Antoine Blossier, Χωρίς οικογένεια (Remi sans famille, 2018)

Antoine Blossier, Χωρίς οικογένεια (Remi sans famille, 2018)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Το θυμάμαι το μυθιστόρημα. Όταν ήμουν μαθητής το έβλεπα να φιγουράρει στα οπισθόφυλλα κάποιων βιβλίων, που οι εκδότες διαφήμιζαν τους τίτλους τους. Πιθανόν να το διάβασα σαν Κλασικό Εικονογραφημένο, πάντως δεν θυμάμαι να το διάβασα σαν μυθιστόρημα. Τα βιβλία που διάβασα εκείνη την εποχή στην συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν δικά μου, αγορασμένα από μένα. Ελάχιστα είχα δανειστεί. Αυτά που δανείστηκα από τον φίλο μου τον Αντώνη ήταν μετρημένα, ανάμεσα στα οποία και κάποια από τα μυθιστορήματα του Καζαντζάκη.

  Δεν μπορούμε να πούμε ότι ο Ρεμί πέρασε δυστυχισμένα παιδικά χρόνια, καμιά σχέση με αυτά του Όλιβερ Τουιστ, πριν μια εικοσαετία περίπου. Εν τάξει, θα μπορούσε να είχε ζήσει τρισευτυχισμένα παιδικά χρόνια κοντά στους πλούσιους γονείς τους, όμως βρέθηκε σε μια οικογένεια που αργότερα θα ανακαλύψει ότι δεν είναι η δική του. Η μοίρα θα τον χωρίσει από τη γυναίκα που γνώρισε σαν μητέρα και την οποία υπεραγαπά, όπως και αυτή άλλωστε, και θα βρεθεί δίπλα σε ένα περιπλανώμενο «καλλιτέχνης». Με τη μαϊμού του και το σκύλο του δίνει παραστάσεις σε πλατείες, παραστάσεις που είδα κι εγώ σαν παιδί. Όσο για τον Ρεμί, του μαθαίνει γράμματα (η μητέρα του ήταν αγράμματη) και, βλέποντας ότι έχει καλή φωνή, του μαθαίνει μουσική, καθώς και να τραγουδάει. Και στο εξής θα παρακολουθήσουμε τις περιπέτειές τους.

  Και η σύμπτωση: όπως ο William Power στο «My man Godfrey» (η προ-προχθεσινή μου ανάρτηση), έτσι κι αυτός ζει τη ζωή του περιθωριακού εγκαταλείποντας μια επιτυχημένη καριέρα βιολονίστα. Όταν όμως θα πιεστούν αφάνταστα οικονομικά, θα βγάλει το βιολί του από τη θήκη του, το οποίο κουβαλάει πάντα μαζί του. Θα παίξει για τους θαμώνες του ξενοδοχείου όπου μένουν. Είναι ο μόνος τρόπος για να πληρώσουν το δωμάτιό τους.

  Δεν θα παίξει κανένα κομμάτι για σόλο βιολί, κινηματογραφική αδεία θα παίξει το κονσέρτο του Μέντελσον, με μια αόρατη ορχήστρα να συνοδεύει.

  Το πραγματολογικό λάθος:

  Πριν χρόνια διάβασα για κάποιο βιολονίστα που είχε δηλώσει: Αν κάνω να παίξω μια μέρα, το καταλαβαίνω εγώ. Αν κάνω να παίξω δυο μέρες, το καταλαβαίνει η γυναίκα μου. Αν κάνω να παίξω τρεις μέρες, το καταλαβαίνει το κοινό. Όμως αυτός έπαιξε τόσο καταπληκτικά, μετά από τόσα χρόνια, που απέσπασε θερμά χειροκροτήματα. Μια γυναίκα μάλιστα που αναγνώρισε τον διάσημο βιολονίστα, συγκινημένη του άφησε μια χρυσή λίρα.

  Ναι, μετά από πολλές περιπέτειες, ανάμεσα στις οποίες είναι και η συνομωσία του «κακού», θα συναντήσει την πραγματική του μητέρα.

  Εξαιρετικός ο Ντανιέλ Ωτέιγ σαν περιπλανώμενος καλλιτέχνης, ο Jacques Perrin σαν Ρεμί και η Ludivine Sagnier σαν θετή του μητέρα. Και βέβαια η σκηνοθεσία. Όμως προπαντός το στόρι, η ιστορία του Έκτορος Μαλό, που τόσο άρεσε και αρέσει από τότε που εκδόθηκε (1878) και που μεταφράστηκε σε πάρα πολλές γλώσσες.