Jean-Luc Godard, Le petit soldat (1963)

 Jean-Luc Godard, Le petit soldat (1963)

 

  Βλέπουμε και εδώ αναφορές σε πρόσωπα της τέχνης, της μουσικής και της λογοτεχνίας, και σχόλια για κάποια έργα τους. Χαρακτηριστική είναι μια σκηνή κάπου στο τέλος, όπου αυτός μιλάει δοκιμιακά για πάνω από δεκάλεπτο. Θα ήταν βαρετή αν δεν ήταν αεικίνητος όπως και η κάμερα, η οποία συχνά πυκνά εστιάζει πάνω στην όμορφη Άννα Καρίνα.

  Αυτή έχει χαλαρή σύνδεση με αλγερινούς, ενώ αυτός αντίθετα με γάλλους εθνικιστές. Σχεδιάζει να φύγει μαζί της για τη Βραζιλία, αλλά χρειάζεται πλαστά διαβατήρια. Βρισκόμαστε στο 1958, την εποχή του πολέμου της Αλγερίας.

  Ο «Μικρός στρατιώτης» στην πραγματικότητα είναι λιποτάκτης. Το έσκασε στην Ελβετία. Εκεί, εθνικιστής καθώς είναι αν και όχι ιδιαίτερα φανατικός, μπλέκει με μια παραστρατιωτική οργάνωση που εκτελεί φιλοαλγερινούς.

  Για να πεισθούν ότι δεν είναι διπλός πράκτορας του αναθέτουν την εκτέλεση ενός φιλοαλγερινού που υποστηρίζει τον αγώνα τους. Αρχικά δέχεται, όμως μετά διστάζει. Τελικά αποφασίζει να αναλάβει την εκτέλεση, όμως όλο και κάτι συμβαίνει και ματαιώνεται. Δυο τρεις φορές αιτία ήταν ο στιγμιαίος δισταγμός του να πατήσει την σκανδάλη του όπλου. Αυτά μας τα λέει ο ίδιος σε voice over.

    Μου θύμισε τον «Ξένο»  του Καμύ, τον οποίο Καμύ δεν εκτιμάει καθόλου. Φαντάζομαι και ο Γκοντάρ. Μου τον θύμισε γιατί σαν προσωπικότητα έχει την ίδια ιδιορρυθμία.

  Μια άλλη σκηνή, εντυπωσιακή, είναι η σκηνή των βασανιστηρίων. Τον βασανίζουν μαοϊστές άραβες. Δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να δώσει τον αριθμό του τηλεφώνου εκείνου που διέταξε την δολοφονία του φιλοαλγερινού (τον εκβίαζαν ότι αν δεν τον εκτελούσε θα τον κατέδιδαν στις ελβετικές αρχές οι οποίες θα τον εξέδιδαν στη Γαλλία. Εκεί είχε σίγουρη καταδίκη σε θάνατο από το στρατοδικείο για λιποταξία). Όμως από εγωισμό αρνήθηκε να τους τον δώσει.

  Άντεξε θαυμάσια, και μάλιστα κατάφερε να δραπετεύσει.

  Τελικά σκότωσε τον φιλοαλγερινό, με την υπόσχεση ότι θα του έδιναν τα δυο διαβατήρια.

  Το ίδιο απαισιόδοξο τέλος με το «Με κομμένη την ανάσα», «Ζούσε τη ζωή της» και τον «Τρελό Πιερό».

  Δεν θα πάρει τα διαβατήρια και την Άννα Καρίνα θα την σκοτώσουν. Αυτά θα τα ακούσουμε στο τέλος, σε voice over.

  Και ένα ευφυολόγημα: Η φωτογραφία είναι η αλήθεια, και το σινεμά η αλήθεια επί 24 (τα 24 frame που περνάνε το δευτερόλεπτο).

  Μου άρεσε πολύ αυτή η ταινία, παρά το unhappy end.

  Είπαμε, θα δούμε τον Γκοντάρ πακέτο μέχρι ένα σημείο.

  Η προηγούμενη ταινία του ήταν «Ζούσε τη ζωή της».