  Και ξαφνικά συνειδητοποιεί το λάθος: το e-mail το έστειλε κατά λάθος στη μάνα της. Τι θα γίνει τώρα; Κανείς δεν είναι χάκερ για να το σβήσει.

  O Ben προτείνει τη λύση: θα πάνε στο διαμέρισμά της (η μαμά δεν θα επιστρέψει πριν…) και θα το σβήσουν. Εν ανάγκη θα κλέψουν τον υπολογιστή.

  Αυτό ήταν όντως κωμωδία, με έναν συναγερμό που υποτίθεται ότι ήταν fake και δεν θα χτυπούσε, και άλλα κωμικά ακόμη. Πάντως κατάφεραν να το σβήσουν και να ξεφύγουν πριν πλακώσει η αστυνομία.

  Και θυμήθηκα.

  Πέρυσι στη γιορτή μου πήρα το εξής sms από τον φίλο τον Γ. «Χ…. πάρε τηλέφωνο τον Μπάμπη, γιορτάζει σήμερα». Ο Χ είναι κοινός μας φίλος, και είχα παραπονεθεί στον Γ ότι ο Χ, τόσα χρόνια που γνωριζόμαστε, είναι ζήτημα αν με πήρε μια στις δυο φορές στη γιορτή μου.

  Ήμουν περίεργος να δω αν θα με θυμότανε, και έτσι δεν πήρα το φίλο μου να του πω ότι έστειλε σε λάθος αποδέκτη το sms.

  Φυσικά δεν με θυμήθηκε. Μετά από κάποιες μέρες που βρέθηκε η παρέα, έδειξα κρυφά στο φίλο μου το sms που μου έστειλε.

  Δεν θα αφηγηθούμε όλα τα επεισόδια, απλά θα πούμε ότι η Jules πολύ εκτίμησε τον Ben, και ο Ben της έλυσε διάφορα προβλήματα. Και βέβαια ο Ben βρέθηκε ζευγαρωμένος στο τέλος του έργου, ενώ ο γάμος της Jules που περνούσε κρίση σώθηκε τελικά. Δεν γράφω spoiler, η αφηγηματική αναμονή του happy end είναι δεδομένη, τόσο στις κωμωδίες όσο και στις κομεντί.

  Έχω γράψει ότι προτιμώ τις κωμωδίες που γελάς από τις κομεντί που χαμογελάς. Αυτή είναι κομεντί, όμως καλή κομεντί, από τις καλύτερες που έχω δει, και τόσο ο de Niro όσο και η Anne Hathaway είναι εξαιρετικοί στο ρόλο τους. Αν διαβάσετε σήμερα αυτή την ανάρτηση μπορείτε να προλάβετε να πάτε στην Αμπάριζα. Η προβολή αρχίζει στις 8.30.