Woody Allen, Rifkin’s festival (2020)

Woody Allen, Rifkin’s festival (2020)

 

  Από τις 15 του Ιούλη στους κινηματογράφους.

  Οι θεματικές εμμονές χαρακτηρίζουν, λίγο πολύ, όλους τους σκηνοθέτες, αλλά και τους συγγραφείς. Στην περίπτωση του Woody Allen είναι το πολύ.

  Πάλι θα κάνω σύγκριση.

  Η ταινία μου θύμισε την «Ερωτική επιθυμία» του Wong Kar-wai (τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές παίζεται σε επανέκδοση στους κινηματογράφους) τον οποίο είδα πρόσφατα πακέτο. Αυτόν, τον απατάει η γυναίκα του. Αυτήν, την απατάει ο άντρας της.

  Η διαφορά: Ενώ στην «Ερωτική επιθυμία» ο σύζυγος της γυναίκας την απατάει με την σύζυγο του άντρα, εδώ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Τον Mort τον απατάει η γυναίκα του με έναν σκηνοθέτη, που αναμένεται να βραβευθεί η ταινία του στο φεστιβάλ. Στην αρχή τον φλερτάρει, αλλά στο τέλος τα φτιάχνουν. Την γιατρό, που ο Mort την επισκέπτεται κάθε τρεις και μια για διάφορες φανταστικές αρρώστιες καθώς έχει τσιμπηθεί μαζί της, ο άντρας της, ζωγράφος, την απατάει με ένα μοντέλο. Ενώ στην ταινία του Wong βλέπουμε μόνο τους απατημένους, στην ταινία του Woody Allen βλέπουμε και τα πρόσωπα με τα οποία τους απάτησαν οι σύζυγοί τους.

  Δεν θα κάνω σπόιλερ, δεν θα σας πω πώς κατέληξε αυτή η σχέση, το μόνο που μπορώ να σας πω, σαν τον Ποκοπίκο, είναι ότι κατέληξε όπως και στην ταινία του Wong.

  Κατά τα άλλα βλέπουμε πάλι το ευφυές χιούμορ του Woody Allen, που μας είναι γνωστό από τις προηγούμενες ταινίες του και που εμένα μου αρέσει ιδιαίτερα. Τον είδα πακέτο πριν αρχίσω να βλέπω πακέτο σκηνοθέτες και να γράφω γι’ αυτούς. Το ίδιο έκανα και με τον Ακίρα Κουροσάβα, τον οποίο όμως άρχισα να τον ξαναβλέπω πακέτο και να γράφω για κάθε ταινία του. Μου φαίνεται χλωμό να το κάνω και με τον Woody Allen, έχω ένα σωρό άλλες ταινίες να δω.

  Υπάρχει όμως και μια πρωτοτυπία στην ταινία. Ο Mort βλέπει όνειρα τα οποία στην πραγματικότητα είναι σκηνές remake από ταινίες με τον Mort να παίζει σ’ αυτές. Αναγνώρισα τον «Πολίτη Κέην», τις «Άγριες φράουλες», το «Με κομμένη την ανάσα» και την «Έβδομη σφραγίδα», ενώ μια σκηνή δεν θυμάμαι από ποια ταινία του Φελίνι ήταν. Σίγουρα μια σκηνή ήταν και από τον Τρυφώ, του οποίου όμως έχω γράψει για μόλις πέντε ταινίες. Τα «Τετρακόσια κτυπήματα» από τα οποία πιθανότατα ήταν η σκηνή και που σίγουρα τα έχω δει παλιά, θα ήθελα να τα ξαναδώ. Αλλά θα περιμένω, σίγουρα θα παιχτούν κάποια στιγμή σε επανέκδοση.