Mohamed Diab, Clash (2016)

Mohamed Diab, Clash (2016)

  Έχουμε παρουσιάσει μια ακόμη ταινία του Mohamed Diab, το «Cairo 678». Θέμα της ήταν η σεξουαλική παρενόχληση που υφίστανται οι γυναίκες στην Αίγυπτο, κυρίως στα μαζικά μέσα κυκλοφορίας. Θέμα της «Σύγκρουσης» είναι οι συγκρούσεις ανάμεσα σε υποστηρικτές των αδελφών μουσουλμάνων και υποστηρικτές του στρατού που ανέτρεψε τον Μόρσι, το 2013, δυο χρόνια μόλις μετά την ανατροπή του επί τριάντα χρόνια προέδρου της Αιγύπτου Χόσνι Μουμπάρακ. Ο στρατός ανέτρεψε τον Μόρσι μετά από μια θύελλα διαδηλώσεων ανθρώπων που δεν ήθελαν ένα αδελφό μουσουλμάνο στην εξουσία. Και τότε άρχισαν οι αντιδιαδηλώσεις και οι συγκρούσεις ανάμεσα σε υποστηρικτές και μη του Μόρσι και ο στρατός κλήθηκε να τις καταστείλει, συλλαμβάνοντας τους αδελφούς μουσουλμάνους.

  Κατ’ επίφαση είναι αυτό το θέμα. Το κυρίως θέμα είναι καθαρά υπαρξιακό, η ανθρωπιά που βρίσκεται μέσα στον καθένα και που σχεδόν σίγουρα εκδηλώνεται σε ακραίες συνθήκες, και μάλιστα όταν ο θάνατος είναι μια απειλή, οπότε ξεχνιούνται οι αντιθέσεις και οι διαφορές.

  37 άτομα πέθαναν σε μια κλούβα, όλοι συλληφθέντες κατά τις διαδηλώσεις, ακούμε στην ταινία. Και στην κλούβα της ταινίας άρχισαν να μαζεύονται άτομα που δεν ήταν όλοι τους αδελφοί μουσουλμάνοι, αλλά άντε να πείσεις τον αξιωματικό. Οι δυο ήταν δημοσιογράφοι του Associated Press. Ένας ήταν χριστιανός, ένας άλλος άστεγος, καμιά σχέση με την πολιτική. Αυτοί αποκαλύφθηκαν αργότερα.

  Μετά τους δημοσιογράφους σειρά είχαν κάποια άτομα που μάταια διαμαρτύρονταν ότι δεν ήταν αδελφοί μουσουλμάνοι, απεναντίας μάλιστα, ήταν υποστηρικτές του στρατού. Μετά ήλθαν οι αδελφοί μουσουλμάνοι.

  Η σύγκρουση ανάμεσά τους ήταν αναπόφευκτη. Με την επέμβαση του στρατού και των ψυχραιμότερων σταμάτησε. Όταν όμως είδαν ότι κινδύνευε η ζωή τους από τις συγκρούσεις που γίνονταν έξω (πυροβολισμοί, δακρυγόνα), ότι αντιμετώπιζαν τα ίδια προβλήματα (με τη σειρά πήγαιναν καθένας στα παράθυρα να αναπνεύσουν, έπρεπε να λυθεί και το πρόβλημα της ούρησης), κατάλαβαν ότι έβραζαν όλοι τους στο ίδιο καζάνι, και άρχισαν να στηρίζουν ο ένας τον άλλο. Η νοσοκόμα, που δεν ανήκε στους αδελφούς μουσουλμάνους, περιποιείται τον τραυματισμένο αδελφό μουσουλμάνο ράβοντάς του το τραύμα.

  Χρειαζόταν όμως τσιμπιδάκια. Παρακαλεί την δεκατετράχρονη κοπέλα, φανατική αδελφή μουσουλμάνα, που παρέσυρε τον πατέρα της παρά της αντιρρήσεις του να πάνε στη διαδήλωση. Βγάζει το μαύρο τσαντόρ με το οποίο ήταν καλυμμένο το κεφάλι της και ο πιτσιρικάς, στην ηλικία της, γιος της νοσοκόμας, μένει έκπληκτος από την ομορφιά της.

  Υπάρχουν κάμποσα τέτοια επεισόδια, όμως το τέλος είναι απαισιόδοξο. Την εγκαταλειμμένη κλούβα την παίρνει ένας αδελφός μουσουλμάνος. Δεν καταφέρνουν όμως να ανοίξουν την πόρτα για να ελευθερωθούν. Να την οδηγήσει στους διαδηλωτές, να βοηθήσουν.

  Στους διαδηλωτές; Μα θα σφάξουν τους μη αδελφούς μουσουλμάνους. Προσπαθούν να τον αποτρέψουν. Ο επικεφαλής των αδελφών μουσουλμάνων τους καθησυχάζει, δεν θα τους πειράξουν. Πώς μπορούν να είναι σίγουροι;

  Η ταινία τελειώνει με την κλούβα να βρίσκεται μέσα σε ωρυόμενους διαδηλωτές. Είναι αδελφοί μουσουλμάνοι ή υποστηριχτές του στρατού; Οι διαδηλωτές φωνάζουν «Προδότες». Τραβάνε κάποιους έξω. Ένας από τους μέσα φωνάζει «Κλείστε την πόρτα».

  Συγκλονιστικό το τέλος, μιας ταινίας που την παρακολουθείς με αδιάπτωτο ενδιαφέρον.