Nagisha Oshima, Το αγόρι (The boy, 1969)
Από σήμερα στο Στούντιο
O Nagisha Oshima ήταν cult στα φοιτητικά μου χρόνια και μετά, σε όλη τη δεκαετία του ’70. Μου άρεσε πολύ η ταινία του «Καλά Χριστούγεννα, κύριε Λώρενς». Επίσης η «Αυτοκρατορία του πάθους», ενώ η «Αυτοκρατορία των αισθήσεων», με τη σεξουαλική σκληρότητά της, με άφησε αμήχανο.
Σε κάθε κανόνα υπάρχουν οι εξαιρέσεις.
Πολλές φορές έχω γράψει, ακόμη πρόσφατα για τον «Αθώο» του Βισκόντι, ότι ταινίες με αρνητικούς ήρωες δεν μου αρέσουν. Γιατί τότε μου άρεσε «Το αγόρι» του Οσίμα;
Καταρχάς γιατί το αγόρι δεν είναι αρνητικός ήρωας. Οι πιο συγκινητικές σκηνές για μένα στην ταινία είναι αυτές στις οποίες είναι μαζί με το μικρό του αδελφάκι και του μιλάει για τους εξωγήινους, οι οποίοι αντικατέστησαν τα βασιλόπουλα, τις σταχτοπούτες, τις νεράιδες, τους κακούς μάγους και τις κακές μάγισσες των παραμυθιών.
Είχα διαβάσει για παρόμοιες ιστορίες:
Σκηνοθετούν ατυχήματα πέφτοντας πάνω σε διερχόμενα αυτοκίνητα, και οι οδηγοί τους, προκειμένου να έχουν μπλεξίματα με την αστυνομία, δέχονται ένα προσωπικό διακανονισμό πληρώνοντας.
Οι γονείς έχουν ένα δυστυχισμένο παρελθόν. Ο πατέρας έχει τραυματισθεί στον πόλεμο. Η γυναίκα, που στην πραγματικότητα είναι μητρυιά του αγοριού, έχει μείνει ορφανή από τα τέσσερά της χρόνια. Πιέζει τον άντρα της να παρατήσουν αυτή τη δουλειά, να εγκατασταθούν μόνιμα σε ένα σπίτι, να βρει μια κανονική δουλειά και να πάει ο μικρός σχολείο.
Μια σκηνή δείχνει ότι ο άντρας έχει μια ευαισθησία.
Παίρνει το μπολ με το φαγητό του αγοριού που έχει λιγότερη τροφή και του δίνει το δικό του. -Αυτός δουλεύει, λέει.
Αρχικά ήταν η γυναίκα που έπεφτε μπροστά στα αμάξια, μετά ήταν το αγόρι· που τον κατατρύχει η εικόνα μιας γυναίκας, που για να τον αποφύγει σκοτώθηκε.
Μπορεί οι ιρανοί να είναι οι εξπέρ του είδους, «κινηματογράφος με παιδιά», αλλά έχουν γυριστεί ταινίες με παιδιά και από μη ιρανούς σκηνοθέτες, πάρα πολύ καλές.
Αυτή είναι μια εξαιρετική ταινία, σας τη συνιστώ ανεπιφύλακτα.
No comments:
Post a Comment