Oliver Hermanus, Αισθάνομαι ζωντανός (Living, 2022)

Oliver Hermanus, Αισθάνομαι ζωντανός (Living, 2022)

 

  Εξακολουθεί να παίζεται στους κινηματογράφους.

  Δεν θέλω να βλέπω ταινίες όπου μιλάνε αγγλικά. Όμως ο Πάτροκλος με έπεισε, λέγοντάς μου ότι είναι μεταφορά του «Ικίρου».

  Ο «Καταδικασμένος» είναι μια από τις καλύτερες ταινίες του Κουροσάβα. Την είδα πριν έντεκα χρόνια, διαβάζοντας παράλληλα και το σενάριο. Τι διαφορές να έχει άραγε το «Αισθάνομαι ζωντανός» από το γιαπωνέζικο έργο;

  Βλέποντας τελευταία τις κινηματογραφικές μεταφορές της «Μανόν Λεσκό» και της «Κυρίας με τις καμέλιες» βλέπω ότι η μεγάλες αλλαγές γίνονται στο τέλος. Έτσι και στο «Αισθάνομαι ζωντανός» στο τέλος θα δούμε τις περισσότερες αλλαγές.

  Το θέμα είναι διπλό.

  Ή μάλλον έχουμε δυο θέματα που διαπλέκονται.

  Το πρώτο είναι η αγωνία μπροστά σε ένα επικείμενο θάνατο. Πώς τον διαχειρίζονται τα άτομα, και πώς θα μπορούσαν να τον διαχειριστούν;

  Έχω δει αρκετές ταινίες πάνω στο θέμα, αλλά δεν θυμάμαι τίτλους. Τον μόνο τίτλο που θυμήθηκα είναι ο «Τρούμαν». Όχι, δεν έχει σχέση με τον Τρούμαν Καπότε, ο Τρούμαν είναι ένας σκύλος.

  Το δεύτερο θέμα είναι μια συνειδησιακή μεταστροφή.

  Και πάνω στο θέμα αυτό έχω δει πολλές ταινίες αλλά δεν τις θυμάμαι. Θυμάμαι όμως τις «Χριστουγεννιάτικες ιστορίες» του Ντίκενς, όπου ο τσιγκούνης, αλλάζει χαρακτήρα μετά τη συνάντηση που είχε με τρία πνεύματα την παραμονή των Χριστουγέννων, που του έδειξαν πόσο λάθος είναι ο δρόμος που είχε πάρει μέχρι τότε. Το δεύτερο είναι ένα θεατρικό έργο, το «Κουκλόσπιτο» του Ίψεν, όπου η Νόρα κάποια στιγμή συνειδητοποιεί ότι για τον άντρα της δεν ήταν παρά μια κούκλα, και τον εγκαταλείπει.

  Μπορείς να διαχειριστείς τον επερχόμενο θάνατο χωρίς συνειδησιακή μεταστροφή. Αυτό έκανε και ο Μπιλ Νάι (εξαιρετική η ερμηνεία του, κάνει την ταινία σαν one man show) στην αρχή. Μια νεαρή υπάλληλος στο Δημαρχείο όπου είναι διευθυντής θα του κάνει συντροφιά καθώς έχει αποφασίσει να ζήσει όσο γίνεται καλύτερα τις τελευταίες του μέρες (έχει το πολύ 9 μήνες ζωή). Θα παίξουν παιγνίδια, θα πάνε σε μπαρ, θα δούνε σινεμά…

  Θα περάσει ευχάριστες στιγμές μαζί της.

  Φτάνει όμως;

  Ξαφνικά γίνεται η συνειδησιακή του μεταστροφή. Από αδιάφορος γραφειοκράτης, όπως είναι όλοι γύρω του, θα ενδιαφερθεί για τη δημιουργία μιας παιδικής χαράς, την οποία ζητούσε ένας σύλλογος γυναικών της συνοικίας. Υπήρχε ο χώρος, όμως έπρεπε να δοθεί ο έγκριση.

  Συνάντησε το γνωστό, τον έστελναν από τον Άννα στον Καϊάφα.

  Όμως θα επιμείνει, και θα παρακαλέσει αν χρειαστεί.

  Θα τα καταφέρει.

  Οι διαφορές από τον «Καταδικασμένο», όσο μπορώ να θυμάμαι.

  Δεν «καρπώνονται» το έργο του κάποιοι άλλοι. Απεναντίας ορκίζονται να ακολουθήσουν το παράδειγμά του.

  Θα το ακολουθήσουν;

  Δεν θα κάνω αυτό το μικρό σπόιλερ.

  Δεν υπάρχει στον «Καταδικασμένο» ο νεαρός που δουλεύει για πρώτη φορά στο γραφείο, και τον οποίο τον βλέπουμε στο τέλος σε ένα ειδύλλιο με την κοπέλα που έκανε συντροφιά στον Μπιλ Νάι.

  Το τελευταίο μέρος είναι ένα χρονικό ζιγκ ζαγκ. Βλέπουμε το φέρετρο του νεκρού Νάι και σε φλας μπακ σκηνές με τις προσπάθειές του να πετύχει το στόχο του, να γίνει η παιδική χαρά.

  Και πώς παθαίνει;

  Α, όλα κι όλα, εγώ σαν τον Ποκοπίκο (είχα καιρό να τον επικαλεσθώ) δεν κάνω σπόιλερ. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι ο θάνατός του είναι ίδιος με τον θάνατο του Βατανάμπε στον «Καταδικασμένο», δεν έχετε παρά να διαβάσετε την ανάρτησή μου. Και είναι επίσης η τελευταία σκηνή στο έργο, εδώ βέβαια σε αναδρομή.