Μου αρέσουν οι ξεκαρδιστικές κωμωδίες, οι κωμωδίες που
γελάς πολύ, όπως αυτές του Gennaro Nunziante που είδα πρόσφατα. Όμως μου
αρέσουν και οι κωμωδίες που, αν και γελάς λιγότερο, η πλοκή τους είναι
ιδιαίτερα συναρπαστική. Στην προκειμένη περίπτωση, μέσω της πλοκής γίνεται μια
κριτική της πρώην ανατολικής Γερμανίας, με το τοίχος κ.λπ.
Η μητέρα παθαίνει έμφραγμα βλέποντας τον γιο της να τον τραβολογούν
οι αστυνομικοί σε μια διαδήλωση. Όταν συνέρχεται, έχει αμνησία. Στο μεταξύ το
τοίχος καταρρέει. Δεν τολμούν να της πουν τι έχει συμβεί, μήπως από τη
συγκίνηση πάθει και άλλο έμφραγμα. Και σκαρώνουν ειδήσεις που προβάλλονται με
βίντεο, για να την ξεγελάσουν.
Δίστασε να ακολουθήσει τον άντρα της στη Δύση όπως είχαν συμφωνήσει,
θα ομολογήσει στο γιο και στην κόρη της αργότερα. Φοβήθηκε ότι κάτι θα
ψυλλιάζονταν οι αρχές και θα της έπαιρναν τα παιδιά. Τους είχε πει ψέματα ότι
έφυγε για μια άλλη γυναίκα, και έκρυβε την αλληλογραφία που είχε μαζί του.
Αυτός αργότερα ξανάφτιαξε τη ζωή του.
Η μητέρα παθαίνει δεύτερο έμφραγμα. Μέσω των γραμμάτων του θα τον
βρουν και θα του ζητήσουν να έλθει να τη δει πριν πεθάνει, μια επιθυμία που
τους είχε εκφράσει. Θα έλθει. Και αυτή θα πεθάνει λίγο μετά, τρεις μέρες μετά
την επανένωση της Γερμανίας. Στο τέλος συνειδητοποιείς ολότελα πόσο δραματική
είναι αυτή η κωμωδία.
Posts
No comments:
Post a Comment