Από προχθές στους κινηματογράφους.
Ένα παχύσαρκο κορίτσι έχει σίγουρα πρόβλημα, αλλά μεγαλύτερο πρόβλημα έχει
αν η μαμά της είναι η Τζένιφερ Άνιστον, που δεν την κάνεις με τίποτα για
πενηντάρα.
Θέλει να συμμετάσχει σε ένα τοπικό διαγωνισμό Miss Teen στον οποίο η μαμά της κέρδιζε
επί χρόνια τον τίτλο. Όμως η μαμά της έχει τις αμφιβολίες της για τη συμμετοχή
της. Τελικά θα καταφέρει να την πείσει. Ένα άλλο παχύσαρκο κορίτσι που η μητέρα
του δεν ήθελε με τίποτα, πλαστογράφησε τη συγκατάθεσή της.
Δεν μπορεί να πιστέψει ότι αρέσει στον όμορφο νεαρό με τον οποίο
δουλεύουν μαζί στο εστιατόριο. Και όμως…
Ελαφριά κωμωδία, με άφθονα τραγούδια, η οποία, θίγοντας το πρόβλημα των
παχύσαρκων κοριτσιών, θίγει ουσιαστικά το πρόβλημα και άλλων «μειονοτήτων», όπως
είναι οι κοντοί, οι άσχημοι, και βέβαια και οι ΑΜΕΑ. Είναι σαν να τους λέει: Μην
αφεθείτε να βουλιάξετε σε ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας (και, θα προσθέσω εγώ,
δεν χρειάζεται να το αντιμετωπίσετε με την υπεραναπλήρωση, πράγμα για το οποίο
μίλησε ο Άλφρεντ Άντλερ, ραχητικός ο ίδιος), απλά να νοιώθετε άνετα με τον
εαυτό σας, να μην τον μειώνετε εξαιτίας του όποιου «κουσουριού» μπορεί να έχετε.
Ο Σαρτρ είπε ότι το βλέμμα του άλλου μας «παγώνει», μας μετατρέπει σε en soi. Όμως, να πούμε, το en soi αυτό
εξαρτάται κατά πολύ από το πώς βλέπει ο άλλος ότι βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας.
Είναι μια ταινία που εμπνέει την αυτοπεποίθηση, αξίζει να τη δείτε.
Posts
No comments:
Post a Comment