Mathieu Kassovitz, Το μίσος (La haine 1995)

Mathieu Kassovitz, Το μίσος (La haine 1995)

  Η ταινία προβλήθηκε χθες στο Σχολείο του Σινεμά, και μετά ακολούθησε συζήτηση.

  Το μίσος τρέφει το μίσος, έτσι μας έμαθαν σχολείο, λέει ο ένας από τους τρεις φίλους, που ζουν σε ένα υποβαθμισμένο προάστειο του Παρισιού. Παραβατικοί νέοι, τους ενώνει η φτώχεια που δέρνει τους νέους που κατάγονται από μετανάστες γονείς, και μάλιστα παρά τις διαφορές φυλής. Ο ένας είναι μαύρος, ο άλλος άραβας και ο τρίτος ισραηλινός. Οι συγκρούσεις με την αστυνομία είναι πολύ συχνές. Μεταξύ τους διαφωνούν ως προς την αντιμετώπιση διαφόρων θεμάτων (δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί κακοί λέει ο ένας. Έχω κάνει μια σχετική ανάρτηση), και στο πιο βασικό: ο ισραηλινός που έκλεψε το όπλο ενός αστυνομικού σε μια διαδήλωση στην οποία τους επιτέθηκαν, είναι αποφασισμένος να πάρει εκδίκηση σκοτώνοντας αστυνομικό αν ο φίλος τους που νοσηλεύεται βαριά τραυματισμένος από τα κτυπήματα που δέχθηκε υποκύψει στα τραύματά του. Αργότερα θα ακούσουν στις ειδήσεις ότι ο φίλος τους υπέκυψε.

  Δυο αστυνομικοί κάνουν επίδειξη στο νεαρό αστυνομικό πώς να βασανίσει τους δυο κρατούμενους χωρίς να κινδυνεύσει η ζωή τους. Αυτός τους παρατηρεί αηδιασμένος. Παρά το αφηγηματικό κενό υποπτευόμαστε ότι δεν τους βασάνισε, αφού τους βλέπουμε αργότερα ελεύθερους. Αυτοί είναι ο μαύρος και ο άραβας.

  Όχι, δεν θα σκοτώσει τελικά ο ισραηλινός τους δυο αστυνομικούς που βρίσκονται μπροστά του, και με ανοιγμένα τα μπλοκάκια γράφουν κάποιες μηχανές. Ούτε το νεοναζί θα σκοτώσει που είχε κτυπήσει με την παρέα του τους φίλους του, παρά τις προτροπές του μαύρου ο οποίος ήταν αντίθετος στο να σκοτώσει αστυνομικό. Μάλιστα λίγο αργότερα θα του δώσει το όπλο. Αυτός, πού να φανταστεί ότι θα το χρησιμοποιούσε σχεδόν αμέσως.

  Το όπλο του αστυνομικού που απειλούσε τον ισραηλινό εκπυρσοκροτεί κατά λάθος. Ο ισραηλινός σωριάζεται νεκρός. Ο αστυνομικός τα χάνει για λίγο. Ο μαύρος τραβάει το πιστόλι και σκοπεύει τον αστυνομικό. Το ίδιο κάνει και αυτός. Ο άραβας, πίσω από το περιπολικό, χαμηλώνει το κεφάλι. Καταλαβαίνει τι θα επακολουθήσει. Σε μαύρη οθόνη ακούμε τον πυροβολισμό. Αυτό είναι το τέλος της ταινίας, με ένα εντυπωσιακό σχόλιο.

  Όπως ο Κασσοβίτς δεν αμαυρώνει όλους τους αστυνομικούς, έτσι δεν παρουσιάζει και σαν αγγελούδια τους τρεις φίλους. Τους βλέπουμε να κλέβουν ένα αυτοκίνητο. Ακόμη φέρονται με αρκετή αγένεια σε μια έκθεση που πήγαν για να φάνε δωρεάν από τον μπουφέ. Νατουραλιστικό το έργο, ο Κασσοβίτς δεν πέφτει στην παγίδα του μαύρου-άσπρου. Σίγουρα βέβαια βλέπει τα ελαφρυντικά των νεαρών, όπως και όλων των νεαρών που κατάγονται από μετανάστες και ζουν σε υποβαθμισμένες περιοχές και είναι χωρίς μέλλον, στηλιτεύοντας ταυτόχρονα τον τρόπο με τον οποίο τους αντιμετωπίζει η αστυνομία.