Από σήμερα στους κινηματογράφους, σε επανέκδοση.
Μετά το «Καλοκαίρι με τη
Μόνικα» έχουμε τις «Άγριες φράουλες». Μου φαίνεται ότι με την
ευκαιρία των επανεκδόσεων θα ξαναδώ σιγά σιγά όλο τον Μπέργκμαν.
Θέμα τα γηρατειά. Μοτίβο η συνειδησιακή μεταστροφή (Εμπενέζερ Σκρουτζ, η
πιο κλασική περίπτωση), την οποία συνάντησα αμέσως μετά και στην ταινία του Gaston Kaboré «Rabi».
Ο ηλικιωμένος καθηγητής θα αναγορευθεί σε επίτιμο διδάκτορα από το
πανεπιστήμιο από τι οποίο είχε πάρει πριν πενήντα χρόνια το διδακτορικό του.
Δεν θέλει να πάει αεροπορικώς, θα πάει με το αυτοκίνητό του, παρά τις
αντιρρήσεις της οικονόμου του. Θα τον συνοδεύσει η νύφη του. Στο δρόμο θα
πάρουν μια παρέα από δυο νέους και ένα κορίτσι, και λίγο αργότερα ένα μεσήλικο
ζευγάρι.
Κατά τις στάσεις που κάνουν στη διαδρομή θα κατακλυσθεί από τις
αναμνήσεις της νιότης του. Σε αυτήν κυριαρχεί ένας άτυχος έρωτας.
Αφηγηματικά, βλέπουμε την σύμμειξη των αφηγηματικών επιπέδων. Στο
δεύτερο επίπεδο των αναμνήσεων δεν εμφανίζεται ο ίδιος σαν νέος, αλλά όπως
είναι τώρα. Αντιστικτικά, βλέπουμε τα πρόσχαρα, γεμάτα ζωτικότητα νιάτα και τα
κουρασμένα γηρατειά.
Και η συνειδησιακή μεταστροφή;
Τα νιάτα τον έχουν επηρεάσει. Αλλάζει συμπεριφορές, π.χ. απέναντι στην
οικονόμο του. Και στο γιο του θα χαρίσει το δάνειο που του έδωσε.
Οι «Άγριες φράουλες» και η «Έβδομη σφραγίδα» αποτελούν τις δυο ταινίες
του Μπέργκμαν που με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα. Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω, δεν
πρέπει να τη χάσετε.
Posts
No comments:
Post a Comment