Εν όψει της
προβολής του «Midway» στις 7 Νοεμβρίου, είπα να ξαναδώ τη «Ναυμαχία του
Μιντγουέι».
Επική ταινία, με
ένα φοβερό cast ηθοποιών: Charlton Heston, James Coburn, Henry Fonda, Toshiro Mifune, Glenn Ford, Robert Mitchum, Cliff Robertso, Robert Wagner, Tom Selleck, για να παραθέσω μόνο
αυτούς που ξέρω. Ποτέ δεν είδα τόσους πολλούς μαζεμένους σε μια ταινία.
Αμέσως μετά
είδα και το ντοκιμαντέρ, για να συγκρίνω, αν και ήμουν σίγουρος ότι η ταινία
ακολουθούσε πιστά τα ιστορικά γεγονότα.
Τελικά η τύχη
παίζει συχνά σημαντικό ρόλο σε μια νίκη. Και εδώ οι αμερικάνοι ήταν τυχεροί.
Εντόπισαν τα αεροπλανοφόρα, όμως πιο πριν είχαν καταφέρει να σπάσουν τον κώδικα
και να αναμένουν το κτύπημα στο Midway, ένα εξάμηνο μετά το Περλ
Χάρμπορ. Επί πλέον ήταν τυχεροί που οι γιαπωνέζοι άργησαν να εντοπίσουν τα δικά
τους, κατόπιν εορτής. Και τα τέσσερα γιαπωνέζικα αεροπλανοφόρα βυθίστηκαν, ενώ
οι αμερικάνοι έχασαν μόνο ένα δικό τους.
Συναρπαστική
ταινία, όσοι την είδαν θα το θυμούνται.
Πάντα υπάρχει
και η μικροϊστορία, σαν ιντερμέτζο στην κύρια ιστορία. Συνήθως είναι το
ρομάντζο, όμως εδώ δεν ήταν ένα οποιοδήποτε ρομάντζο: ήταν το ρομάντζο ενός
πιλότου, γιου ενός αξιωματικού, και μιας γιαπωνέζας, που με την οικογένειά της ήταν
υπό περιορισμό, και ετοιμάζονταν να τους στείλουν στα μεσόγεια, φαντάζομαι σε
στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Κάπου είχα διαβάσει ότι ιαπωνοαμερικάνοι
στρατιώτες πολέμησαν γενναία σε ευρωπαϊκά μέτωπα. Ε, δεν θα τους έστελναν
βέβαια να πολεμήσουν τους συμπατριώτες τους.
Τα σύνορα
είναι σύνορα, και τα σύνορα της αγάπης είναι και αυτά σύνορα. Υπάρχουν πάντα
δυσκολίες για να τα περάσει κανείς. Όμως χάρη στον πατέρα οι δυο ερωτευμένοι
νέοι τα πέρασαν.
Posts
No comments:
Post a Comment