Από σήμερα στο Στούντιο.
Ταινίες
ενηλικίωσης τις λέμε, αλλά εδώ πιο ειδικά είναι ταινία πολιτικής ωρίμανσης.
Βρισκόμαστε
στην τσαρική ρωσία, γύρω στο 1910. Ο Μαξίμ είναι ένας απολίτικος νεαρός
εργάτης. Όμως μπλέκεται άθελά του μέσα στη δίνη των καιρών. Με δυο φίλους του
σώζουν τη Νατάσα, μια νεαρή δασκάλα ακτιβίστρια μπολσεβίκα, από τα χέρια της
αστυνομίας. Όμως κάποιος τους βλέπει. Θα τους καταδώσει στην αστυνομία, θα τους
ανακρίνουν, όμως δηλώνουν πώς δεν ξέρουν τίποτα. Ο θάνατος ενός φίλου του και
ενός εργάτη οι κηδείες των οποίων θα γίνουν ταυτόχρονα και μια διαδήλωση
διαμαρτυρίας, θα τον κάνουν να συνειδητοποιηθεί πολιτικά. Θα συμμετέχει στο
εξής ενεργά στο κόμμα, και στο τέλος θα υπαγορέψει αυτός την προκήρυξη μετά τη
σύλληψη της ηγεσίας τους, αντίθετη απ’ αυτή που πηγαίνει να γράψει η Νατάσα.
«Κυκλοφορούν φήμες ότι συνελήφθη η επιτροπή του κόμματος. Ψέματα! Η επιτροπή
είναι ελεύθερη και λειτουργεί. Η καλύτερη απόδειξη είναι αυτή η προκήρυξη. Όλοι
σε απεργία αλληλεγγύης». Ναι, δεν πρέπει να σπείρουν την απογοήτευση στον κόσμο.
Και ο Μαξίμ περνάει στην παρανομία, με το
όνομα Πάβελ. Θα πάει στην Πετρούπολη, θα εργαστεί στην εκεί κομματική οργάνωση.
Θα ακούσουμε
πολλά τραγούδια στην ταινία, πολλά απ’ αυτά επαναστατικά.
Όμως τι θα
γίνει με τη Νατάσα, με την οποία αντάλλαξαν ένα φιλί; Θα προχωρήσει το
ειδύλλιο;
Δεν ξέρουμε.
Αυτό που μετράει προς το παρόν είναι ο αγώνας.
Τι να πω γι’
αυτή την ταινία, μου θύμισε τα νιάτα μου. Αχ, και να ξαναγύριζαν.
Posts
No comments:
Post a Comment