Ingmar Bergman, Καλοκαίρι με τη Μόνικα (1953)

Ingmar Bergman, Καλοκαίρι με τη Μόνικα (1953)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους, σε επανέκδοση.

  Την ταινία την είδα για τουλάχιστον δεύτερη φορά, ενώ σκηνές της μας παρουσίασε ο Γιάννης ο Καραμπίτσος στο «Σχολείο του σινεμά» στα πλαίσια μαθήματος.

  Η Μόνικα προέρχεται από ταπεινή, προβληματική οικογένεια. Πολλά, φασαριόζικα παιδιά και αλκοολικός πατέρας, που συχνά την έδερνε. Ο Χάρι είναι από καλοστεκούμενη οικογένεια. Θέλει να σπουδάσει, να βρει πιο καλή δουλειά.  

  Του την πέφτει η Μόνικα η οποία, παρεμπιπτόντως, έχει διάφορα φλερτ, και σίγουρα δεσμούς, και αυτός ενδίδει μπροστά στην ομορφιά της. Είναι ερωτευμένος μαζί της, και το ίδιο και αυτή. Όμως έχει καπριτσιόζικο χαρακτήρα, θέλει από τη ζωή όλα όσα στερήθηκε, και φυσικά για να τα αποκτήσει πρέπει να συγκατατεθεί για αρχικές θυσίες, για τις οποίες δεν είναι διατεθειμένη. Όταν έμεινε έγκυος ήθελε να κάνει έκτρωση, ο Χάρι δεν ήθελε, ήθελε να παντρευτούν. Με το γάμο τα προβλήματα οξύνονται. Μια παλιά της αγάπη θα εμφανιστεί στον ορίζοντα. Και όλα θα καταρρεύσουν. Όμως πριν το γάμο θα περάσουν ένα επεισοδιακό, αλλά ευτυχισμένο κατά τα άλλα καλοκαίρι, ταξιδεύοντας με το κότερο του πατέρα του Χάρι. (Μόνικα, έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;)

  Το «τι θέλει να πει ο ποιητής» ήταν ένα πρόβλημα για μένα. Μήπως ήθελε να μεταδώσει το δίδαγμα «Προσέχτε εσείς οι νέοι με ποια μπλέκετε»; Όμως ρίχνει και ματιές συμπάθειας στην καημένη την Μόνικα. Πάντως η ταινία δεν με ικανοποίησε, γιατί μου πέρασε το νατουραλιστικό μήνυμα ότι άτομα από χαμηλά, εξαθλιωμένα στρώματα, κουβαλάνε έναν «κακό» ψυχισμό, που οφείλεται είτε στις επιδράσεις του περιβάλλοντός τους είτε σε κληρονομική, «γονιδιακή» επιβάρυνση. Η συμπάθειά μας είναι σίγουρα με τον Χάρι, όμως εγώ δεν μπόρεσα να μη λυπηθώ και την καημένη τη Μόνικα.