Από σήμερα στους κινηματογράφους.
Μεγάλος ο Almodóvar, έχω δει τις περισσότερες
ταινίες του εδώ και χρόνια. Όμως μόνο για τις «Μια ζωή
ταλαιπωρία, «Ραγισμένες
αγκαλιές» και «Julieta» έχω γράψει. Από τις αγαπημένες μου, η «Μίλα της».
Όσο προχωρούσε
η ταινία όλο και περισσότερο υποψιαζόμουν ότι σε μεγάλο βαθμό είναι αυτοβιογραφική.
Πριν αρχίσω να γράφω αυτή την ανάρτηση διάβασα το βιογραφικό του στη
βικιπαίδεια και το επιβεβαίωσα.
Σε τρεις
χρόνους κινείται η ταινία: στα παιδικά χρόνια του Σαλβαδόρ, σκηνοθέτη και
συγγραφέα (Αντόνιο Μπαντέρας), στο παρόν κατά το οποίο, σχεδόν εξηντάρης πια,
άρρωστος και καταπτοημένος είναι ολότελα παραιτημένος, και σε λίγα χρόνια πριν,
με την ηλικιωμένη μητέρα του, σαν flash back όμως, ολότελα συγκινητικό.
Εφέ έκπληξης:
όλο το κλίμα της ταινίας προσημαίνει ένα unhappy end. Θα το κάνω όμως το
σπόιλερ, ο Σαλβαδόρ συνέρχεται από τον λήθαργο της κατάθλιψής του, αποφασίζει
να εγκαταλείψει την ηρωίνη την οποία όμως έπαιρνε για να καταπραΰνει τους
πόνους του (υπάρχουν και μη εθιστικά παυσίπονα) και να στρωθεί ξανά στη
δουλειά.
Όλη η ταινία
μας άρεσε, όμως ιδιαίτερα αυτό το αισιόδοξο τέλος.
Παρά λίγο να
το ξεχάσω, στο ρόλο της μητέρας του όταν ήταν παιδί η Πηνελόπη Κρουζ. Τους
άλλους, ζητώ συγνώμη, αλλά δεν τους ξέρω, όπως εσείς δεν ξέρετε την Leila Hatami, τον Mani Haghigi, τον Ge You. Όχι, την Golshifteh Farahani την ξέρετε.
Posts
No comments:
Post a Comment