Michelangelo Antonioni, Blow up (1966)

Michelangelo Antonioni, Blow up (1966)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους.

  Θυμάμαι ότι την ταινία την είδα άλλες δυο φορές και δεν μου άρεσε. Γενικά ο Αντονιόνι είναι ένας σκηνοθέτης «που δεν μου πάει». Είναι όμως μεγάλος σκηνοθέτης, και αν και δεν σκοπεύω να τον δω πακέτο, όμως θέλω να βλέπω τις ταινίες του που είναι σε επανέκδοση. Το ίδιο και για άλλους σκηνοθέτες.

  Στο μυαλό μου είχα το παλαβό τέλος, που δυο σαλταρισμένοι νεολαίοι κάνουν ότι παίζουν τένις με ένα ανύπαρκτο μπαλάκι, και κάποιοι επίσης σαλταρισμένοι τους παρακολουθούν. Μήπως υπάρχει κάτι που δεν κατάλαβα;

  Διαβάζω στη βικιπαίδεια: The film's plot was inspired by Julio Cortázar's short story "Las babas del diablo" (1959). Διάβασα το διήγημα μήπως με φωτίσει για την ταινία.

  Καθόλου δεν με φώτισε γιατί η ταινία ήταν απλώς «εμπνευσμένη» από το διήγημα του Kορτάσαρ.

  Πριν χρόνια διάβασα το «Κουτσό» του Κορτάσαρ και δεν μου άρεσε. Τώρα με το «Blow up» θα έλεγα ότι εκύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι. Ούτε το διήγημα μου άρεσε.   

  Στο διήγημα έχουμε τον φωτογράφο που φωτογραφίζει μια γυναίκα και έναν δεκατετράχρονο. Τον χαϊδεύει, με ολοφάνερο σκοπό να τον παρασύρει κάπου και να τον μυήσει στον έρωτα. Ο νεαρός δεν είναι ιδιαίτερα πρόθυμος. Κάτι υποψιάζεται.

  Ένας άντρας παραμονεύει παρά πέρα. Η γυναίκα είναι το δόλωμα για τον νεαρό. Αντιγράφω από το διήγημα:

  I had poked my nose in to upset an established order, interfering innocently in that which had not happened, but which was now going to happen, now was going to be fulfilled. And what I had imagined earlier was much less horrible than the reality, that woman, who was
not there by herself, she was not caressing or propositioning or encouraging for her own pleasure, to lead the angel away with his tousled hair and play the tease with his terror and his eager grace. The real boss was waiting there, smiling petulantly, already certain of the business; he was not the first to send a woman in the vanguard, to bring him the prisoners manacled with flowers. The rest of it would be so simple, the car, some house or another,
drinks, stimulating engravings, tardy tears, the awakening in hell.

  Μεταφράζω την τελευταία περίοδο: «Το υπόλοιπο θα ήταν τόσο απλό, το αυτοκίνητο, κάποιο σπίτι, ποτό, ερεθιστικές γκραβούρες, αργοπορημένα δάκρυα, το ξύπνημα στην κόλαση».

  Ο φωτογράφος τους χάλασε τα σχέδια. Η γυναίκα πήγε να του ζητήσει το φιλμ και αυτός βέβαια δεν της το έδωσε. Στο μεταξύ ο νεαρός που ίσως είχε αρχίσει να υποψιάζεται, το έσκασε.

  Στον ταινία του Αντονιόνι ο φωτογράφος φωτογραφίζει ένα ζευγάρι. Η Βανέσα Ρεντγκρέηβ έρχεται και του ζητάει το φιλμ. Δεν θα της τη δώσει. Καθώς αυτή απομακρύνεται παίρνει και άλλες φωτογραφίες. Αργότερα θα τον βρει στο στούντιό του. Της δίνει άλλο φιλμ.

  Το εμφανίζει και το μεγεθύνει (blow up). Και βλέπει κάποιον να σκοπεύει με ένα πιστόλι. Σε λίγο αντιλαμβάνεται και τον άντρα πεσμένο.

  Ήταν ο άντρας της που την παρακολούθησε και πυροβόλησε τον γκόμενο;

  Θα επιστρέψει στο μέρος αυτό και θα δει το πτώμα.

  Μα τι διάβολο, ξέχασε να πάρει μαζί του τη φωτογραφική μηχανή;

  Θα ξαναπάει με τη φωτογραφική μηχανή, όμως το πτώμα έχει εξαφανιστεί.

  Τι το καινούριο παρατήρησα, που τότε δεν το είχα συνειδητοποιήσει;

  Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι δεν μου αρέσουν ταινίες που ο κεντρικός ήρωας είναι αρνητικός χαρακτήρας. Ο φωτογράφος είναι κακός, φέρεται με σκαιότητα στα μοντέλα του, και αρκετά σαλταρισμένος.

  Τώρα να θέλει να σατιρίσει ο Αντονιόνι, ιταλός, την αγγλική νεολαία που είναι βυθισμένη στα ναρκωτικά, που κάνουν απίστευτες τρέλες, καθώς και τις κοπέλες που ψοφάνε να γίνουνε μοντέλα;

  Πιθανόν.