Vicco von Bülow, Ödipussi (1988)

Vicco von Bülow, Ödipussi (1988)

  Εξαιρετική κωμωδία και αυτή, αλλά διαφορετικού στυλ. Μετά τον παλαιστίνιο Elia Suleiman είναι ο δεύτερος Ζακ Τατί που βλέπω, γερμανός αυτός, ο Loriot.

  Ο Βίνκελμαν, έμπορος υφασμάτων, είναι μιας κάποιας ηλικίας και ζει με τη μαμά του, η οποία τον φωνάζει χαϊδευτικά Πούσι. Η Τίτσε, που τα έχει και αυτή τα χρονάκια της, είναι ψυχολόγος και ζει με τους γονείς της. Η πρώτη τους συνάντηση ήταν επεισοδιακή: αρνιόταν να την εξυπηρετήσει έχοντας κολλήσει σε κάποιους άλλους πελάτες. Αυτή κάποια στιγμή, αγανακτισμένη, σηκώνεται και φεύγει.

  Όμως θα ξανασυναντηθούν. Και θα συνεργαστούν. Θα επισκέπτονται μαζί ασθενείς της Τίτσε που για τη θεραπεία τους η Τίτσε πιστεύει ότι πρέπει να αλλάζουν χρώματα σε καναπέδες, κουρτίνες κ.λπ. στο σπίτι τους, και ο Βίνκελμαν θα προτείνει. Ταξιδεύουν μάλιστα και στη Ιταλία, μίνι διακοπές και για δουλειά, αγορά υφασμάτων.

  Βλέπουμε πολλά κωμικά επεισόδια, όπως τη συνάντηση της Τίτσε με τη μητέρα του Βίνκελμαν, τη συνάντηση του Βίνκελμαν με τους γονείς της Τίτσε, με κορυφαίο τη συνάντηση των μελλοντικών (εκτός πλαισίου της ιστορίας) συμπεθέρων.

  Η επαφή του με την Τίτσε, αλλά και η αποκάλυψη ότι η μητέρα του έχει φίλο, θα βοηθήσουν τον Βίνκελμαν να ξεπεράσει το οιδιπόδειο σύμπλεγμά του. Σε όλο το έργο τον βλέπουμε μαμάκια, αλλά στο τελευταίο, κορυφαίο πλάνο της ταινίας, το έχει ξεπεράσει πλήρως. Οδηγεί η μαμά. Σκύβουν να φιληθούν. Η μαμά τους βλέπει από τον καθρέφτη του οδηγού και φωνάζει αυστηρά. –Πούσι!!!. Ο γιος της κατεβάζει το καπέλο στο πρόσωπο για να μη βλέπει. Σε λίγο το αυτοκίνητο βγαίνει από το δρόμο και κυλάει άσκοπα μέσα σε ένα λιβάδι ενώ πέφτουν τα γράμματα τέλους.