Alfred Hitchcock, Η θηλιά (Rope, 1948)

 

Alfred Hitchcock, Η θηλιά (Rope, 1948)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους.

  Είπαμε, μεγάλος ο Χίτσκοκ αλλά τα θρίλερ δεν είναι του γούστου μας. Αλλά Χίτσκοκ είναι αυτός, θα βλέπουμε τις επανεκδώσεις του.

  Διαβάζω στη βικιπαίδεια ότι είναι μεταφορά θεατρικού έργου, ότι γυρίστηκε σε πραγματικό χρόνο, και μονταρίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνεται ότι αποτελείται από τέσσερα μεγάλης διάρκειας πλάνα.

  Καθόλου δύσκολο, μια και πρόκειται για θεατρικό έργο, με την πλοκή να διαδραματίζεται στον ίδιο χώρο. Το κατόρθωμα ήταν η ταινία «1917» του Sam Mendes.

  H ταινία, δηλαδή το θεατρικό έργο, στηρίζεται σε πραγματικό γεγονός, τη δολοφονία ενός δεκατετράχρονου αγοριού από δυο φοιτητές το 1924.

  Ο Μπράντον και ο Φίλιπ στραγγαλίζουν έναν παλιό τους συμμαθητή, τον Ντέηβιντ, που θα ερχόταν στο πάρτι που είχαν οργανώσει για το βράδυ.  

  Ο λόγος;

  Φιλοσοφικός.

  Μου θύμισε Ντοστογιέφσκι, το «Έγκλημα και τιμωρία», αλλά κυρίως τους «Αδελφούς Καραμάζωφ» (Να δούμε αν προλάβω να τους ξαναδιαβάσω, για τρίτη φορά). Αντιγράφω από το ChatGPT: Smerdyakov, who is manipulative and cunning, confesses to Ivan that he committed the murder, inspired by Ivan's own philosophical musings on the nature of good and evil».

  Το ίδιο και ο Μπράντον και ο Φίλιπ, εμπνέονται από τις αντιλήψεις του James Stuart.

  Όμως ο Φίλιπ δεν στέκεται στο ύψος στου εγκληματός του, όπως θα έλεγε ο Νίτσε.

  Είναι τρομοκρατημένος.

  Πράγμα που θα αποβεί μοιραίο.

  Ο James Stuart αποποιείται με βδελυγμία την ηθική αυτουργία. Αυτός είναι που θα τους υποπτευθεί.

  Από όλους μου άρεσε περισσότερο η Constance Collier, με τους κωμικούς τόνους που σκόρπιζε στην ταινία.