Jean-Luc Godard, Το βιβλίο της εικόνας (Le livre d’ image, 2018)

Jean-Luc Godard, Το βιβλίο της εικόνας (Le livre d’ image, 2018)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Αποφάσισα να δω μισοπακέτο τον Jean-Luc Godard.

  Μισοπακέτο;

  Ναι, δεν μου αρέσουν τα πειραματικά πρωτοποριακά έργα με την απουσία πλοκής, και αυτά είναι τα περισσότερα έργα του Godard μετά το «Week-end», δεν αποκλείεται και όλα, δεν κάθισα να το ψάξω. Όμως δεν έχω χρόνο, έχω δει κάποια έργα μόνο, ελπίζω να συμπληρώσω σιγά σιγά το κενό.

  Και τότε γιατί το «Βιβλίο της εικόνας»;

  Μα γιατί παίζεται από σήμερα στους κινηματογράφους. Ε, δεν χάλασε κι ο κόσμος αν δω μια ταινία που δεν είναι του γούστου μου.

  Το «Βιβλίο της εικόνας» είναι η ταινία.

  Και η εικόνα; ή καλύτερα οι εικόνες; «Le livre des images, το βιβλίο των εικόνων, θα ήταν πιο ταιριαστός τίτλος).

  Οι εικόνες είναι τα πλάνα.

  Η ταινία είναι ένα κολλάζ από πλάνα ντοκιμαντερίστικα και από ταινίες. Αναγνώρισα το «Ρασομόν», το «La strada», τον «Στρατηγό», τον «Αλέξανδρο Νιέφσκι» και το «Ζήτω το Μεξικό».

  Εικόνες;

  Καλύτερα πίνακες.

  Ο φακός παίρνει έντονα χρώματα, δεν ξέρω με ποια τεχνική, που δίνει στα πλάνα την αίσθηση ζωγραφικού πίνακα. Το frame που έβαλα είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα. Επίσης συχνά τα αλλοιώνει, κάνοντάς τα, κατά την αντίληψη κάποιων, καλλιτεχνικά.

  Στο τέλος της ταινίας υπάρχει μια κάποια θεματική, ο αραβικός κόσμος και τα προβλήματά του.

  Με τέτοιου είδους ταινίες λύνεται το πρόβλημα του προϋπολογισμού. Δεν υπάρχουν ηθοποιοί, ο Γκοντάρ «δανείζεται» από ταινίες και συμπληρώνει περιφέροντας την κάμερά του. Ουσιαστικά η ταινία στηρίζεται στο μοντάζ.

  Ήταν υποψήφια για το Χρυσό Φοίνικα, όμως επειδή δεν τον πήρε οι κριτικοί του απένειμαν τον Ειδικό Χρυσό Φοίνικα, που θεσμοθετήθηκε ειδικά για να τον τιμήσουν.