Δεν άντεξα τον
πειρασμό, μετά «Το
κορίτσι και το λιοντάρι» ξαναείδα το «Γεννημένη ελεύθερη». Η ομοιότητα:
βλέπουμε και εδώ ένα λιοντάρι που έχει μεγαλώσει σαν σκυλάκι και συμπεριφέρεται
σαν σκυλάκι, με αγάπη και αφοσίωση στην αφεντικίνα του. Η διαφορά: πρόκειται
για πραγματική ιστορία.
Και νομίζω είναι πιο
συναρπαστική. Γιατί εδώ μπαίνει το πραγματικό πρόβλημα που δεν τέθηκε στην
ταινία του Gilles de Maistre:
πώς θα ζούσε ελεύθερο το λιοντάρι σ’ αυτή την προστατευμένη περιοχή, αφού δεν
είχε μάθει να κυνηγάει; Αυτό το μεγάλο πρόβλημα αντιμετωπίζουν στο μεγαλύτερο
μέρος της ταινίας η Joy και ο George,
το ζευγάρι που μεγάλωσαν την Έλσα και που την ιστορία της έγραψε κατόπιν η Joy, μια ιστορία που αρχικά την
αντιμετώπισε με δυσπιστία ο Desmond Morris για
να παραδεχθεί αργότερα: I was wrong.
Τεράστιες οι
δυσκολίες, κάποια στιγμή κυριολεκτικά απελπίστηκαν, όμως τα κατάφεραν. Και, το
πιο εντυπωσιακό, συνάντησαν ξανά τη λιονταρίνα τους, ζευγαρωμένη, με τρία
κουταβάκια.
Όσοι δείτε «Το
κορίτσι και το λιοντάρι» που παίζεται από την Πέμπτη που μας πέρασε στους
κινηματογράφους, σας συνιστώ να δείτε και το «Γεννημένη ελεύθερη».
Posts
No comments:
Post a Comment