Cristian Mungiu, Occident (2002)

Cristian Mungiu, Occident (2002)

  Η «Δύση» είναι η πρώτη ταινία του Cristian Mungiu, εξαιρετικού σκηνοθέτη, που τιμήθηκε μάλιστα και με τις τρεις επόμενες ταινίες του στις Κάννες.

  Θέμα της ταινίας είναι η λαχτάρα των ρουμάνων για τη Δύση ακόμη και όταν τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα γι’ αυτούς. Το είδαμε και σε άλλες ταινίες, όπως στο «Αμερικάνικο όνειρο» που από σήμερα προβάλλεται στις αίθουσες.

  Γλυκόπικρη soft comedy είναι η ταινία, όπως και οι ταινίες του Woody Allen χωρίς να φτάνει βέβαια στο ύψος τους. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε ιδιαίτερα μέχρι που ξαφνικά πρόβαλε η αφηγηματική του τεχνική, η οποία με ενδιαφέρει ως αφηγηματολόγο.

  Η ταινία εστιάζει σε δυο γυναίκες και έναν άντρα. Οι ιστορίες τους κατά κάποιο τρόπο συμπλέκονται. Ο Mungiu τις δίνει αποσπασματικά. Αλλά, και αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον, και κάποια από τα επεισόδια τα δίνει αποσπασματικά, συμπληρώνοντας κάθε ένα, σαν παζλ, με σκηνές που θα δούμε αργότερα. Αυτό του δίνει και την ευχέρεια να δημιουργεί εφέ απροσδόκητου, πράγμα που δεν θα μπορούσε να το κάνει αν έδινε τα επεισόδια σε όλες τις σκηνές τους. Όταν η κοπέλα γυρνάει στο σπίτι και πέφτει στην αγκαλιά του άντρα της τον οποίο έχει παρατήσει για κάποιον γάλλο, δεν φανταζόμαστε ότι αυτό δεν θα ήταν μια επιστροφή αλλά ένας τελευταίος αποχαιρετισμός. Ένα άλλο απροσδόκητο είναι με την άλλη κοπέλα που πέφτει στην αγκαλιά του άντρα της προηγούμενης, τον οποίο είχε ερωτευθεί, όμως αυτός δεν φάνηκε να ανταποκρίνεται. Αμέσως μετά θα την δούμε να επιστρέφει στο αμάξι όπου την περιμένει ο σύζυγός της, ιταλός αλλά μαύρος. Αυτός ήθελε να μείνουν στη Ρουμανία όμως αυτή όχι, ήθελε να φύγουν, προς μεγάλη απογοήτευση των γονιών της. Πιο πριν είχε στηθεί μάταια στην εκκλησία περιμένοντας έναν άλλο γαμπρό. Αυτός είχε μεθύσει και είχε αποκοιμηθεί σε ένα παγκάκι στο νεκροταφείο. Ο μέλλων πεθερός που θα τον βρει ψάχνοντάς τον θα τον σουτάρει. Από πριν είχαν την πεποίθηση ότι δεν ήταν ο κατάλληλος γαμπρός για την κόρη τους.

 Το επεισόδιο με το νεκροταφείο μας δίνει ένα ακόμη παράδειγμα πώς το τυχαίο μπορεί να επηρεάσει αποφασιστικά τη ζωή μας. Ένα μπουκάλι στο κεφάλι του άντρα που τον τραυμάτισε θα αποτελέσει το πυρηνικό γεγονός για να τα φτιάξει η γυναίκα του με τον γάλλο. Το μπουκάλι αυτό το είχε πετάξει πίσω του αυτός ο παρά λίγο γαμπρός, αφού το άδειασε.

  Εξαιρετικά έξυπνο σενάριο και έξυπνη σκηνοθεσία. Τα τέτοιου είδους έργα με αφηγηματικά ζιγκ ζαγκ και με το χώσιμο της μιας ιστορίας μέσα στην άλλη συνήθως δεν μου αρέσουν γιατί μου δημιουργούν ένα αίσθημα ασάφειας. Όμως δεν ένιωσα τίποτα τέτοιο με τη «Δύση».

  Στο ρόλο του άντρα είναι ένας Alexandru Papadopol. Σίγουρα κάποιος προπάππους του, αν όχι ο παππούς του, ήταν Παπαδόπουλος.