Από την
Πέμπτη, την επομένη της πρωτομαγιάς, στους κινηματογράφους.
Τελικά τις μικρές ιστορίες τις αγνοούμε. Και βέβαια και τις μεγάλες,
αρκετοί από εμάς. Η μικρή ιστορία εδώ είναι η ιστορία της Κορσικής, της
πατρίδας του Ναπολέοντα. Διαβάζουμε στα γράμματα της αρχής, που μας δίνουν το
ιστορικό φόντο της πλοκής:
«Αφού πουλήθηκε το 1768 στους γάλλους από τους γενουάτες, η Κορσική
γνώρισε διάφορα κύματα εθνικιστικών κινητοποιήσεων που κορυφώθηκαν με τις
ένοπλες συγκρούσεις του 1976. Ο εθνικισμός εξαπλώθηκε και δίχασε τους
κορσικανούς. Ένας μέρος της νέας γενιάς ενεπλάκη σ’ αυτό τον διχασμό. Τη
δεκαετία του ’90, το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο Κορσικής διασπάστηκε
δημιουργώντας πολιτική αναταραχή και βία. Αναπτύχθηκε το οργανωμένο έγκλημα ενώ
σχηματίσθηκαν αντίπαλα κινήματα. Μια νέα γενιά κορσικανών ενεπλάκη στη σύγκρουση».
Πολλές
ταινίες ακολουθούν τον Όμηρο και ξεκινάνε in media res, από ένα συναρπαστικό επεισόδιο που κεντρίζει
το ενδιαφέρον του θεατή, και στη συνέχεια πηγαίνουν στην αρχή των γεγονότων που
απαρτίζουν την πλοκή. Εδώ το επεισόδιο αυτό είναι η δολοφονία του Κριστόφ,
παιδικού φίλου του Στεφάν, που τον κάνει να γυρίσει στην Κορσική για να
παραστεί στην κηδεία του, ξέροντας ότι αυτό θα αποβεί μοιραίο για τον ίδιο (η
ταινία είναι εμπνευσμένη από τη δολοφονία ενός κορσικανού εθνικιστή). Αφηγείται
την ιστορία του, πώς από ένας απλός συμπαθών του εθνικιστικού κινήματος γίνεται
ενεργό μέλος του για να καταλήξει σε δυναμικό ακτιβιστή.
Πολύ ωραία ταινία, με κορυφαία κατά τη γνώμη μου δυο μεγάλα πλάνα. Στο
πρώτο, σχεδόν πεντάλεπτο, κοντά στο τέλος, κάποιες γυναίκες συζητούν χαλαρά την
πολιτική κατάσταση και τα γεγονότα γύρω απ’ αυτήν. Στο δεύτερο, τρίλεπτο, με το
οποίο κλείνει και η ταινία, η κάμερα παρακολουθεί τον ήρωα καθώς, πηγαίνοντας πεζός
για μια συνέντευξη, αφηγείται, ανάμεσα στα άλλα, πως είδε, όταν ήταν παιδί, να
δολοφονούν κάποιον στη μέση του δρόμου, προσημαίνοντας κατά κάποιο τρόπο τη
δική του δολοφονία.
Posts
No comments:
Post a Comment