Barry Levinson, Ο άνθρωπος της βροχής (Rain man, 1988)

Barry Levinson, Ο άνθρωπος της βροχής (Rain man, 1988)

 

  Βλέποντας τα «37 δευτερόλεπτα» με έπιασε η νοσταλγία να ξαναδώ τον «Άνθρωπο της βροχής» και το «Shower». Είδα πρώτα τον «Άνθρωπο της βροχής».

  Ο Ντάστιν Χόφμαν είναι ένας αγαπημένος μου ηθοποιός, και η ερμηνεία που κάνει υποδυόμενος τον αυτιστικό αδελφό του Τομ Κρουζ είναι εκπληκτική. Πολύ ωραία (και με τις δυο σημασίες της λέξης) η ελληνοϊταλίδα Valeria Golino, που τότε βέβαια δεν την ήξερα.

  Και πάλι βλέπουμε το μοτίβο, μια αρχική αδιαφορία, αν όχι αντιπάθεια, να εξελίσσεται σε βαθύ αίσθημα αγάπης.

   Όταν ήταν δεκαέξι χρονών ο Τομ Κρουζ βούτηξε την μπουίκ του πατέρα του για να πάει βόλτα με τους φίλους του. Τους συνέλαβαν αστυνομικοί. Ο πατέρας του δήλωσε κλοπή του αυτοκινήτου και όχι ότι το πήρε ο γιος του. Τον άφησε μέσα δυο μέρες μέχρι που πήγε και τον έβγαλε. Ο Τομ Κρουζ έφυγε από το σπίτι και δεν θέλησε να τον ξαναδεί. Από τότε δεν είχε επαφή μαζί του.

  Ο πατέρας του πέθανε και τον κάλεσαν να του διαβάσουν τη διαθήκη. Όλη την περιουσία του, τρία εκατομμύρια δολάρια, την άφησε στον αυτιστικό αδελφό του, και στον ίδιο την μπουίκ, συλλεκτικής αξίας τώρα, που στάθηκε αιτία να μην ξαναϊδωθούν. Για τον αυτιστικό αδελφό του μαθαίνει τώρα για πρώτη φορά.

  Πηγαίνει και τον παίρνει από το ίδρυμα όπου τον είχαν. Θέλει να εκβιάσει, να πάρει τη μισή περιουσία. Είναι αδελφός του, έχει δικαίωμα κηδεμονίας.

  Η ταινία εξελίσσεται σε road movie με διάφορα επεισόδια.

  Ο Χόφμαν είναι μεν αυτιστικός αλλά έχει καταπληκτική μνήμη. Κάνει εν ριπή οφθαλμού ταχύτατους υπολογισμούς.

  Είχαμε έναν τέτοιο μαθητή στο σχολείο μου, ένα χρόνο μικρότερος από μένα. Χριστάκης το όνομά του, έχω ξεχάσει το μικρό. Μάλιστα είχε ενδιαφερθεί γι’ αυτόν η βασίλισσα.

  Μετά από χρόνια που τον συνάντησα μου είπε ότι είχε αρχίσει να χάνει σταδιακά αυτή του την ικανότητα.

  Την εξαιρετική αυτή μνήμη τη χρησιμοποίησαν στο καζίνο. Κέρδισαν αρκετά λεφτά ώστε να ξελασπώσει ο Κρουζ από κάτι χρέη που του προέκυψαν ξαφνικά.

  Αυτό που βλέπουμε είναι η σταδιακή μεταστροφή των αισθημάτων του Κρουζ απέναντι στον αυτιστικό αδελφό του. Στο τέλος του έργου τον βλέπουμε να του υπόσχεται ότι θα περάσει σε δεκαπέντε μέρες να τον δει στο ίδρυμα που βρίσκεται. Για την κληρονομιά δεν γίνεται πια λόγος.

  Πολύ καλή ταινία, το 8 που έχει στο IMDb δείχνει ότι άρεσε πολύ.