Από σήμερα στους κινηματογράφους.
Μόλις δυο μέρες πιο πριν είχαμε δει το «Χωρίς αγάπη» του Αντρέι
Ζβιάγκιντσεφ, όπου μάθαμε πώς κινούνται οι ομάδες αναζήτησης εξαφανισμένων
ατόμων, κυρίως σε ανοικτούς υπαίθριους χώρους. Στην ταινία «Only the brave» μάθαμε πώς δουλεύουν οι πυροσβέστες.
Έκανα κι εγώ τον πυροσβέστη,
καλοκαίρι του 1987. Πήρε φωτιά η Θριπτή και έτρεξα κι εγώ (τι διάβολο οικολόγος
ήμουνα) να βοηθήσω. Πήρα πραγματικά μια γεύση. Τροχάδην να περάσουμε το μέτωπο
της φωτιάς, όμως από ένα σχετικά πλατύ δρόμο. Μελισσοκόμοι δίπλα μας να τρέχουν
να φορτώσουν σε φορτηγάκια τις κυψέλες, να σώσουν τις μέλισσές τους.
Βέβαια, μου στοίχισε. Δεν ξέρω αν
ήταν το νερό που ήπια από κάποιο βαρέλι ή η ζέστη στο στήθος και η κρυάδα στην
πλάτη που μου προκάλεσαν, είπε η γιατρός, μια απλή ιοσούλα. Εγώ για πρώτη φορά
έκανα το λάθος να μην πάρω αντιβίωση, με αποτέλεσμα να πάθω μια καραμπινάτη
στρεπτοκοκκική λοίμωξη και να κοντέψω να πεθάνω. Ένα χρόνο έκανα μπενατούρ
(πενικιλίνη αργής απορρόφησης), μια το μήνα, για να αποφύγω τον ρευματικό
πυρετό. Από τότε δεν είχα πια καμιά διάθεση να συμμετάσχω σε δασοπυρόσβεση.
Το έχω ξαναγράψει, συχνά το στόρι
είναι το πρόσχημα για να αναδειχθεί το φόντο. Αυτό που δεν έγραψα είναι πως
συχνά το στόρι είναι εξίσου συναρπαστικό. Και το στόρι εδώ είναι οι ιστορίες
των δύο κεντρικών ηρώων, του αρχηγού της ομάδας που δεν θέλει να κάμει παιδί
γιατί ξέρει ότι θα του λείπει ο μπαμπάς του, και του νεαρού, που από ανεπρόκοπος
ναρκομανής γίνεται ένας περιποιητικός μπαμπάς. Και η ταινία κορυφώνεται με την
πυρκαγιά στο βουνό Granite.
Ταινία από κάθε άποψη συναρπαστική,
με ένα συγκλονιστικό τέλος.
Posts
No comments:
Post a Comment